Na 19 dagen competitie, gewonnen medailles, talloze vieringen en onvergetelijke momenten lopen de Olympische Spelen van Parijs 2024 ten einde.
Van de stad Parijs die centraal stond tot Simone Biles en USA Gymnastics tot de terugkeer van de fans: de Spelen van Parijs zullen om veel dingen herinnerd worden.
Maar wat viel het meest op?
We hebben onze experts in Parijs en andere locaties in Frankrijk nog een vraag gesteld:
Wat is het enige dat je je over deze Olympische Spelen over jaren zult herinneren?
Sam Borden: Voor mij is het het ongelooflijke doelpunt van Trinity Rodman uit het niets, het winnende doelpunt voor de USWNT in de kwartfinales tegen Japan. Het was de perfecte combinatie: ongelooflijke vaardigheden die kracht en precisie vereisten, gecombineerd met intense omstandigheden – diep in de verlenging, een vuurgevecht opdoemend – en de ongeëvenaarde sfeer van een volgepakt Parc des Princes-stadion. De hele reeks was op zoveel niveaus opmerkelijk, en een van de grappigste delen van het geheel was dat Rodman daarna zei dat ze flauwviel toen de bal haar voet verliet, dus ze weet niet eens zeker wat ze heeft gedaan. Als dat waar is, zal zij de enige zijn die zich het doelpunt niet zal herinneren, omdat iedereen die het heeft gezien het zeker niet zal vergeten.
Coley Harvey: Over jaren zal ik de “magere” fotofinish nooit vergeten. Het was de zet die Noah Lyles nodig had voor één grote overwinning. Over Lyles gesproken, hij had de gekste Olympische Spelen van alle Amerikaanse medaillewinnaars. Om van zondag aan de top van de wereld te zijn met goud, naar het ontvangen van een alarmerende diagnose die dinsdag, naar het gieten van elk grammetje van zijn COVID-ziekte in brons op donderdag, naar het zich moeten terugtrekken uit de estafette die vrijdag, de Olympische Spelen van Lyles waren: eenmaal in een woord, hectisch.
Maar ondanks het drama tijdens zijn verblijf in Parijs, was de show die hij en de volgende zeven snelste mannen ter wereld tijdens de eerste week op het circuit van het Stade de France opvoerden er een die ik me altijd zal herinneren. Ik zat die avond bij mijn collega Marc Spears en we raakten allebei bijna verdwaald toen we naar het videobord in het stadion keken en tegelijkertijd besefte Lyles dat hij echt kampioen op de 100 meter bij de mannen was.
Het volume was oorverdovend. De scène, opwindend. Als Lyles niet op de laatste seconde had besloten om naar de lijn te leunen, had hij de Jamaicaan Kishane Thompson misschien niet verslagen en zijn plaats in de Olympische onsterfelijkheid niet verstevigd. Voor mij heeft dat emotionele moment bijgedragen aan de aftrap van Amerika’s indrukwekkende reeks gouden medailles op atletiek.
Emily Kaplan: De verslaggeving van de slotdag van het herengolftoernooi op Le Golf National was onwerkelijk. De sport keerde onlangs na een afwezigheid van meer dan 100 jaar terug op de Olympische Spelen, waarbij de Spelen van Parijs de sport een boost gaven. Zoveel van de grootste namen van de sport – Xander Schauffele, Jon Rahm, Rory McIlroy, Hideki Matsuyama, Tommy Fleetwood en meer – streden om de eerste plaats, en toen ik de gouden medaillewinnaar Scottie Scheffler zag huilen tijdens de ceremonie, werd duidelijk hoeveel Het is veelzeggend dat dit toernooi bedoeld was voor professionals die miljoenen dollars verdienen en veel bekendheid krijgen buiten de Olympische cyclus. Het publiek was fantastisch, met tientallen landen vertegenwoordigd, die allemaal een elektrische sfeer creëerden.
Een citaat van McIlroy vatte het later samen: “Als het golfspel op dit moment het golfspel is, denk je aan toernooien die misschien wel de puurste vorm van competitie in de sport zijn, en niet aan spelen voor geld. Dus dat spreekt voor zich.” volumes voor wat belangrijk is in de sport.”
D’Arcy Maine: Drie jaar geleden was ik in Tokio, waar ik in enorme arena’s en stadions zat en atleten hun levenslange dromen zag verwezenlijken, met vrijwel niemand om getuige van te zijn en een opgewonden familielid om onmiddellijk te knuffelen na het winnen van een medaille. Die Spelen waren voor iedereen moeilijk met talloze beperkingen en regels en een uiterst ingetogen omgeving. Dus wat mij herhaaldelijk opviel in Parijs, in alle sporten, was de ongebreidelde vreugde die ik zag bij de atleten, hun dierbaren en hun fans.
In 2021 zag ik hoe Simone Biles zich terugtrok uit het teamevenement en hoorde ik laag, bezorgd gefluister van een paar aanwezigen, dus het was extra speciaal om haar en de rest van Team USA rond te zien rennen na het winnen van een verlossende gouden medaille. Ik zag de Golden Slam-dromen van Novak Djokovic ontstaan in Tokio – en ik herinner me zijn zeer zichtbare frustraties tijdens de wedstrijd om de bronzen medaille – en dan zie ik hem openlijk snikken op het veld en met zijn familie nadat hij zijn eerste goud had gewonnen op Roland Garros. Ik zal het nooit vergeten. En dit soort voorbeelden kunnen maar doorgaan. Zoals de meeste atleten die aan beide wedstrijden deelnamen, ongetwijfeld zullen zeggen: door de nog steeds surrealistische herinneringen aan Tokio ben ik echt gaan waarderen wat ik in Parijs heb meegemaakt, en de zichtbare uitingen van gelukzaligheid en dankbaarheid zullen mij het meest bijblijven.
Connor O’Halloran: Ik weet niet of het op tv is verschenen, maar iedereen die aanwezig is, kent de kreet van “Allez Les Bleus!” Het was een constante strijdkreet voor de Franse fans.
Ze schreeuwen het met hun mond en stampen met hun voeten. Soms leken de arena’s een beetje op het oude Colosseum. Het lied vormde een donderend decor voor elk evenement waaraan een Franse atleet deelnam, en ze hadden geen spoor van succes nodig om ermee te beginnen: ik heb Franse fans het horen zingen tijdens boksnederlagen en tijdens races waar ze geen kans hadden om te winnen. Er was geroezemoes in de tafeltennisarena toen een Fransman zijn best deed om zijn Chinese tegenstander af te weren en feitelijk elk schot losliet. Frankrijk verloor 12 van de 14 frames in die teamwedstrijd. Het was een sloop, maar het enige wat je hoorde was “Allez Les Bleus!”
Alyssa Roenigk: Een bewijs van verlossing voor de vier Golden Girls die na een zware, vreemde twee weken in Tokio terugkeerden naar de Olympische Spelen. Een paar maanden geleden leek het hoogst onwaarschijnlijk dat alle vier de vrouwen – Simone Biles, Suni Lee, Jade Carey en Jordan Chiles – in dit team zouden zitten. Toen ze dat deden, werden ze een van de meest meeslepende verhalen van de Spelen. Biles wilde nog een keer draaien en nog een keer het goud raken. Lee wilde nog een crack tijdens de laatste wedstrijd. Carey wilde twee grote sprongen winnen om te bewijzen dat ze een van de beste ter wereld is, en Chiles wilde een individuele medaille verdienen.
Ze deden het allemaal en wonnen teamgoud: ze steunden elkaar en vierden hun concurrenten. Hoewel een drietal instanties, waaronder het Hof van Arbitrage voor de Sport, de Internationale Gymnastiekfederatie en het IOC, oordeelden dat Chiles haar bronzen medaille moest teruggeven omdat haar coach vier seconden na de deadline een onderzoek had ingesteld naar haar resultaat, had Chiles even de tijd om het podium. En zes dagen bronzen medaille.
Ondanks de beslissing zal het uiteindelijke en blijvende beeld van anderhalve week gymnastiek het beeld blijven van twee Olympische gouden medaillewinnaars, Biles en Chiles, die op het podium buigen voor de Braziliaanse Rebecca Andrada, wat boekdelen spreekt voor het soort atleten die de sport naar het volgende tijdperk leiden.
Jeremy Schaap: Hendrik IV, die het protestantisme verwierp en het katholicisme omarmde, om in de 16e eeuw de Franse troon over te nemen, sprak het onsterfelijke bon mot uit: ‘Parijs is de mis zeker waard.’
Hij had eraan kunnen toevoegen dat de stad ook een ideale plek zou zijn voor het samenkomen van de grootste atleten ter wereld – en hij zou gelijk hebben.
Met alle sterren die in de Lichtstad schitterden tijdens de Spelen van de Drieëndertigste Olympiade, kon niemand Parijs zelf overtreffen. Een overstroming tijdens de openingsceremonie? Oui. Vervuild rivierwater belemmert de concurrentie? Oui.
Maar…
Soms wordt de gaststad grotendeels buitenspel gezet in de gebeurtenissen – slechts een aantal arena’s die zich overal kunnen bevinden, plus wegafsluitingen. Enorme logistieke eisen kunnen de ziel uit elke metropool zuigen. Parijs daarentegen was een prominente attractie op deze Spelen, met evenementen tegen alle beroemde en adembenemende locaties. En welke betere achtergrond zou er kunnen zijn?
Om een Amerikaan te parafraseren die zijn stempel heeft gedrukt in Parijs – rond de tijd dat hier de laatste Olympische Spelen werden gehouden, in 1924 – voor degenen die het geluk hebben aan deze Spelen deel te nemen, of er gewoon getuige van te zijn, of zelfs op het scherm, zullen ze blijven. met hen, want Parijs is, ja, een ontroerend feest, zelfs onder het gewicht van de Olympische ringen.
Marc Spears: Ik volg de NBA al 25 jaar, universiteitsbasketbal op vijf en twee Olympische Spelen. Maar van alle basketbalwedstrijden waar ik ben geweest, was misschien wel de beste wedstrijd die ik ooit heb gezien de halve finale tussen de VS en Servië. Het voelde als een film. De Serviërs, met NBA MVP Nikola Jokić, sprongen op voorsprong en leidden het grootste deel van de wedstrijd. Het niet bereiken van de gouden medaillewedstrijd voor LeBron James, Stephen Curry, Kevin Durant & Co. zou het meest gênante moment uit hun carrière zijn. Maar op de een of andere manier groeven de Amerikanen diep en vochten aan beide kanten van de vloer om te overleven in een zeer emotionele overwinning.
Het enige andere dat in me opkwam, was het zien van de late driepunter van Ray Allen die de Miami Heat redde in de NBA-finale tegen de San Antonio Spurs. Het punt van Robert Horry in de finale-overwinning op de Detroit Pistons was ook enorm. Maar VS-Servië, wauw. Hij denkt dat hij aan het winnen is.
Brian Windhorst: Het basketbalzwembad in Lille, dat 27.000 fans trok, was ongebruikelijk maar enorm groot. Het onuitwisbare moment kwam natuurlijk toen Frankrijk een wonderbaarlijke comeback maakte toen de 21-jarige bewaker Matthew Strazel een vierpuntenspel maakte met nog tien seconden te gaan om verlengingen tegen Japan af te dwingen. De enorme menigte die in een oogwenk van neerslachtig naar onverwacht opgetogen ging, was gedenkwaardig. Dat was ook best belangrijk. De Fransen wonnen in de verlenging en daardoor konden ze door naar de medailleronde.