IBij elk groot schandaal dat de macht heeft om de aandacht van het land te trekken, zijn er onvermijdelijk sleutelmomenten waarop de gebeurtenissen hadden kunnen worden gestopt. Toch hadden weinig vroege waarschuwingen zo vooruitziend kunnen zijn als de memo van zeven pagina’s die 25 jaar geleden aan een postbeambte werd overhandigd.
Tijdens een lastige bijeenkomst in de Newcastle Rugby Club in 1999 schetste het bericht een aantal zorgen van onderpostmeesters in het noordoosten van Engeland die het nu beruchte Horizon-boekhoudsysteem bestuurden. Problemen, waaronder het in evenwicht brengen van hun rekeningen, veroorzaakten stress en dwongen sommigen tot laat in de nacht te werken.
Kort nadat deze zorgen waren geuit, kwamen de postmeesters opnieuw bijeen om de potentiële ernst van het probleem te bespreken. “De ontberingen en trauma’s die sommige postmeesters hebben ervaren, hebben zorgen doen rijzen over hun gezondheid en emotioneel welzijn”, werd tijdens de bijeenkomst verteld.
‘Sommigen waren van mening dat een tragedie niet ver weg was als er niet snel iets zou veranderen. De software werd als van slechte kwaliteit beschouwd en niet bedoeld om zo’n groot netwerk te runnen.”
De waarschuwing voor een mogelijke tragedie werd gegeven voordat de gebrekkige software – waarvan later bleek dat deze in staat was om foutieve verliezen te veroorzaken die aan het postpersoneel werden toegeschreven – in het postnetwerk werd geïntroduceerd.
Maar vanaf het moment van het noodlottige besluit om verder te gaan heeft een fatale cocktail van juridische hervormingen, geopolitiek, een verlammend gebrek aan politieke nieuwsgierigheid en – vooral – flagrante fraude er uiteindelijk toe geleid dat duizenden onschuldige arbeiders het slachtoffer werden en vervolgd werden, met verwoestende gevolgen.
Dit was de week waarin Westminster eindelijk erkende dat een ongekende massale vrijlating nodig was om een fout recht te zetten die twintig jaar of langer had geduurd – helaas te laat voor de tientallen gewonde postmeesters die stierven, waaronder minstens vier die zelfmoord pleegden.
Er rijzen echter uiteraard vragen over politieke tekortkomingen, van de aanvankelijke goedkeuring van het systeem tot de schijnbare onverschilligheid van de opeenvolgende ministers.
Nu, in een verkiezingsjaar, zijn er al verschillende pogingen geweest om het schandaal te bewapenen voor politiek gewin. Nigel Farage richtte zich op Keir Starmer, die directeur van het openbaar ministerie was toen een klein aantal postmasters werd vervolgd door de Crown Prosecution Service.
Conservatieven op de ‘blauwe muur’-zetels hebben het ook gemunt op liberaal-democratische leider Ed Davey, een van de twintig ministers die sinds 1999 verantwoordelijk zijn voor het postkantoor. Ondertussen zijn de Tories onder vuur komen te liggen omdat ze zo lang hebben geweigerd een behoorlijk onderzoek in te stellen.
Als er echter ooit sprake was van een collectief falen tussen partijen, dan was het wel het Horizon-schandaal.
“Er zijn drie partijen bij betrokken – drie partijen met postministers in deze periode”, zegt Paul Scully, de voormalige minister die in 2020 uiteindelijk een onafhankelijk onderzoek aankondigde na een overwinning voor de voormalige postmeester-generaal Alan Bates en zijn collega’s, die de proefpersonen waren. . van De heer Bates tegen postkantoorEen ITV-drama dat het grote publiek historisch onrecht heeft aangedaan.
Scully voegde eraan toe: “Dit is een menselijk verhaal. Wat nodig was, was slechts een menselijke benadering, niet de fundamentele politieke benadering.”
Politieke berekeningen lijken een sleutelrol te hebben gespeeld in het lopende project. Uit documenten die zijn overhandigd voor het officiële onderzoek naar het schandaal blijkt dat leidinggevenden van het Japanse bedrijf Fujitsu, dat het Horizon-systeem ontwikkelde, in 1998 een ontmoeting hadden met de Britse ambassadeur in Japan en waarschuwden voor ernstige gevolgen voor zowel het bedrijf als de nieuwe regering van Tony Blair als de project werd geschrapt. De ambassadeur zei dat hem was verteld dat het project niet kon worden stopgezet vanwege de mogelijke gevolgen.
Een brief van de Britse ambassade aan de regering waarschuwt dat als het wordt ingetrokken, dit een verwoestende impact zal hebben op de Britse werkgelegenheid, evenals een potentieel negatief effect op de bilaterale betrekkingen. De Horizon-software werd vervolgens snel uitgerold naar duizenden vestigingen.
Dan was er nog het krachtige ingrediënt dat door de juridische wereld werd toegevoegd. Net voordat het schandaal zich in 1999 begon te ontvouwen, werd een juridische wijziging ingevoerd die stelde dat er nu een vermoeden zou bestaan dat computers “vertrouwd” werden, tenzij het tegendeel bewezen werd.
Voorheen moest de betrouwbaarheid van de machine worden bewezen als deze als bewijsmateriaal werd gebruikt. Nu is onthuld dat de Post zelf voor die wetswijziging heeft gelobbyd. In zijn onderwerping aan een formeel overleg over de kwestie zei hij dat de eerdere eisen “te streng waren en de vervolging in de weg konden staan”. De wetswijziging zou het land helpen de particuliere vervolging van meer dan 700 subpostmeesters voort te zetten.
Dus hoe kon zo’n opeenvolging van ministers de toename van het aantal door de post geleide gerechtelijke procedures niet opmerken, die nu lijken op een van de grootste gerechtelijke dwalingen in de Britse geschiedenis? Degenen met wie gesproken is Waarnemer – die allemaal geschokt zijn door wat er nu naar voren is gekomen – beschreef een combinatie van factoren.
Hoewel ze kunnen worden omschreven als postministers, zeggen ze, was dit doorgaans slechts een klein deel van een veel bredere portefeuille van verantwoordelijkheden. Ze beschrijven ook de context waarin ze garanties kregen van het postkantoor over het Horizon-systeem, terwijl de rechtbanken conclusies leken te hebben getrokken tegen degenen die in de beklaagdenbank zaten.
Tijdens bijeenkomsten met het postkantoor lag de nadruk op bezuinigingen en bezuinigingen. Het is niet verwonderlijk dat “ze nooit over de Horizon-kwestie wilden praten”, zei een voormalig minister.
Een andere voormalige minister van het postkantoor zei: “Je hebt zoiets groots als het postkantoor dat zegt: ‘Nee, nee, nee, nee – dat is absoluut gestolen geld.’ Vervolgens gingen ze door de rechtbank en werden ze veroordeeld. Tenzij je daar zit en alle transcripties van de rechtbank doorneemt, zul je denken: ‘Dat is Britse gerechtigheid. Er moet iets aan de hand zijn.’ Dat vergt heel wat nieuwsgierigheid [to challenge that].”
na het promoten van de nieuwsbrief
Een andere minister van het postkantoor zei dat ze zich naarmate de tijd verstreek steeds meer zorgen maakten – niet vanwege wat hun functionarissen of het postkantoor zeiden, maar vanwege het lekken van brieven van postmeesters die in de crisis zaten.
‘Deze brieven zouden hartverscheurend en schokkend zijn’, zeiden ze. “Er was absoluut geen coördinatie tussen hen. Het spijt me te moeten zeggen dat de eerste paar waarschijnlijk een reactie van de afdeling hebben gekregen. En pas toen ik er een paar had, begon ik te denken dat er hier iets mis was.”
De vragen van de ministers leidden echter tot dezelfde verzekeringen van het postkantoor dat “er geen systemisch probleem is”. Minister na minister aanvaardde het standpunt van het postkantoor – samen met de veronderstelling dat de Britse rechtbanken het niet zo verkeerd konden begrijpen.
Davey’s ongemak van de afgelopen dagen komt voort uit een brief die is verschenen waarin hij weigerde Bates te ontmoeten, waarin hij zei dat hij niet geloofde dat het “enig doel zou dienen”. Helaas voor Davey werd de uitwisseling gekenmerkt door wat leek op politieke onverschilligheid. Het is echter ook waar dat Davey de eerste minister was die Bates in oktober 2010 ontmoette.
Ondanks institutioneel verzet tegen de pleidooien van de postmeester waren er parlementsleden die opvielen in hun steun aan de slachtoffers – vaak omdat ze op de hoogte waren van individuele gevallen en face-to-face ontmoetingen hadden gehad met getroffen kiezers. Onder hun voorstanders bevonden zich voormalige parlementsleden James Arbuthnot en Oliver Letwin, evenals zittend parlementslid Kevan Jones.
Er zou enige institutionele inertie blijven bestaan, zelfs nadat de Bates-groep in 2019 een overwinning bij het Hooggerechtshof David v. Goliath had behaald. De rechter zei dat de herhaalde ontkenningen van het postkantoor dat Horizon verantwoordelijk zou kunnen zijn voor het tekort ‘het 21e-eeuwse equivalent zijn van de bewering dat de De aarde is plat.” De strijd om een functioneel compensatiestelsel ging echter door.
“Het is een proces dat eigenlijk niet het vermogen heeft om zoiets nijpends als dit aan te pakken,” zei Scully, en legde uit dat het ministerie van Financiën een waar-voor-je-geld-oefening moet voltooien als het de schadevergoedingsclaims voor de 555 mensen wil heropenen. die betrokken waren bij een rechtszaak onder leiding van Bates.
“Je moet eigenlijk letterlijk rechtvaardigen of het waar voor je geld is voor de belastingbetalers om de levens van deze mensen te herstellen.” Natuurlijk is dat zo, maar nogmaals, je moet er doorheen.”
Richard Roll, die bij Fujitsu werkte en naar voren kwam als een belangrijke klokkenluider, zei dat de slachtoffers nu een compensatie nodig hadden die hun beproeving weerspiegelde. “Het echtpaar heeft de afgelopen twintig jaar in een stacaravan gewoond omdat ze alles verloren: hun baan, hun huis. Hoe kun je het terugbetalen? £600.000 is toch niet genoeg? Het is gewoon geweldig. Ik weet niet wat de oplossing is.”
De plotselinge piek in de belangstelling voor het schandaal wordt verwelkomd door degenen die er al jaren bij betrokken zijn, maar sommigen vestigen nu de aandacht op scherpe onbeantwoorde vragen, waarvan de meeste gericht zijn op het postkantoor en Fujitsu.
Praten met Waarnemer, zei een persoon die in de beginperiode bij Horizon betrokken was dat er duidelijke problemen waren die moesten worden opgelost: “Wat was er precies de oorzaak van dat de rekeningsaldi bij sommige postkantoren niet overeenkwamen? Wie is verantwoordelijk voor deze fouten en wie wist ervan en heeft niets gedaan?”
Fujitsu zei dat het “volledig toegewijd was aan het ondersteunen van het onderzoek om te begrijpen wat er gebeurd is en om ervan te leren. Uit respect voor het onderzoeksproces zou het ongepast zijn als Fujitsu op dit moment verder commentaar zou geven.”
Ook postkantoormanagers zullen binnenkort ter verantwoording worden geroepen bij het vervolg van het onderzoek. Onder hen bevinden zich Paula Vennells, de voormalige postmeester-generaal, die al heeft gezegd dat ze haar CBE met onmiddellijke ingang zal teruggeven als gevolg van het ongeval, en haar voorganger Adam Crozier.
Het duurt misschien 25 jaar, maar de ware feiten over deze opmerkelijke episode komen nog steeds aan het licht.