Als hij niet elke keer wint, zou je misschien denken dat UFC-middengewichtkampioen Dricus du Plessis niet zo’n geweldige vechter is.
Om gewoon zelf te kijken, misschien. Als je alleen maar naar de eerste delen van zijn gevechten keek, zoals toen hij aan de buitenkant ten onder ging tegen Israel Adesanya in het hoofdevenement van UFC 305. Of zelfs later, toen hij de ribben verzachtte met stoten en trappen terwijl hij eruitzag als een man die een time-out wilde kopen en de betovering wilde doorbrengen. Dan zou het je vergeven zijn als je denkt dat deze man verre van de beste middengewicht ter wereld is.
Maar blijf kijken en ja hoor, vroeg of laat zal hij een manier vinden om te winnen. Tegen Adesanya had de kampioen slechts de kleinste openingen nodig die werden geboden door een kortstondig gebrek aan verdediging. Ook al zag hij er enkele ogenblikken eerder moe en uitgeput uit en aarzelde hij om op te staan en te vechten, toen zijn moment aanbrak, sprong Du Plessis op Adesanya’s rug en trok de choke aan om de tik laat in de vierde ronde te forceren.
Dat gezegd hebbende, heeft Du Plessis nu (bijna) iedereen verslagen die op enig moment in de afgelopen zeven jaar de UFC-middengewichttitel heeft behaald. De enige uitzondering is Alex Pereira, die minder dan zes maanden de titel bekleedde en sindsdien is doorgegroeid naar licht zwaargewicht.
Nu, na slechts acht gevechten en iets minder dan vier volle jaren in de UFC, is du Plessis naar de top van de berg geklommen en daar in ieder geval lang genoeg gebleven om goed rond te kijken. Op geen enkel moment leek hij dominant of onkwetsbaar. Soms lijkt zijn succes niet eens logisch. Toch bestaat het, net zo verbijsterend onontkoombaar als elke andere paradox van het bekende universum.
Wat we ook van zijn succes vinden of hoe lang het ook mag duren, we moeten eindelijk toegeven dat du Plessis die titel om zijn middel verdient. Als hij dat niet had gedaan, had iemand hem inmiddels in elkaar geslagen. En in ieder geval tijdens zijn tijd bij de UFC gebeurde dat gewoon niet. We kunnen misschien niet begrijpen hoe hij deze gevechten blijft winnen, maar misschien hoeft dat ook niet. De feiten spreken voor zich en kunnen niet worden ontkend.
Wat betreft wat er daarna zou moeten gebeuren, dat is een beetje moeilijker. Sean Strickland, die een kop koffie dronk met de middengewichtriem voordat hij deze eerder dit jaar bij Du Plessis afleverde, denkt dat hij de volgende in de rij zou moeten zijn. Pereira, die lijkt te denken dat hij met de juiste motivatie nog steeds naar 185 pond kan dalen, plaagde ook met het idee van een comeback. Dan zijn er Robert Whittaker en Khamzat Chimaev die in oktober zullen vechten (zo wordt ons verteld), en de winnaar zou een sterke aanspraak kunnen maken op de volgende titelkandidaat.
Eén ding over een kampioen die de gewoonte heeft om op zijn tenen te gaan staan voordat jij naar de overwinning vliegt: er is nooit een tekort aan mensen die denken dat zij degene zijn die jou uiteindelijk zal verslaan. Du Plessis heeft gegarandeerd genoeg enthousiaste uitdagers. Maar nadat hij zijn titel in vijf jaar succesvol heeft verdedigd tegen de meest dominante middengewicht, verdient hij in ieder geval minder twijfelaars.
Nog een paar opmerkingen over UFC 305 vanuit Perth, Australië…
Adesanya zegt dat hij nog niet klaar is, en dat zou ook niet zo moeten zijn. Ja, hij heeft verloren. Maar hij zag er op verschillende punten in dit gevecht geweldig uit, en het is duidelijk dat hij nog steeds kan concurreren. De vraag is of hij wil blijven werken in de middengewichtklasse, waar het moeilijk kan zijn om meerdere titels te behalen, of dat het de moeite waard is om te overwegen om in gewicht te stijgen om in de voetsporen van Pereira te treden.
Kai Kara-Frankrijk is opnieuw de zeldzaamste traktatie: een vlieggewicht-finisher. Hij had een overwinning nodig op een slechte, slechte manier na twee opeenvolgende nederlagen, en het duurde niet lang voordat hij die kreeg. Kara-France liet Steve Erceg laat in de eerste ronde vallen, zette hem seconden later vast en had het over een titelschot voordat het zweet zelfs maar opdroogde. Misschien heeft hij eerst iets nodig dat lijkt op een winning streak, maar hij kan niet ver van de foto verwijderd zijn.
Wie had ooit gedacht dat Dan Hooker nog steeds zo diep in zichzelf aan het vechten was? Stilistisch leek Mateusz Gamrot een vreselijke match voor “The Hangman”. Maar zelfs toen zijn gezicht aan het einde van de eerste werd opengesneden, verloor Hooker nooit zijn enthousiasme voor deze strijd. Er is misschien nog tijd voor Hooker om een gedenkwaardige run naar de top van de divisie te maken.
Het ziet er niet geweldig uit voor Tai Tuivas. Zijn verlies tegen Jairzinho Rosenstruik maakt het vijf op rij. Ik weet dat het UFC-handboek zegt dat je nooit als een sympathiek zwaargewicht moet overkomen, maar op een gegeven moment moet een man ruzie krijgen… toch?
Carlos Prates is een eng persoon. Zijn belangrijkste kaartopener tegen Li Jingliang had vanaf het begin het gevoel van een oefengevecht, waarbij Prates veel liet zien in minder dan 10 minuten werk. Welteights pas op, dat is een linkerhand waarvan je het einde niet wilt zien.