Waarom geven sommige mensen de voorkeur aan antihelden boven superhelden?

“Ik ben misschien geweldig, maar ik ben geen held.”

In de woorden van Deadpool is hij ‘gewoon een slechterik die betaald wordt’ om met ‘slechtere jongens’ te rotzooien.

Het personage van Ryan Reynolds in Deadpool and Wolverine – het derde deel van de Marvel-franchise dat deze week werd uitgebracht – is verre van de enige antiheld die de afgelopen jaren fans voor zich heeft weten te winnen.

Het zijn meestal moreel dubbelzinnige karakters die noch superheld noch slechterik zijn.

Neem Wanda Maximoff (Scarlet Witch), die er alles aan zal doen om een ​​gezin te stichten, inclusief het gijzelen van een hele gemeenschap in WandaVision 2021.

En later dit jaar keert de slechterik die antiheld is geworden, Venom voor de derde keer terug op het grote scherm, als journalist die koste wat het kost de onschuldigen probeert te beschermen.

Deadpool, ook bekend als Wade Wilson, wordt onsterfelijk nadat hij zich heeft aangesloten bij een experimenteel programma om kanker te genezen, maar er gaat iets mis en hij moet sterven, wat hem op een wraakzuchtige zoektocht brengt om zijn verraders te vermoorden.

Maar hoe zit het met deze karakters van moord en chaos die meer met sommige mensen verbonden zijn dan met superhelden?

Volgens de 26-jarige stripfan Chelsea-Lee Nolan uit Kent zijn ze simpelweg “menselijker”.

“Niemand is helemaal goed of helemaal slecht, dus het idee van een antiheld is best handig”, zegt ze.

Het is in deze grijze gebieden dat mevrouw Nolan ‘elementen’ van zichzelf kan zien.

“Ik ben niet al te perfect en dat wil ik ook niet zijn”, voegt ze eraan toe. “Het idee van een held die geen fouten maakt, is onsamenhangend.”

Voor schrijver en performer Reece Connolly, 30, die in Londen woont, zijn antihelden simpelweg realistischer.

“Ze evolueren naar het morele recht, maar ze maken fouten, spijt, slechte gewoonten en ongebruikelijke karaktereigenschappen”, legt de heer Connolly uit.

In Deadpool (2008) nr. 45 noemt een groep verhandelde vrouwen hem een ​​’goede man’ nadat hij hen heeft gered, maar de huurling wijst het snel af en zegt: ‘Nou… nou ja – misschien zijn delen van mij soms goed. , maar er zijn, net als andere delen van mij, eh…’

Zijn onwil om hem ‘goed’ te noemen, is een erkenning van zijn tekortkomingen.

‘The Merc with a Mouth’, zoals Deadpool zichzelf noemt, is luid, moorddadig en gekmakend – alles wat een superheld niet is.

Andere antihelden delen soortgelijke eigenschappen. Loki, gespeeld door Tom Hiddleston, is de slechterik, maar hij is langzamerhand iemand geworden die probeert het goede te doen, zij het met een bedrieglijk onheil.

De ‘donkere kant’ die antihelden omarmen speelt een grote rol in hun aantrekkingskracht, aldus Dara Greenwood van het Vassar College in New York, die tijd heeft besteed aan het bestuderen van dergelijke karakters.

“[They] geef ons een fantasierijke kans om de ‘donkere kant’ van menselijk gedrag aan te boren op een manier die veilig is voor consequenties of berisping”, zegt de universitair hoofddocent psychologische wetenschappen.

Dit zou gedeeltelijk de affectieve stemmingstheorie kunnen ondersteunen – die suggereert dat er meer van entertainment wordt genoten als een personage dat geliefd is bij het publiek succes heeft en een personage dat niet leuk is, slaagt.

Het bepalende onderdeel van Deadpool is de humor. Hij staat bekend om zijn vermogen om ‘gekke wetenschappelijke oneliners’ te spellen, zoals hij ze noemt: grapjes en insinuaties – meestal op de meest ongelegen momenten.

Professor Greenwood zegt dat geweld, in combinatie met humor, eerder speels dan giftig kan overkomen, waardoor we ‘ongevoelig’ worden voor de wreedheid ervan.

Veel superhelden zien hun krachten als een oproep om goed te doen. Spider-Man blijft een favoriet bij de fans, toont veerkracht ondanks lijden en blijft mensen redden in plaats van schade toebrengen.

Maar Deadpool weet dat hij een fictief personage is dat bestaat voor het plezier van anderen en voortdurend de vierde muur doorbreekt om met lezers en kijkers te praten. Uit een onderzoek uit 2019 blijkt dat deze relatie ons dezelfde gevoelens van genegenheid en intimiteit geeft die we zouden hebben bij een persoonlijke relatie.

Mevrouw Nolan zegt dat het haar het gevoel geeft dat ze ‘erbij hoort’, terwijl dhr. Connolly vergelijkt het met ‘een gesprek, of een geheim of een grap waar ze ons over hebben verteld’.

Voor hem zijn antihelden als Deadpool “helden met alle interessante delen over”

“De rommel, de vreemdheid, de gebreken”, zegt hij.