Vervolgens mocht hij meedoen aan de torenjacht op de Olympische Spelen in Londen. Hij maakte deel uit van het Eritrese nationale team en werd op 18-jarige leeftijd gekozen om de vlag van zijn land te dragen tijdens de openingsceremonie.
Meestal is dit een moment van ultieme sportieve trots.
Maar het directe doel van Ghebresilasie was niet zozeer het proberen om zijn race te winnen, als wel het verzekeren van zijn persoonlijke veiligheid.
Verstoord door de situatie in zijn thuisland en bang om in het leger te worden opgeroepen om in de burgeroorlog te vechten, had hij een plan. Nog voordat de spelen voorbij waren, kwam hij in actie.
Ironisch genoeg ontsnapte hij terwijl zijn teamgenoten naar de marathon keken en verliet hij het Olympisch dorp op zoek naar asiel. Terwijl hij wegging, gooide hij de simkaart weg die hem door de organisatoren van zijn team was gegeven, zodat ze geen contact met hem konden opnemen. Vervolgens wendde hij zich tot de Britse autoriteiten. Er zat al een tijdje iets in zijn hoofd.
“Vóór de Olympische Spelen van 2012 bevond mijn land zich niet in een goede situatie”, legde hij uit. “Ik zat in het leger en vond het niet leuk, dus bleef ik na de Olympische Spelen in Groot-Brittannië.”
Ghebresilasie was niet de enige. Toen ze zagen wat hij deed, maakten drie andere leden van het Eritrese team van de gelegenheid gebruik om aan de door oorlog verscheurde ellende van hun thuisland te ontsnappen en volgden hem bij het rapporteren aan het ministerie van Binnenlandse Zaken. Nadat hem een tijdelijk verblijfsvergunning was verleend, kreeg hij aanvankelijk onderdak in Sunderland.
“Ik weet dat Steve Cram uit Sunderland komt”, zei hij over de bekendste atleet van de stad, tegenwoordig de man die voor de BBC commentaar gaf op de Marathon van Londen. ‘Dat vertellen ze je bij Sunderland voortdurend.’
Het was niet zo dat Crams afkomst hem er aanvankelijk toe had aangezet om te vluchten. De eerste jaren in Groot-Brittannië gaf hij alle gedachten aan atletiek op. Zijn prioriteit was het verdienen van geld. Nadat hij van het noordoosten naar Birmingham was verhuisd en werk had gevonden aan de productielijn bij Land Rover, dacht hij dat zijn dagen als concurrent voorbij waren.
Maar toen hij zich rustiger voelde, leidde het verlangen om terug te keren naar de competitie hem naar de marathon. Hij begon zelfstandig te trainen en in 2019 kwam hij als vaste hardloper naar Londen. Dat jaar kwam hij uit de massastart naar de finish als de snelste loper uit Groot-Brittannië. Zijn formulier waarschuwde de scouts van Team GB en hij werd opgehaald om te trainen met het eliteteam van het land. Toen hij in 2020 het Britse staatsburgerschap ontving, kon hij in de kleuren van zijn geadopteerde natie rennen. Nu hij dankbaar is voor de nieuwe kans die hij heeft gekregen, heeft hij de ambitie om Groot-Brittannië te vertegenwoordigen op de Olympische Spelen van 2024 in Parijs.
“Dat is mijn plan: meedoen aan de Wereldkampioenschappen en daarna aan de Olympische Spelen, hopelijk voor Groot-Brittannië”, zei hij. “Ik ben heel gelukkig in Groot-Brittannië.”
Nu hij in Glasgow woont, was het voor hem niet mogelijk om terug te keren naar Eritrea. En erger nog, hij is gescheiden van zijn familie. “Ik heb al drie jaar geen contact meer met ze gehad. Ik weet niet hoe de situatie is.”
Om enige troost te vinden gezien de problemen in zijn thuisland, concentreerde hij zich op hardlopen. En nadat hij in Londen is geëindigd, heeft hij nog een andere ambitie. Hij hoopt dat zijn optreden hem in contact kan brengen met een andere zeer succesvolle vluchteling die Groot-Brittannië komt vertegenwoordigen op de marathon.
“Ik heb nog nooit met Mo Farah gesproken, we zijn nog geen vrienden”, zei hij. “Misschien verandert dat nog? Ja, dat zou goed zijn.”