Hoe speelt ras een rol in de manier waarop we allemaal deze emoties verwerken?
Wat ik ontdekte in het onderzoek dat ik uitvoerde, was dat de meest verontrustende emoties werden gerapporteerd door mensen van kleur, die op statistisch significante wijze het meest identificeerden dat ze getraumatiseerd waren door de gevolgen van de klimaatverandering. Ze meldden ook dat ze zich angstiger voelden dan blanken.
En ze meldden ook dat ze zich overweldigd voelden. En dit kwam vaak naar voren in interviews. Wat ik niet had verwacht – maar dit is ook veelbetekenend – is dat als het gaat om ouderschap te midden van de klimaatverandering, gekleurde mensen in mijn onderzoek het meest waarschijnlijk positieve of actiegerichte emoties rapporteerden, waaronder gevoelens van motivatie, gevoelens van vastberadenheid, gevoelens van geluk of optimisme. Omdat het een kwantitatief onderzoek was, kon ik geen vragen stellen over waarom deze positieve emoties er zijn.
Maar ik kan me alleen maar voorstellen dat dit komt omdat mensen van kleur echt een lange geschiedenis hebben in het omgaan met existentiële dreigingen. Vooral zwarte mensen en inheemse volkeren moesten instrumenten ontwikkelen om veerkrachtig te worden, om veerkrachtig te worden binnen de gemeenschap, binnen het gezin en binnen sociale bewegingen. En dus kan ik me alleen maar voorstellen dat die reacties van motivatie, vreugde, vastberadenheid en geluk voortkomen uit een gevoel van: “We zullen overleven, we zullen volharden, en wat de toekomst ook brengt, we zullen een manier vinden om te gedijen.”
Legt uw werk dus echt de nadruk op het belang van Afro-Amerikanen en gekleurde gemeenschappen – in het licht van deze bedreigingen – die kracht putten uit hun familie?
Niet alleen familie. We kunnen in de Verenigde Staten een lange geschiedenis nagaan van zwarte mensen die letterlijk werden geconfronteerd met bedreigingen voor ons bestaan, letterlijk vanaf de eerste dagen dat ze in dit land waren tot aan de slavernij. En dus is een van de dingen die altijd een heel belangrijk instituut is geweest dat ons beschermt tegen de schade van de buitenwereld, het gezin, en niet alleen een gezin, maar een gezin dat uit meerdere generaties bestaat. En bij ons hoort daar vaak een uitverkoren gezin bij.
We hebben allemaal ‘speelneven’, ‘speeltantes’, ‘speelooms’ – mensen die geen biologische familieleden zijn. Maar het gebrek aan biologische connectie doet er helemaal niet toe. Het zijn familieleden. Het opbouwen en onderhouden van deze banden tussen meerdere generaties is altijd belangrijk geweest om ons te versterken, niet alleen tegen grote existentiële bedreigingen, maar ook om ons te versterken in een samenleving waarin het ons vaak ontbreekt aan de noodzakelijke middelen en sociale steun die we nodig hebben.
We beschikken vaak niet over de sociale vangnetten die ons kunnen voorzien op de manier die we nodig hebben. Deze ondersteuning wordt ook door andere instellingen geboden. Kerk bijvoorbeeld. Zeg wat je wilt over de Zwarte Kerk – er zijn uitdagingen, er zijn altijd uitdagingen geweest, maar de Zwarte Kerk is een heel belangrijke instelling geweest in de levens van Afro-Amerikanen, niet alleen om religieuze redenen, maar ook om sociale redenen. Het was een zeer belangrijke instelling in de burgerrechtenbeweging.
En het biedt een ruimte van veiligheid, comfort en gemeenschap als buffer tegen de vele uitdagingen van de buitenwereld. Hoe komt dit allemaal terug op de angst voor het klimaat en de kinderproblematiek? Als je bijvoorbeeld geen onderzoek hebt waarbij Afro-Amerikanen betrokken zijn, dan ben je geneigd aan te nemen dat we geen klimaatangst ervaren, of dat als we dat wel doen, dit voor ons geen enkele invloed heeft op de problemen van kinderen. . En dat is niet waar.