We hebben waarschijnlijk allemaal wel eens iemand horen zeggen dat hij of zij ‘een beetje obsessief-compulsief’ is, misschien gekscherend of uit trots, gezien de zorgvuldige herschikking van de boekenplank of de gewoonte om te lang bezig te zijn met het schoonmaken van de badkamer.
De meesten van ons hebben een globaal idee van wat OCS is, maar het wordt meestal gezien als een gedragsgril. In feite is de aandoening – die wordt gekenmerkt door opdringerige gedachten en dwangmatige handelingen die je niet kunt stoppen – slopend voor de 1 tot 3 procent van de wereldbevolking die erdoor wordt getroffen.
In dit licht riskeren grappen over ‘een beetje OCS’ te zijn het bagatelliseren van een aandoening die net zo ernstig kan zijn als schizofrenie of depressie. Misbruik van de term kan een weerspiegeling zijn van onze onwetendheid over OCS. Maar terwijl we onderzoek doen in ‘Frisse kennis van OCD baant de weg voor nieuwe behandelingen’, ontdekken we nu meer over hoe het zich manifesteert in de hersenen – met implicaties voor hoe we over de aandoening denken.
Het is waar dat we allemaal een zekere mate van obsessief gedrag en dwangmatig gedrag vertonen. We gaan terug om te controleren of we de voordeur op slot hebben gedaan en kunnen onze gedachten er niet van weerhouden af te dwalen naar de stressvolle gebeurtenis die op de loer ligt. In feite lijken veel OCD-symptomen vervormingen van gunstig gedrag te zijn. Maar stel je voor dat de opdringerige gedachten en drang om te handelen niet zouden stoppen? Dit is wat OCS kenmerkt.
We leren dat OCS een complexe aandoening is, waarbij het immuunsysteem een rol speelt
Dankzij tientallen jaren onderzoek naar de mechanismen achter de aandoening weten we nu dat hele hersennetwerken worden aangetast, met aanzienlijke onevenwichtigheden in de neurotransmitters die de signaaloverdracht eromheen aansturen. We leren ook dat het een complexere aandoening is dan we dachten, waarbij het immuunsysteem en misschien zelfs de microben in de darmen een rol spelen.
Deze inzichten in de triggers van OCD in het lichaam en de hersenen maken de weg vrij voor nieuwe behandelingen, die hard nodig zijn bij degenen die niet reageren op de huidige eerstelijnstherapieën. Wat echter overduidelijk is, is dat OCS een zeer verontrustende aandoening is waar we nog maar net mee te maken krijgen. Het is tijd om te stoppen met zeuren.
Onderwerpen: