Als ik in Lezay aankom, zijn mijn kleren vochtig van het zweet en is mijn hoofd mistig. Ik vind honderden aanhangers van Les Soulèvements de la Terre in een veld aan de rand van de stad in een triomfantelijke maar behoedzame stemming. Mensen dragen vlaggen met de tekst: “Wij zijn allemaal Les Soulèvements de la Terre.” De politie is aanwezig, maar houdt afstand. Er cirkelt een helikopter boven.
Lazare komt uit de menigte tevoorschijn, met een half opgegeten broodje in zijn hand en gekleed in glimmende zilveren schoenen. Als we eindelijk een deel van het veld vinden dat niet bedekt is met schapenpoep, knielt ze in het gras en legt ze op haar zachte, methodische manier uit waarom het tijd is voor de klimaatbeweging om radicalere actie te ondernemen.
Een deel van Lazare’s taak is het verzachten van het imago van Les Soulèvements de la Terre. Jarenlang verscheen ze in Franse tijdschriften als het nieuwe gezicht van het radicale eco-activisme, maar werd pas de officiële woordvoerder van Les Soulèvements de la Terre toen de groep met het vooruitzicht werd gesloten. Nu behoort Lazare tot een kleine groep mensen die spreekt tijdens protesten of hun motieven uitlegt aan journalisten. “De regering probeert te zeggen dat Les Soulèvements de la Terre een van deze gevaarlijke ultralinkse groepen is”, zegt ze terwijl ze grassprietjes tussen haar vingers draait terwijl ze spreekt. Ze willen dat het publiek gewelddadige mannen voorstelt, legt ze uit. Lazare weet dat ze niet in dat plaatje past. En haar achterban, die met de fiets in het gras ligt, ook niet achter ons. Er zijn kinderen, grijsharige hippies, een contingent tractoren, honden en zelfs een ezel. Een groot wit paard trekt een kar in cirkels, de luidspreker binnenin trilt van muziek.
Later die dag sluit ik me aan bij ongeveer 700 supporters van Les Soulèvements de la Terre terwijl ze over rustige landweggetjes fietsen, langs zonnebloemvelden, windturbines en opgedroogde rivieren. Elke keer dat we een klein stadje bereiken, zijn de straten vol met mensen, soms honderden, die klappen en juichen als we passeren. Eigenaren van kleine boerderijen openen hun poorten en verwelkomen ons om waterflessen te vullen en de faciliteiten te gebruiken. Er is een DJ op wielen die The Prodigy draait terwijl we richting de volgende stad rijden. Drie maanden later, in november 2023, vernietigde hetzelfde hoogste gerechtshof in Frankrijk het besluit van de regering om de groep te verbieden, omdat het dit onevenredig achtte.
Het is een korte onderbreking van de juridische aanval waarmee de beweging wordt geconfronteerd, nu de Europese autoriteiten hun reactie formuleren op de golf van sabotage die het continent overspoelt. In november zullen Lazare en collega-woordvoerder Les Soulèvements de la Terre terechtstaan omdat ze weigeren deel te nemen aan een parlementair onderzoek naar de protesten van 2023, waaronder de Slag om Saint-Soline. Ze riskeren twee jaar gevangenisstraf. Diezelfde maand moet Patrick Hart voor een rechtbank verschijnen om te beslissen of hij zijn medische vergunning moet verliezen vanwege zijn activisme. Vorig jaar werden leden van de Letzte Generation in Duitsland onderworpen aan politie-invallen, en in mei 2024 beschuldigde het openbaar ministerie in de Duitse stad Neuruppin vijf leden van de groep van het vormen van een criminele organisatie, deels onder verwijzing naar de protesten tegen de oliepijpleiding in 2022. . Werner is verrassend genoeg niet aangeklaagd, maar hij hoopt dat het openbare proces tegen zijn mede-activisten zal leiden tot een landelijke repressie tegen het gebruik van fossiele brandstoffen in Duitsland en uiteindelijk de sabotage van zijn pijpleidingen het effect zal geven dat hij altijd al wilde.
Terwijl hun leden zich door de rechtbanken slepen, lijkt het belangrijker dan ooit dat deze groepen publieke steun krijgen. Daarom zijn de mensen op de kleine landweggetjes zo belangrijk voor Lazare. Ze heeft hun zegen nodig. “Radicalisme moet altijd gesteund worden door de massa van de mensen om te kunnen zegevieren”, vertelt ze me. Sabotage moet copycats inspireren, wat betekent dat het zijn reputatie als sinistere, criminele daad van zich af moet schudden.
Na de eerste lange fietsdag betreden we het veld. Activisten zetten een kamp op met een bar, een pay-what-you-can-kantine, een podium voor klimaatbesprekingen en livemuziek. Het is weer de accordeon, die festivalsfeer. “Ik vind het belangrijk dat activisten soms ‘s nachts gemaskerd op pad gaan en sabotage plegen”, zegt Lazare. “Maar in Les Soulèvements de la Terre willen we dit midden op de dag doen, niet anoniem, maar collectief, met plezier en muziek.” Vreugde, zegt hij, is de sleutel tot het hele idee.
Vertel ons wat u van dit artikel vindt. Stuur een brief naar de redactie via mail@wired.com.