Wilde olifanten kunnen namen hebben: NPR

Wilde olifanten lijken elkaar aan te spreken met kenmerkende, rommelende geluiden die op individuele namen kunnen lijken.

Dat blijkt uit een provocerend nieuw onderzoek in het tijdschrift Ecologie van de natuur en evolutiedie is geïnspireerd op eerder werk dat aantoont dat tuimelaars kenmerkende fluittonen hebben.

‘Soms imiteert een andere tuimelaar het kenmerkende fluitje van iemand om zijn aandacht te trekken, waarbij hij of zij in feite bij zijn naam wordt genoemd’, zegt Mickey Pardo, een bioloog aan de Cornell University.

Hij vroeg zich af of olifanten, bekend als vocale nabootsers, iets soortgelijks zouden kunnen doen.

“Het idee vanaf het allereerste begin van dit project”, zegt Pardo, “was om te proberen erachter te komen of olifanten namen hebben.”

Hij doelt op de namen die de dieren worden genoemd, en niet op namen als Margaret en Marie die onderzoekers in natuurreservaten aan hen geven.

De hoorn van de olifant is algemeen bekend, maar Pardo zegt dat het toeterende geluid een plotseling geluid is dat meer op schreeuwen of lachen lijkt. Hij realiseerde zich dat als olifanten namen hadden, deze op de een of andere manier gecodeerd zouden worden in het constante, laagfrequente gebrul van de olifanten.

“Het gerommel zelf is structureel zeer variabel”, zegt Pardo. “Er is veel variatie in hun akoestische structuur.”

En olifanten maken deze speciale geluiden in allerlei contexten: van het begroeten van familieleden tot het troosten van kalveren tot het in contact blijven met verre familieleden.

Daarom analyseerden Pardo en enkele collega’s opnames van 469 rommelende oproepen van wilde Afrikaanse olifanten naar elkaar in Amboseli National Park en de Samburu en Buffalo Springs National Reserves in Kenia tussen 1986 en 2022.

Voor elk opgenomen gesprek kenden de onderzoekers de identiteit van de brullende olifant en, op basis van de context, de olifant die werd aangesproken.

Als olifanten namen hadden, zou je niet verwachten dat elke oproep één enkele naam zou bevatten, net zoals mensen elkaars naam niet elke keer gebruiken als ze met elkaar praten.

Toch gebruikte het onderzoeksteam machinaal leren om te zien of het gerommel identificerende informatie bevatte – in wezen een ‘naam’ – die hun computermodel kon leren gebruiken om de ontvanger van het gesprek nauwkeurig te voorspellen.

Wat ze ontdekten was dat hun model in 27,5% van de gevallen de echte olifantenroeper kon identificeren, veel beter dan tijdens een controleanalyse waarbij willekeurige gegevens werden gebruikt, zegt Pardo.

Dit geeft aan, zegt hij, dat “er iets aan de oproepen moet zijn waardoor het model tenminste een deel van de tijd kan begrijpen naar wie de oproep is gedaan.”

De onderzoekers voerden vervolgens veldwerk uit om te zien of 17 olifanten – allemaal vrouwelijk op één na – hun eigen ‘naam’ konden herkennen en bij voorkeur konden reageren op opnames met die geluiden.

“We moesten een situatie vinden waarin een bepaalde olifant alleen was, of in ieder geval niet met de persoon die aan het opnemen was”, zegt hij, en legt uit dat het team de beelden vervolgens via luidsprekers zou afspelen.

Ze gebruikten verschillende shots op verschillende dagen. Afhankelijk van de dag hoorde de olifant een opgenomen oproep die oorspronkelijk voor haar bedoeld was, of hoorde hij een oproep van dezelfde olifant die niet voor haar bedoeld was.

En het bleek dat olifanten over het algemeen leken te weten wanneer de gerommelde boodschap eigenlijk voor hen bedoeld was, wat erop duidde dat er zoiets als een naam in zat. Toen ze die oproepen hoorden, haastten ze zich naar de luidspreker. Ze reageerden ook sneller en stuurden meer antwoorden.

“Gemiddeld reageerden de olifanten veel sterker op het afspelen van oproepen die oorspronkelijk aan hen waren gericht dan op het afspelen van oproepen van dezelfde beller die oorspronkelijk aan iemand anders waren gericht”, zegt Pardo.

De resultaten van die voortplantingsexperimenten leken ‘zeer overtuigend’, zegt Karl Berg, een bioloog aan de Universiteit van Texas Rio Grande Valley.

“Ik twijfel er niet aan dat ze worden aangesproken met deze unieke labels”, zegt Berg. ‘Zijn het bijnamen? Zijn dat namen? Waar komen ze vandaan?”

Berg maakte geen deel uit van dit onderzoeksteam, maar hij bestudeerde hoe nestvogels van wilde papegaaien een unieke kenmerkende roep krijgen, genaamd namen, waarbij de handtekening van hun voogden enigszins werd gewijzigd.

Hij merkt op dat in dit onderzoek naar olifanten het gebrul met identificatie-informatie vaak leek te worden gegenereerd door moeders die hun kalveren aanspraken.

“Een groot deel hiervan vond plaats tussen moeders en hun kalfjes”, zegt Berg. ‘Het lijkt erop dat ze het van moeder kunnen krijgen.’

Tot nu toe heeft echter niemand precies kunnen achterhalen welke akoestische kenmerken in het laagfrequente gebrul van een olifant gelijk kunnen staan ​​aan een naam.

‘Ik zou heel graag de namen van specifieke individuele olifanten willen isoleren’, zegt Pardo, ‘want als we dat konden, zouden we een heleboel andere vragen kunnen beantwoorden die we in dit onderzoek niet volledig konden begrijpen.’

Het is bijvoorbeeld niet duidelijk of alle olifanten dezelfde ‘naam’ gebruiken als ze dezelfde ontvanger aanspreken. Onderzoekers weten ook niet of olifanten in de derde persoon over elkaar praten. ‘Gebruiken ze ooit iemands naam als die er niet is?’ vraagt ​​Pardo zich af.

Berg merkt op dat dieren die geluiden als namen gebruiken – mensen, dolfijnen, papegaaien en nu olifanten – allemaal intelligente, langlevende sociale dieren zijn die in stabiele groepen leven.

Maar dit betekent niet dat al deze wezens namen op precies dezelfde manier gebruiken.

“Mensen zouden kunnen aannemen dat namen van olifanten op precies dezelfde manier functioneren als menselijke namen, wat niet noodzakelijkerwijs waar is”, zegt Pardo.

Hij merkt op dat mensen en olifanten immers gescheiden zijn door tientallen miljoenen jaren van evolutie. “Dat is best een lange tijd.”