WOrld of Warcraft heeft een hardnekkig identiteitsprobleem. Wat ooit een van de grootste games ter wereld was, nadert nu zijn twintigste verjaardag, en elk jaar dat voorbijgaat, staat ontwikkelaar Blizzard voor de niet benijdenswaardige uitdaging om te proberen te bewijzen dat WoW nog steeds een plaats heeft in de hedendaagse gamingwereld.
Dit verklaart enigszins de vele keren dat Blizzard heeft geprobeerd WoW opnieuw uit te vinden. Zes jaar na de eerste release probeerde de ontwikkelaar de wereld van het spel radicaal te veranderen in de Cataclysm-uitbreiding van 2010, waarin een oude draak het rijk van Azeroth verwoestte en opnieuw vormgaf (een ervaring die je opnieuw kunt beleven via de onlangs opnieuw opgestarte Cataclysm Classic). Sindsdien heeft Blizzard geëxperimenteerd met een aantal gimmicks om WoW actueel te houden, waaronder het nu veel verguisde mechanisme waarmee spelers hun krachtniveau twee jaar lang konden opbouwen, om die kracht vervolgens aan het einde van elke uitbreidingscyclus te verliezen.
Deze gimmicks, gecombineerd met een verouderde benadering van gameplay-updates waardoor spelers zich onbemind en als vanzelfsprekend beschouwden, leidden tot ongemak onder WoW-fans. Twee jaar geleden voelde de Dragonflight-uitbreiding erg zwaar of gebroken aan. Maar wat de zwanenzang van WoW had kunnen zijn, bleek een broodnodige verademing. Dragonflight sneed het kaf weg en stripte het WoW-spel tot iets dat er gestript uitzag, wat doet denken aan vervlogen gloriedagen. Na alle gimmick-experimenten is het alsof Blizzard heeft gekozen voor de meest radicale benadering van game-ontwerp: een betere game maken.
Ik geef toe dat ik sceptisch was over de vraag of deze nieuwste uitbreiding, The War Within, het momentum kon vasthouden. Duiken in de donkere diepten op zoek naar avontuur, schatten en intriges is een van de blijvende stijlfiguren van fantasy, en met goede reden. Maar nadat je door de lucht zweefde in Dragonflight, ‘WoW… but underground!’ het voelde als een themaduik.
Maar War Within vertelt ons goed Waarom we verkennen de diepe uithoeken van de aarde. Hoewel de historische kwaliteit van WoW’s schrijven niet zijn sterkste punt is geweest, vertellen een geweldige stemmencast en verrassend boeiende in-game cinematica hier een meeslepender verhaal dan ooit. De uitbreiding profiteert ook van een charismatische slechterik die, hoewel nog steeds een trope, een verfrissend contrast vormt met de potige baritons waar WoW de voorkeur aan gaf.
Maar hoewel een meeslepend verhaal belangrijk is, leven of sterven MMORPG’s door hoe ze zich voelen om te spelen, dag in dag uit. Voorlopig is dit waar The War Within schittert. De afgelopen twee jaar heeft Blizzard voortdurend geëxperimenteerd met verschillende nieuwe functies die het leven van spelers gemakkelijker maken. Deze omvatten de broodnodige verbeteringen aan de archaïsche menu’s en informatie op het scherm van WoW, de mogelijkheid om met AI-metgezellen te rennen bij het leren van een nieuwe kerker, en een nieuwe “Warbands”-functie waarmee je naar elk doel in het spel kunt gaan op elk van de volgende locaties. je personages, zonder gedachteloos urenlang gameplay opnieuw te moeten spelen elke keer dat je wilt proberen een druïde te zijn in plaats van een schurk. Dit alles is naadloos geïntegreerd in de nivelleringservaring, en het resultaat is de meest bevredigende start van een WoW-uitbreiding die ik ooit heb meegemaakt.
De coole nieuwe “Hero Talents” passen de complexe talentenboom van WoW aan door een beetje extra flair en klassefantasie toe te voegen. Mijn woedende krijger met een duellerend gigantisch zwaard zou bijvoorbeeld kunnen veranderen in een blikseminslagmachine onder de Mountain Thane-heldenboom. Maar helaas is er veel inconsistentie in deze opties, wat betekent dat je vaak gedwongen wordt om het moeilijkste deel van het gevecht te kiezen in plaats van het opwindende, flitsende alternatief. De keuze kan uiteindelijk resulteren in intense vreugde of intense frustratie, afhankelijk van hoe goed jouw specifieke klasse, specificatie en heldenboom presteert. Uiteindelijk schopte ik mijn krijger met spijt van Thane Mountain naar de veel minder opwindende maar meer beschadigde Slayer-boom.
The War Within introduceert ook ‘delves’, welkome kortere kerkers verspreid over het landschap die solo of in groepen van maximaal vijf kunnen worden aangepakt. De game schreeuwde om een flexibel alternatief voor raids, waarbij je nog steeds elke week een avond moet vrijspelen met een gecoördineerde groep van 10-25 andere spelers. Delves is geschikt voor spelers die nog maar een uurtje over hebben, maar toch het gevoel willen hebben dat ze vooruitgang boeken in de richting van hun karakter- en uitrustingsdoelen. Als de kuiltjes de komende maanden en jaren goed worden onderhouden, zie ik mezelf er veel tijd mee doorbrengen.
Toegegeven, we staan aan het begin van de tweejarige levenscyclus van The War Within, maar dit is het beste dat WoW in jaren heeft gedaan. Hoewel Blizzard zeker zal blijven worstelen met de plaats van Warcraft in het moderne gaminglandschap, vooral in de aanloop naar het twintigste jubileum van WoW, voelt de game relevanter aan dan in de recente geschiedenis.