Toen Hind Khoudary aan het begin van de oorlog het huis verliet om verslag uit te brengen over de gewonden en doden die in een ziekenhuis in Gazastad aankwamen, wist ze niet dat dit de laatste keer zou zijn.
Terwijl ze een opdracht had, beval Israël de evacuatie van inwoners uit het noorden van Gaza, en haar familie sloot zich aan bij honderdduizenden Palestijnen die naar het zuiden vluchtten. Mevrouw Khoudary, 28, bleef om de oorlog te documenteren, maar kon niet naar huis terugkeren nadat haar buurt was gebombardeerd.
Mevrouw Khoudary heeft de afgelopen zestien jaar vier van de vijf oorlogen tussen Israël en Hamas meegemaakt. Deze keer werd ze dakloos – zonder voldoende kleding.
De berichtgeving over het toenemende aantal slachtoffers vreet aan haar, maar na een week over rokend puin en bebloede vloeren te hebben gelopen, kon ze de geur van haar sokken niet negeren. Ze was opgelucht toen een andere journalist haar nieuwe gaf.
“Ik had het gevoel dat hij me een iPhone en een MacBook gaf, iets dat ik graag met Kerstmis zou willen hebben”, zei ze.
Mevrouw Khoudary, een freelance verslaggeefster voor Anadolu Agency, de Turkse nieuwsdienst, is in het verleden het doelwit geweest van Hamas en is onderzocht vanwege kritische berichten over Israël.
Ze doet verslag in vloeiend Engels en is vaak een van de weinige journalisten die op de plaats van de aanslagen aanwezig is en eindeloze vernietigingsscènes documenteert.
‘Er is geen front- of achterlijn in Gaza’, zei ze. “Het is allemaal de frontlinie.”
“We zijn allemaal verdoofd en we zijn allemaal gegroeid op ‘alligatorhuid’ – is dat een luchtaanval? Oh, oké, een luchtaanval,’ zei ze. “We hebben geen reacties meer.”
Mevrouw Khoudary beschrijft wat ooit stond waar de ruïnes nu zijn: een salon, een kinderspeelplaats, een trouwzaal. Ze deelt video’s van haar leven in oorlogstijd: lege schappen, begrafenissen, gezinnen die onderdak zoeken.
Mevrouw Khoudary en haar team leven van afspraakjes om besmet voedsel te vermijden en slapen in het kantoor waar ze op haar rugzak in elkaar zakt. Sinds Israël een “totale belegering” heeft opgelegd, is water schaars geworden.
“Ik ben officieel uitgedroogd” schreef ze op het sociale netwerk X 4 november.
Mevrouw Khoudary is nog steeds gescheiden van haar familie – haar man, moeder, drie broers en een vijfjarig neefje. Maar ze is vastbesloten haar volgers op de hoogte te houden.
‘Mensen willen luisteren. Mensen willen lezen”, zei ze. “Nu voel ik een grote verantwoordelijkheid.”
Mevrouw Khoudary heeft eerder in de schijnwerpers gestaan.
In 2019 arresteerde Hamas haar en beschuldigde haar van spionage omdat ze had gesproken met demonstranten die waren gearresteerd tijdens demonstraties tegen de stijgende kosten van levensonderhoud.
Het jaar daarop verscheen ze in The New York Times voor een Facebook-bericht waarin ze Palestijnse activisten uitschold omdat ze via Zoom vriendschap hadden gesloten met Israëliërs en Hamas-functionarissen hadden getagd. Critici beschuldigden haar ervan de levens van activisten in gevaar te brengen. Ze verwijderde de post, onthield de steun aan Hamas en herinnerde critici eraan dat ze haar hadden gesloten.
Maar ze verdubbelde haar politieke standpunt: normaliseren met de vijand was ‘een zonde’, schreef ze op Facebook.
Nu heeft mevrouw Khoudary bekendheid verworven door het documenteren van de onzekerheden waarmee zij en anderen worden geconfronteerd in een meedogenloze oorlog.
Op 3 november, toen ze buiten het ziekenhuis stond, deed een explosie het dichtbevolkte gebied opschudden. Videobeelden tonen minstens een half dozijn lichamen die in plassen bloed liggen en schreeuwende kinderen. Het Israëlische leger zei dat het zich richtte op een ambulance “die werd gebruikt door een terreurcel van Hamas”, een bewering die niet onafhankelijk kon worden bevestigd.
“Ik ben fysiek perfect. Maar psychologisch gezien ben ik dat niet’, zei ze aan de telefoon met brekende stem.
Mevrouw Khoudary en de heer Azaiza hebben in deze oorlog veel vrienden verloren, waaronder fotojournalist Roshdi Sarraj, die op 22 oktober thuis werd vermoord.
Ook de families van hun collega’s bleven niet gespaard. Wael al-Dahdouh, het hoofd van het Al Jazeera Arabic-bureau in Gaza, verloor zijn vrouw, zoon, dochter en kleinzoon bij de aanval. Na de aanval op hun huis huilde Mohammed Alaloul, een cameraman voor Anadolu, om de lichamen van zijn vier kinderen, vier broers en zussen en drie neven.
Mevrouw Khoudary kan er niet achter komen hoe zij en haar collega’s de persoonlijke omvang van deze oorlog zullen verwerken als ze hun telefoons en camera’s opbergen.
‘We waren sprakeloos en gevoelloos’, zei ze. “We denken dat onze ziel uitgeschakeld is.”
NOOR HARAZEEN
@noor.harazeen