AOp welk punt begint meedogenloos onvoorspelbaarheid op een vreemde manier routine te worden? Zoals altijd was dit een absoluut krankzinnige voetbalvertoning in een zinderend megadrome in de stijl van het centrale stadion van Real Madrid.
Elke voormalige speler van Stoke, Newcastle en Eintracht Frankfurt heeft zijn dag. En dit was de dag van Joselu, Madrid’s 34-jarige Madrid’s eigen merk Benzema, die scoorde met twee van zijn eerste drie balcontacten in de laatste momenten van de halve finale van de Champions League en de 1-0 in 2-1 veranderde. en nog een finale voor deze onweerstaanbare krachten-schuimgebakjes.
Het wordt een scène, een montage, een achtergrond van vijfduizend woorden over de Joselu die ik kende, de Diepe Joselu van Stuttgart naar Madrid naar de Potteries en nu naar Londen. Natuurlijk zal er veel gepraat worden over magie, tovenarij en theater, het aanhoudende onverklaarbare voodoo-succes van de rijkste voetbalclub ter wereld, die het op de een of andere manier gewoon tegen zijn hoofd blijft doen.
Maar ondanks alle griezelige achtergrondmuziek was het belangrijkste onderdeel van deze wedstrijd de keiharde en volkomen logische genialiteit van Vinícius Júnior, de beste speler op het veld, en die twintig minuten na de tweede helft Joshua Kimmich meenam naar de diepste, donkerste plekken.
Deze halve finale van de Champions League bood een flip-over met opkomende sterren en hoopvolle kandidaten voor de Ballon d’Or. Via Bellingham-Kane-Mbappé gaf alleen Vinícius het beste van zichzelf. Hij speelde in het Bernabéu niet alleen met focus en energie, maar ook met een verbazingwekkend gevoel van vrijheid. Zelfs op dit niveau kan hij nog steeds spelen in de ware zin van het woord, inventief zijn en spontaan, om van te genieten.
Vinícius zou van hieruit de Ballon d’Or kunnen winnen, na avonden als deze. Zeker, het is moeilijk om je dit seizoen een indringender en duidelijker aanvallende speler voor te stellen. Tegen het einde had hij vijf schoten, zeven dribbels, zes voorzetten en de hoofdhuid van de hele rechterkant van Bayern München zwaaide van zijn riem. Hij produceerde ook die aanhoudende periode van zowel individuele genialiteit tussen de 46e als de 68e minuut, waarin Vinícius Kimmich in wezen kwelde, door hem op een gegeven moment te dwingen om te rollen en de bal te grijpen, op zoek naar een manier om een simpele stop te maken.
Je hoort niet veel over de gecontroleerde en zeer doelbewuste vrijheid van Real Madrid, de manier waarop hun aanval in staat wordt gesteld om in wezen het spel te componeren, om samen te komen in een roterende witte combinatie. Dat is het mooie van de tactiek van Carlo Ancelotti, een verschuiving van het rigide, systemische, positionele spel van de coach uit het Pep-tijdperk naar een soort vrijheid van meningsuiting voor beroemdheden.
Vinícius is een speler die dat doet. Hij heeft hier vreselijke dingen met Kimmich gedaan. Bestaat er nu een meer nachtmerrieachtige ervaring in het voetbal dan deze, een opgefokte Vinícius voor de witte muur aan die kant, meedogenloos en wonderbaarlijk accuraat, hoofd omhoog en hersens draaiend? Een tijdlang leek Vinícius een persoonlijk duel te voeren, niet met Kimmich, die in wezen een enscenering was, het gordijn ongeduldig opzij geworpen, maar met Manuel Neuer in het Bayern-doel.
Op die momenten leek Bayern nogal vaag, een team dat op een team probeerde te lijken. De hele aanvallende dreiging is in wezen dat Harry Kane zijn Spurs grootste hits maakt, drop en spin en pass naar de snelle man. Madrid blokkeerde die bochten, Toni Kroos zwermde om Kane heen en rubberde de passerende rijstroken. Waarom duurde het zo lang? Waarom doen andere teams dit niet? Nogmaals, de duidelijkheid van Ancelotti’s tactische plannen.
Kane had in de eerste twintig minuten twee balcontacten. Antonio Rüdiger was overal om hem heen. Dit is hoe hij speelt als hij weet dat je een bedreiging bent, alsof hij in je huid probeert te kruipen en rond te lopen. Het is inderdaad een daad van vleierij.
na het promoten van de nieuwsbrief
Maar Bayern nam nog steeds de leiding. De tegenaanval leek aanvankelijk een poging om alleen maar in te ademen, om het melkzuur te laten verdampen. Kane produceerde een prachtige looppass van Alphonso Davies die over links galoppeerde, een pass die een assist werd toen Davies vijf snelle balcontacten maakte, waarvan de laatste een prachtige treffer op de verre paal was.
Bayern begon Bayern vast te houden, zijn eigen koppige charisma te laten gelden. Madrid verloor hun patronen met Vinícius aan de linkerkant. Maar de beide late doelpunten kwamen daar alsnog vandaan, de laatste kwam van Rüdiger.
Joselu, die overigens 34 jaar oud is en uit Stuttgart komt, sprong voor beide doelpunten. Dit was zijn avond omdat het gewoon een prachtig verhaal is. Maar die 20 minuten in de Vini-zone waren het meest duurzame moment van kwaliteit, en tegelijkertijd de echte basisnoot van dit Real-team: wetenschap, helderheid, planning die verborgen is achter magie en licht.