Van het schoonmaken van kantoren tot het ontwerpen van laadpalen voor elektrische voertuigen

Greta Bekerytė begon met het schoonmaken van kantoren en ontwierp uiteindelijk elektronica voor laadstations voor elektrische voertuigen. Het is verbazingwekkend wat je in je carrière kunt bereiken als je je dromen volgt.

Het was niet gemakkelijk. Bekerytė verhuisde in 2010 van haar geboorteland Litouwen naar Noorwegen om te profiteren van het gratis universitaire onderwijs van het land, maar eerst moest ze een manier vinden om in haar levensonderhoud te voorzien. Ze nam een ​​baan als schoonmaakster, spaarde en spaarde om de Noorse lees- en schrijflessen te betalen, een vereiste om naar de universiteit te gaan. Het kostte haar vier jaar, maar eindelijk kon ze het lesgeld voor de taalcursussen, die duizenden dollars kostten, betalen.

Vervolgens behaalde ze een bachelordiploma in industriële automatisering en circuitontwerp, gevolgd door een masterdiploma in robotica en signaalverwerking, beide aan de Noorse Universiteit van Stavanger.

Tegenwoordig werkt hij als hardware-ingenieur bij Zaptec, dat laadstations voor elektrische voertuigen produceert, eveneens gevestigd in Stavanger. Vanwege haar bijdrage op dit gebied werd ze door de organisatoren van de EV Summit, het toonaangevende wereldwijde evenement op het gebied van e-mobiliteit, verkozen tot een van de beste vrouwen op het gebied van EV in 2022.

Bekerytė schrijft haar succes toe aan het volgen van haar hart. ‘Doe waar je van houdt,’ zegt ze. “Dan kun je alle uitdagingen die op je pad komen doorstaan ​​en heb je de toewijding en drive om daadwerkelijk te worden wat je wilt.”

Een specialist in hart en nieren

Bekerytė groeide op in Šiauliai, Litouwen en leek voorbestemd om ingenieur te worden. Ze herinnert zich dat toen ze ongeveer vijf jaar oud was, een vriendin van haar moeder, die als elektrotechnisch ingenieur werkte bij een bedrijf dat stroomtransformatoren maakte, haar enkele oude schema’s van haar werk gaf om als tekenpapier te gebruiken.

Bekerytė herinnert zich dat hij onder de indruk was dat iemand deze vreemde symbolen kon begrijpen. In plaats van te tekenen deed ze alsof ze op een kantoor werkte als ingenieur die schema’s begreep.

“Ik weet nog dat ik dacht: ‘Wauw, zijn er echt mensen die begrijpen wat dit is?'” zegt ze. “Dus dat soort dingen wekte mijn interesse al vrij vroeg.”

Een andere grote invloed had Bekerytė’s vader, die in de bouw werkte en ook auto’s repareerde. Hij was een doe-het-zelver die alles wilde uitproberen, van elektronica tot loodgieterswerk. Ze was altijd nieuwsgierig naar zijn projecten en herinnert zich hoe hij haar leerde solderen toen ze nog maar 7 jaar oud was.

Hoewel Bekerytė uitblonk in wiskunde en wetenschappen, was ze ook geïnteresseerd in muziek en kunst. Tegen de tijd dat ze de middelbare school afrondde, had ze drie mogelijke carrièrepaden uitgestippeld: orkestdirigent, architect of ingenieur. Het enige wat ze zeker wist, was dat ze wilde uitblinken in wat ze deed.

“Ik heb altijd geweten dat ik specialist wilde worden: de persoon waar anderen naar toe gaan omdat ze iets heel goed weten”, zegt ze.

Dat zou een grotere uitdaging blijken dan verwacht.

Een gedurfde zet

Bekerytė studeerde in 2010 af van de middelbare school, hetzelfde jaar verhoogde Litouwen het collegegeld voor staatsuniversiteiten drastisch. Omdat ze haar ouders niet financieel wilde belasten, besloot Bekerytė met haar vriend naar Noorwegen te verhuizen, waar ze zou afstuderen en een baan zou vinden. Dat pad was echter moeilijker dan ze hadden verwacht.

Hoger onderwijs is gratis in Noorwegen, maar de mondiale arbeidsmarkt stagneerde in 2010 nog steeds na de financiële crisis van 2008. Ondanks dat ze zes maanden lang ijverig naar een baan zochten, waren ze niet succesvol en besloten ze terug te keren naar Litouwen.

‘Luister niet naar anderen, luister alleen naar jezelf. Vind datgene wat je echt interesseert en ga ervoor.”

“We hadden geen geld voor huur of eten”, herinnert Bekerytė zich. “We besloten zaterdag kaartjes voor de veerboot te kopen, maar vrijdag werd ik gebeld voor een sollicitatiegesprek.”

Ze werd ingehuurd om kantoren schoon te maken, en haar vriend vond een baantje in het wassen van de binnenkant van olietankers. Omdat beide banen sporadisch waren, duurde het vier jaar om genoeg geld te sparen om taallessen te betalen.

Maak indruk op een ingenieurswedstrijd

Na het voltooien van een eenjarige taalcursus aan de Universiteit van Stavanger in 2016, schreef Bekerytė zich in voor een graduate programma in industriële automatisering en circuitontwerp.

De cursus was veeleisend, vooral omdat ze nog parttime werkte. Van de 48 studenten die aan het programma begonnen, zijn er slechts 10 klaar. Ze besloot verder te studeren aan de universiteit en een masterdiploma in robotica en signaalverwerking te behalen.

Tegen het einde van haar studie in 2019 kreeg ze een grote doorbraak. Ze meldde zich aan voor een ingenieurswedstrijd van het Noorse mondiale energiebedrijf Aker Solutions, eveneens in Stavanger. Het team van Bekerytė kreeg de opdracht om de activiteiten van een oliebronbouwfabriek te verbeteren met behulp van IoT-apparaten. Haar team won niet, maar het bedrijf was zo onder de indruk van haar dat ze haar een baan aanboden als ingenieur voor beveiligingsautomatiseringssystemen. Het werk omvatte het ontwerpen van een signaleringssysteem voor onderzeese oliebronnen. Ze begon twee weken na haar afstuderen.

Greta Bekerytė werkt bij het Zaptec Go-laadstation voor elektrische voertuigen. Hij weegt 1,3 kilogram en laadt tot 22 kilowatt op. Zegel

Vaardigheden die hardware-ingenieurs nodig hebben

In 2021 nam Zaptec contact met haar op voor een functie als hardware-ingenieur om te helpen bij het ontwerpen van laadstations voor elektrische voertuigen. Ze accepteerde het aanbod.

Er zijn maar weinig bedrijven die functies vervullen waarbij praktische hardwareontwikkeling betrokken is, zegt ze, iets wat ze op school graag deed. De taak omvat het bouwen van apparaten in het laboratorium en het uitvoeren van test- en verificatieprogramma’s.

“Het is mijn droombaan”, zegt ze.

Een hardware-ingenieur vereist een diepgaand begrip van elektronica en sterke wiskundige vaardigheden, plus kennis van computerarchitectuur en programmeren op laag niveau, zegt ze.

Een ander, vaak ondergewaardeerd aspect van het werk is het hebben van goede communicatieve vaardigheden, zegt Bekerytė. “Je moet vaak communiceren met niet-technische teams zoals marketing”, legt ze uit. “Dat betekent dat je de technische details moet kunnen uitleggen op een manier die niet-experts kunnen begrijpen.”

Het doorbreken van het glazen EV-plafond

Hoewel ze nog steeds aan het leren is, heeft Bekerytė door haar benoeming tot een van de beste vrouwen in de EV-sector erkenning gekregen voor haar werk in de hele sector.

De prijs was een verrassing, zegt Bekerytė, omdat deze zonder haar medeweten door een collega werd voorgesteld. Maar ze was gevleid en blij toen ze ontdekte dat er een onderscheiding bestond voor vrouwen in een door mannen gedomineerd vakgebied.

Ze zegt dat haar collega’s haar gekscherend een eenhoorn noemen, omdat vrouwen die in de elektrische auto-industrie werken zo zeldzaam zijn. Ze is van mening dat het geven van zichtbaarheid aan vrouwen belangrijk is om stereotypen over wie in het veld kan en zou moeten werken, te overwinnen.

Meestal zegt ze dat ze vanwege haar geslacht weinig obstakels heeft ondervonden. Maar er waren momenten waarop ze het gevoel had dat ze moest vechten om het respect van anderen te winnen.

“Soms had ik het gevoel dat ik mezelf iets meer moest bewijzen dan anderen”, zegt ze.

Maar als je doet waar je van houdt, zegt Bekerytė, zijn alle obstakels overkomelijk. Ze geeft toe dat haar weg naar het afstuderen moeilijk was, en het enige dat haar er doorheen hielp was haar diepe nieuwsgierigheid naar het onderwerp.

“Luister niet naar anderen, luister gewoon naar jezelf”, zegt ze. “Zoek datgene dat je echt interesseert en ga ervoor.”