De kaart van 12 gevechten tijdens UFC 305 in Perth, West-Australië wordt bekroond door een middengewicht titelgevecht tussen Dricus Du Plessis en Israel Adesanya. Terwijl Du Plessis zijn kroon behield met een overwinning in de vierde ronde, behaalden ook andere sterren zoals Kai Kara-France en Dan Hooker grote prestaties. Om dit allemaal te begrijpen, delen Brett Okamoto, Andreas Hale en Sam Bruce hun laatste gedachten.
Zalen: Wat een legendarische kampioen had kunnen zijn die zijn troon kwam heroveren, kroonde uiteindelijk de nieuwe middengewichtkoning.
Dricus Du Plessis legde de nee-zeggers het zwijgen op door Israel Adesanya in de vierde ronde voor te dragen om het UFC middengewichtkampioenschap te behouden in het hoofdevenement van UFC 305 in de RAC Arena in Perth, West-Australië.
De afgelopen jaren zag de Zuid-Afrikaan er soms technisch gebrekkig uit in de Octagon, maar hij slaagde erin een manier te vinden om te winnen. Zijn prik leek vaak uit balans en zijn cardio stond altijd ter discussie. Toch klom Du Plessis met overwinning na overwinning omhoog op de middengewichtladder en won UFC-goud door Sean Strickland in januari te verslaan. Maar pas toen hij tegenover een man stond die lang werd beschouwd als een van de grootste middengewichten aller tijden, kreeg hij de eer die hij verdiende.
Du Plessis slaagde met vlag en wimpel voor de test en deed wat hij altijd doet. Hij was explosief met zijn stoten en gebruikte brute kracht om Adesanja tegen de grond te drukken als dat nodig was. En toen hij het gevecht in de vierde ronde voelde wegglippen, groef hij diep om een laatste run samen te stellen waarmee hij de eerste vechter werd die Adesanya versloeg en zichzelf vestigde als de regerend kampioen in een spannend titelgevecht.
Er valt veel te zeggen voor Du Plessis die vijandelijk gebied betreedt in een emotioneel geladen gevecht en de Octagon achterlaat met kampioenschapsgoud nog in zijn bezit. UFC 305 zat vol met vechters uit de regio, en Du Plessis was een vreemde eend in de bijt, ook al was hij de kampioen. Het maakte niet uit. Hij liet zich niet uit het veld slaan en ging de uitdaging aan.
Wat Adesanya betreft, zijn toekomst is niet helemaal duidelijk. Hij gaat niet met pensioen, maar waar gaat hij op zijn 35e heen? Hij blijft de enige man die Alex Pereira in de UFC heeft verslagen en er zou honger kunnen zijn naar een rematch. Blijft hij op 185 hangen en probeert hij opnieuw de ladder te beklimmen? Is hij nog steeds zo goed als toen hij van 2019 tot 2023 de middengewichtdivisie verscheurde?
Er zijn meer vragen dan antwoorden voor de voormalige kampioen, die voor het eerst in zijn carrière twee opeenvolgende gevechten verloor. Met Du Plessis beantwoordt hij bij elk winnend uitje vragen.
Eén ding is zeker: hoewel het niet altijd mooi is, is het wel effectief. Niemand heeft het door en zijn huidige reeks comebacks tegen Robert Whittaker (TKO), Strickland (beslissing) en nu Adesanya (inzending) is een van de meest indrukwekkende runs in de sport.
Zullen mensen hem eindelijk respect tonen? Dat zouden ze moeten doen. Hij verdiende het met zijn optreden in Perth.
Hij bracht een doodsbange Adesanja terug, die er na een onderbreking van elf maanden verfrist en vol energie uitzag. Hij overwon tegenslagen en groef diep om de titel terug te brengen naar Zuid-Afrika. Volgens UFC-CEO Dana White volgt een rematch met Strickland. Als hij voorbij Strickland komt, kunnen verschillende nieuwe uitdagers de titelstrijd aangaan (Khamzat Chimaev, Brenden Allen… en misschien Pereira?) en de kampioen op de proef stellen.
Voorlopig zal de stijl van Du Plessis er altijd voor zorgen dat mensen geloven dat hij verslagen kan worden, maar totdat iemand dat doet, blijft “Stillknocks” de koning van de divisie van 185 pond.
Geen uitzicht meer op Kai Kara-Frankrijk
Okamoto: Het gebrek aan respect voor Kara-France in de aanloop naar dit gevecht was enorm.
Het was niet alsof iemand iets negatiefs zei over Kai Kara-France; ze zeiden gewoon niets. Het voelde alsof dit vlieggewichtgevecht bijvoorbeeld over het hoofd werd gezien. En ten tweede staat alles wat erover is gezegd grotendeels aan de kant van Steve Erceg. Erceg was een belangrijke gokfavoriet en de sport bleef enthousiast over de manier waarop hij in mei tijdens UFC 301 concurreerde tegen vlieggewichtkampioen Alexandre Pantoja.
En met goede reden. Erceg was één slechte beslissing verwijderd van een zeer waarschijnlijke UFC-vlieggewichttitel tegen de beste 10 pond-voor-pond mededinger in Pantoja. Maar dat was zijn laatste gevecht – niet dit gevecht – en hij had het gevoel dat de sport dacht dat dit zijn gevecht was om te verliezen.
Kara-France behaalde 12 finishes in de eerste ronde in dit gevecht. Hij is de enige vechter die Askar Askarov heeft verslagen, en dat deed hij als een meer dan 3-tegen-1 underdog. Waarschijnlijk had hij Amir Albazi vorig jaar moeten verslaan in hun vijfronder, toen hij werd beroofd op het wedstrijdformulier. Hij is een intelligente vliegbal met waarschijnlijk de sterkste kracht in de divisie en zonder opvallende gaten. Waarom was hij zaterdag zo’n outsider bij Erceg, een tegenstander die wel wat ervaring heeft op topniveau?
Hij zou over het hoofd kunnen worden gezien omdat hij stil is, en om eerlijk te zijn, hij heeft enkele van zijn grotere gevechten verloren die hem in de ogen van de meeste waarnemers tot elite zouden maken. Laat deze zege het maar zijn, want Kara-France mag in de promotie niet genegeerd worden.
Aussie- en Kiwi-sterren schitteren in Perth
Bruce: Buiten de hoofd- en co-hoofdgevechten ging de keuze uit de andere thuisresultaten de kant op van Dan Hooker, Jack Jenkins en Tom Nolan, terwijl er opnieuw een zware nederlaag was voor de publiekslieveling in Tai Tuivasa. Nadat Aussie Stewart Nicoll in het eerste gevecht vreselijk werd verslagen, zette Nolan een uitstekende prestatie neer door Alex Reyes met eenparigheid van stemmen te verslaan. De Queenslander gebruikte een mix van trappen, ellebogen en stoten, waarbij hij onderweg een snee in de linkerwang van Reyes opende, terwijl hij twee keer 30-27 scoorde als onderdeel van een unanieme beslissing. Nolan heeft opeenvolgende overwinningen behaald sinds hij verloor in zijn UFC-debuut tegen Nicolas Motta en lijkt nu klaar om een stap hogerop te zetten in kwaliteit voor zijn volgende vedergewicht tegenstander. Jenkins zag er ondertussen geweldig uit tijdens zijn terugkeer na een ontslag van bijna twaalf maanden na een ontwrichte elleboog bij UFC 284 vorig jaar, toen hij zijn eerste UFC-finish noteerde in een volledige dominantie over Herbert Burns. Soms leek Burns meer gefocust op het geven van zijn beste indruk van de beruchte Olympische breakdancer “Raygun” van Australië dan op het omgaan met een up-tempo Jenkins. Maar de Aussie had uiteindelijk geen geduld meer om het gevecht vroeg in de derde ronde met een reeks stoten te beëindigen. Hij kijkt nu uit naar een nieuw gevecht later dit jaar, ook al betekent dit dat hij Derby Day op 2 november moet missen, de grootste dag op de Australische paardenracekalender en een favoriet voor degenen die in Melbourne wonen, zoals Jenkins. En dan is er Hooker, voor wie het gevecht nooit saai is. De Kiwi bezorgden het City Kickboxing-trio een perfecte start na een spectaculaire wedstrijd van drie ronden, waarbij Hooker via split beslissing won, zijn derde opeenvolgende overwinning. Takedown-verdediging was de sleutel tot de overwinning van Hooker nadat hij enige tijd op zijn rug op het canvas had doorgebracht in ronde 1 en vervolgens opnieuw in het begin van ronde 2. Naarmate het gevecht vorderde, veranderde hij verdediging in aanval, waardoor hij veel meer straffen uitdeelde toen het gevecht terugkwam. op haar voeten. Hooker werd later naar het ziekenhuis gebracht voor een CT-scan van zijn hoofd en gezicht, maar een derde opeenvolgende overwinning in de lichtgewichtdivisie – en zijn 14e in de UFC overall – zorgt ervoor dat hij deel blijft uitmaken van de lichtgewichttitel. “Ik wil ze allemaal. Ik wil BMF, ik wil Conor, ik wil een titeleliminator”, zei Hooker na het gevecht brullend vanuit de RAC Arena.