Zeeotters zijn meer dan alleen fotogenieke ballen, ze staan erom bekend dat ze op hun rug drijven met drijvende vacht en tot 25 procent van hun lichaamsgewicht op één dag eten. Ze kunnen ook de gezondheid van de kelpbossen in Californië verbeteren. De studie werd op 18 januari gepubliceerd in het tijdschrift PLOS-klimaat ontdekte dat de populaties zeeotter aanzienlijk zijn in regio’s waar het bladerdak van kelpbossen in de afgelopen eeuw is toegenomen. De studie suggereert dat zeeotterpopulaties veerkrachtiger kelpbossen hebben behouden. Dit onderzoek bevestigt waarom het behoud en herstel van de met uitsterven bedreigde zuidelijke zeeotter belangrijk is en belicht enkele oplossingen voor het herstel van de beroemde kelpbossen in Californië.
[Related: These otters learn how to snag snacks by watching their friends.]
Waarom dit grote zeewier zo belangrijk is
Kelp is een grote, bruine alg die in relatief ondiepe wateren nabij de kust leeft. Ze groeien in grote groepen, wat doet denken aan bossen op het land. Deze kelpbossen zijn belangrijk omdat ze een grotere diversiteit en grotere diversiteit aan planten en dieren bevatten dan vrijwel elke andere gemeenschap in de oceanen van de wereld. Vissen, zeevogels, zeehonden, kleine ongewervelde zeedieren en meer gebruiken de dikke blaadjes zeewier als veilige schuilplaats voor hun jongen en zelfs om daarin te schuilen tijdens stormen. Ze vormen ook een barrière tegen kusterosie van het land. In de westelijke Stille Oceaan groeien kelpbossen voornamelijk van Alaska en Canada in het zuiden tot de wateren van Baja California, Mexico.
Volgens de National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA) bieden ze ook een menselijke habitat voor commercieel belangrijke visserijtakken, waaronder kelp en zwartvis.
Enkele van de belangrijkste bedreigingen voor kelpbossen zijn onder meer het wegvloeien van chemicaliën en afvalwater op het land, de stijgende temperaturen van de oceanen, overbevissing en invasieve soorten.
Meer zeeotters, meer zeewier
In de studie werd gekeken naar veranderingen in het bladerdak van kelp van 1910 tot 2016. Gedurende deze periode was de centrale kust van Californië de enige regio waar het bladerdak van kelpbossen aanzienlijk toenam. Dit is ook de enige regio in de staat met een zuidelijke zeeotterpopulatie. De zoogdieren, die vanwege hun warme vacht wenselijk waren, stierven in de 19e eeuw bijna uit.
Over een periode van 100 jaar compenseerde het gunstige effect van de zuidelijke zeeotter op kelpbossen langs de centrale kust de kelpverliezen langs Zuid- en Noord-Californië bijna volledig.
“Ons onderzoek toonde aan dat kelpbossen groter zijn en beter bestand tegen klimaatverandering, waar zeeotters de afgelopen eeuw de kust van Californië opnieuw hebben bezet. Waar er geen zeeotters zijn, worden de kelpbossen dramatisch verminderd. We hebben zelfs vastgesteld dat de populatiedichtheid van zeeotter de sterkste voorspeller is van verandering in de bedekking van algen in deze honderdjarige periode”, zegt Teri Nicholson, co-auteur en onderzoeksbioloog.
De studie constateerde ook soortgelijke trends op de Kanaaleilanden, met een toename van het bladerdak van kelp waar zeeotters aanwezig waren, en uit een soortgelijke beoordeling in Alaska bleek ook dat zeeotters helpen bij het in stand houden van kelpbossen. Otters zijn waarschijnlijk een belangrijke carnivoor in gedegradeerde ecosystemen waar voorheen een onevenwicht tussen roofdier en prooi bestond. Ze kunnen zee-egels en andere organismen eten die het ecosysteem kunnen overbevolken en de algen kunnen beschadigen.
[Related: Why seaweed farming could be the next big thing in sustainability.]
Het team analyseerde historische onderzoeken van kelpbossen die teruggaan tot het begin van de 20e eeuw om schattingen te genereren van de omvang van het kelpdak, de biomassa en de koolstofopslag. Hun methode corrigeerde ook voor jaarlijkse variatie en verschillen in onderzoeksmethoden. Door deze gegevens te bekijken, kon het team trends in de kelpbossen in Californië over een lange periode bestuderen. Deze gegevens dateren van meer dan 60 jaar voordat lucht- en satellietbeelden beschikbaar waren om algenluifels te bestuderen. Ze hebben deze historische schattingen vergeleken met hedendaagse datasets en computermodellen gebruikt om te schatten wat de veranderingen in de afgelopen eeuw heeft veroorzaakt.
“Het gebruik van historische kaarten bood een belangrijke mogelijkheid om ons te helpen langetermijntrends in kelpbossen te onderzoeken”, zegt Jess Fujii, programmamanager van Monterey Bay Sea Otter. “Deze bredere visie is belangrijk voor het begrijpen van trends in de klimaatverandering en het ontwikkelen van effectieve, op wetenschap gebaseerde natuurbeschermingsstrategieën.”
Uit het onderzoek bleek dat er tussen 1910 en 2016 in de hele staat slechts een afname van 6 procent in de kelpbedekking was. De regionale veranderingen waren echter belangrijker. In de noordelijke regio’s daalde het met 63 procent. In de zuidelijke regio werd een vermindering van het algendak met 52 procent geregistreerd. Het kelpdak is bijna overal langs de centrale kust toegenomen en heeft naar schatting ongeveer 56 procent van het kelpbos veroverd.
Computermodellen hebben aangetoond dat de populatiedichtheid van zeeotter de sterkste voorspeller is van veranderingen in de kelpbosbedekking. Het ontdekte ook dat stijgende zeetemperaturen als gevolg van door de mens veroorzaakte klimaatverandering andere factoren zijn in het verlies van algen.
“Tegenwoordig is de extreme hitte in de oceaan intens en aanhoudend. Deze dreiging begint tien jaar geleden en treft nu meer dan de helft van het oceaanoppervlak”, zei co-auteur en Duke University-wetenschapper Kyle Van Houtan in een verklaring. “Dit is een groot probleem voor kelpbossen omdat chronische temperatuurstress de groei en gezondheid van kelp ondermijnt. Ecosystemen zijn complex en om ze de beste kans te geven deze extreme veranderingen te overleven, hebben ze al hun samenstellende delen nodig. Zeeotters hebben uiteraard een grote impact op de kelpbossen in de Stille Oceaan. Historische studies als deze zijn een belangrijke demonstratie van deze dynamiek op de lange termijn.”