DUNEDIN, Florida – Vorig seizoen, terwijl Alan Roden werpers verpletterde bij advanced-A Vancouver en double-A New Hampshire, gebruikte de outfielder van Toronto Blue Jays een vrij unieke slaghouding: lichaam rechtop, armen omhoog bij zijn hoofd, knuppel horizontaal bodem.
Dit is hoe het eruit zag…
Dit voorjaar meldde de 24-jarige zich echter op zijn eerste Hoofdklasse-kamp met een duidelijk ander uiterlijk in het slagperk.
Dus waarom deze verandering, vooral na het slaan van .317/.431/.459 met 68 vrije lopen tegen slechts 64 strikeouts in 115 wedstrijden op twee niveaus?
“Ik heb er eigenlijk over nagedacht om tijdens het seizoen iets te veranderen”, zegt Rhoden tijdens een gesprek bij zijn kluisje op een recente lenteochtend. “Mijn handen omhoog houden was eigenlijk iets dat ik bijgelovig vasthield, omdat alles goed ging, dus ik wilde nergens mee knoeien. Maar als je buiten het seizoen komt, probeer je de zaken door een lens te bekijken in plaats van: ‘Alles ging goed, dus ik wil niets veranderen.’
“Objectief gezien betekende het superhoog houden van je armen veel extra beweging.”
De balans tussen geloven in bijgeloof en er niet door gevangen zitten is intrigerend voor de afgestudeerde natuurkundestudent van Creighton University, wiens nieuwe aanpak verschillende bewegende delen elimineert, waardoor het set-to-load-proces wordt opgeschoond.
Die werppositie is iets dat Roden afgelopen voorjaarstraining begon te gebruiken, een pleister die hem zal helpen los te komen van zijn oude swing- en bewegingspatronen. Toen hij eenmaal sterke resultaten begon te zien, was hij begrijpelijkerwijs terughoudend om ze op te geven.
Tegelijkertijd onderkent Roden de gevaren van zelfgenoegzaamheid en de noodzaak om voortdurend naar beter te streven, en daarom bevindt hij zich “beslist ergens in het midden” van deze twee uitersten.
“Bijgeloof kan je het eigenaarschap ontnemen en soms is dat mentaal goed voor spelers”, legt Roden uit. “Maar buiten het seizoen had ik er geen probleem mee om weg te lopen, want het seizoen is voorbij, het is tijd om verder te verbeteren. Het doorvoeren van veranderingen waarvan ik denk dat ze op de lange termijn zullen helpen, zal altijd mijn bijgeloof overtroeven.”
Roden gelooft dat zijn nieuwe houding hem in een betere uitgangspositie op de plaat brengt.
In plaats van zijn armen twee keer te bewegen, eerst met zijn voorbeen en dan opnieuw als hij naar voren beweegt, zijn ze nu waar hij ze nodig heeft om aan te vallen. Op zijn beurt “zorgt het ervoor dat ik net iets meer ontspannen ben. Ik hoef niet veel met mijn handen te doen. Ze mogen wat soepeler en vloeiender zijn.”
Het nastreven van die voorwaarde is de reden waarom Rodens armen in de eerste plaats meekwamen, ‘een noodzakelijke stap’, zegt hij, in ‘de voortgang van hoe ik mijn swing ontwikkelde en bleef verbeteren’.
Hij werd in 2022 in de derde ronde gekozen en versloeg die zomer .233/.374/.311 in 25 wedstrijden met Low-A Dunedin, waarbij hij zich fysiek “echt vast” voelde. Nu hij vrij is, hoopt hij dat het op zijn plaats houden van zijn handen om een betere vloeibaarheid te creëren ook zal leiden tot een vlakker vleermuispad dat wat meer schade aanricht.
De spelersontwikkelingsstaf van de Blue Jays was opgetogen over zijn vermogen om solide contact te maken op velden overal in de zone, maar ze waren ook op zoek naar manieren om hem wat meer aan de bal te krijgen om nog een paar lijnen in homeruns om te zetten.
“Mijn clubpad was vorig jaar behoorlijk steil, waardoor ik te direct op de bal afging in plaats van vroeg in het vliegtuig te stappen”, zegt Roden. “Ik speel wat eerder met het veld. Dat combineer je dan met een iets betere instap voorin. Soms kwam ik vast te zitten op mijn achterste voet en daardoor viel ik over een aantal pitches of sloeg ik ballen naar het linkerveld. Alles bij elkaar opgeteld ben ik er uiteraard nog steeds mee bezig, maar ik denk dat ik een aantal goede stappen heb gemaakt en ik kijk uit naar het seizoen.”
Hij heeft al indruk gemaakt.
De hierboven getoonde swing uit 2024 kwam afgelopen zondag tijdens zijn eerste voorjaarswedstrijd, een dubbel van 160,2 km per uur tegen de New York Yankees. Dinsdag tegen de Detroit Tigers stuurde hij een hangende slider van mede-linkse Andrew Chafin met een snelheid van 150,9 km per uur over de rechter veldmuur
Manager John Schneider merkte op dat “zijn discipline op het bord bijvoorbeeld” was, en dat “de bat-vaardigheden behoorlijk elite voor hem zijn”, zegt hij. “Hij is een heel slimme jongen. Hij begrijpt waar hij goed in is, waar hij op moet letten, dat soort dingen. Ik hou van zijn gedrag. Ik vind het leuk om met hem te praten. Het is alsof je met een volwassene praat, wat cool is. En je hebt een man die heel goed weet wat hij op het bord wil doen.”
De Blue Jays kunnen zulke slagmensen natuurlijk wel gebruiken, en Roden zou het seizoen kunnen afsluiten in triple-A Buffalo. Maar zelfs als hij kortstondig terugkeert naar New Hampshire, zal hij op de radar van de Hoofdklasse blijven als hij zich in zijn huidige tempo blijft ontwikkelen.
Voor een organisatie die jonge spelers van binnenuit moet gaan integreren om een selectie aan te vullen die in de komende twee downs te kampen heeft met aanzienlijke vrije spelersverliezen, is zijn ontwikkeling erg belangrijk.
De dubbel tegen de Yankees was bewijs A van alles wat hij op tafel brengt, als vervolg op een 2-2 grensschuif van Blayne Abeta, op één knie vallen om de knuppelkop op de bal te gooien en er niet te veel mee te doen. , en duw hem hard naar de andere kant in plaats van zwakjes om te vallen.
“Het gaat eigenlijk alleen maar over proberen atletisch te zijn in het strafschopgebied”, zegt Roden over de slagbeurt. “Ik ben altijd een competitieve slagman geweest, en dat houdt ook in dat ik soms moet swingen, vooral met twee slagen, op velden die niet perfect zijn om te slaan en niet te slaan, terwijl ik wacht op je beste worp. Het gaat misschien om een aantal onorthodoxe manieren om dingen gedaan te krijgen. Maar uiteindelijk bleek dat ik drie punten voor het team had gescoord en wat succes voor mezelf, dus ik blijf altijd concurreren en doe wat ik kan om de bal in het spel te krijgen.”
Ongeacht de opvallende houding, ongeacht waar zijn handen beginnen.
