.jpg)
Illustratie: NASA
Hun analyse lijkt plausibel, zegt Andrew Rivkin, een planetaire wetenschapper aan het Applied Physics Laboratory van de Johns Hopkins University, die de samenstelling van asteroïden bestudeert en niet bij het werk betrokken was. “Behoudens dat we een stuk gaan pakken, zoals NASA zojuist met Bennu deed, is dit waarschijnlijk net zo dicht bij een conclusie als we hebben”, zegt hij. Rivkin benadrukt dat Kamo’oalewa een ongewoon object is: van de ongeveer 80.000 meteorieten die op aarde zijn verzameld, was slechts een paar procent afkomstig van de maan, en van de 1.382 meteorietinstortingen die door mensen werden waargenomen en gedocumenteerd, was er geen enkele van de maan.
De onderzoekers ontdekken dat Kamo’oalewa waarschijnlijk miljoenen jaren heeft rondgehangen, en niet tientallen jaren, zoals andere objecten in dergelijke banen. Maar zijn baan is niet stabiel, dankzij het klassieke drielichamenprobleem, waarbij de chaotische zwaartekrachtsinvloed van drie lichamen – de aarde, de zon en Kamo’oalewa – hem uiteindelijk zo zal duwen dat hij wordt uitgeworpen en ver weg vliegt.
Hun astronomisch onderzoek gaat door, inclusief het onderzoek van maankraters die al eeuwenlang vrijwel ongestoord zijn gebleven. Kleine veranderingen in de beginomstandigheden van het model, zoals de grootte van de inslaande asteroïde, waar deze de maan raakte en onder welke hoek, hebben dramatische effecten op het traject van de uitgeworpen maansteen. Ze concluderen dat de kilometergrote asteroïde die kritieke val heeft meegemaakt, en ze kunnen ook een inslag concluderen. ‘Gebaseerd op de waarschijnlijke omstandigheden om een dergelijke baan, die van de maan komt, te realiseren, zou daarvoor een krater van miljoenen jaren oud en tientallen kilometers groot nodig zijn’, zegt Castro-Cisneros. Waarschijnlijk is hij tegen de achterkant van de maan neergestort, zegt hij, en ze proberen nu de krater te lokaliseren van waaruit Kamo’oalewa is gelanceerd.
De oorsprong van Kamo’oalewa op de maan heeft ook gevolgen voor de potentieel gevaarlijke asteroïden op aarde waar NASA en andere organisaties de hemel op afspeuren. Dit betekent dat mensen ook rekening moeten houden met banen die afkomstig zijn van de maan, en niet alleen met stenen die uit de asteroïdengordel worden uitgeworpen. NASA onderzoekt asteroïden met een diameter van 140 meter en groter, vergelijkbaar in grootte met degene die het DART-ruimtevaartuig heeft getroffen om afbuigingstechnieken te testen. Objecten die zich in de buurt van de aarde bevinden, veroorzaakt door oude maaninslagen, zouden waarschijnlijk 100 meter of kleiner zijn, zegt Malhotra, maar ze staan nog steeds bekend als ‘stadsmoordenaars’, gevaarlijk genoeg om wijdverspreide vernietiging te veroorzaken als ze de aarde raken.
Dat zal waarschijnlijk niet het lot van Kamo’oalewa zijn, maar uit het onderzoek van Malhotra en Castro-Cisneros blijkt dat er waarschijnlijk ergens nog meer soortgelijke exemplaren bestaan.