Tientallen jaren nadat de VS kernafval in het buitenland hadden begraven, zou de klimaatverandering dit aan het licht kunnen brengen

Dit verhaal werd oorspronkelijk gepubliceerd door Grist. Schrijf u hier in voor de wekelijkse nieuwsbrief van Grist.

Ariana Tibon studeerde in 2017 aan de Universiteit van Hawaï toen ze online een foto zag: een zwart-witafbeelding van een man die een baby vasthoudt. Het onderschrift luidde: “Op 2 maart 1954 waakte Nelson Anjain over zijn baby door een lid van het AEC RadSafe-team in Rongelap, twee dagen na ‘Bravo’.”

Tibon had de man nog nooit eerder gezien. Maar ze herkende de naam als die van haar overgrootvader. Destijds woonde hij op Rongelap op de Marshalleilanden toen de VS Castle Bravo uitvoerden, de grootste van 67 kernwapenproeven daar tijdens de Koude Oorlog. De tests hebben de inheemse bevolking ontheemd en ziek gemaakt, vissen vergiftigd, traditionele eetgewoonten veranderd en kanker en andere negatieve gevolgen voor de gezondheid veroorzaakt die vandaag de dag nog steeds weerklinken.

In een rapport van het Federal Government Accountability Office dat vorige maand werd vrijgegeven, werd onderzocht wat er overblijft van die nucleaire besmetting, niet alleen in de Stille Oceaan maar ook in Groenland en Spanje. De auteurs concluderen dat klimaatverandering het kernafval dat op Groenland en de Marshalleilanden achterblijft, kan ontwrichten. “De stijging van de zeespiegel zou de besmetting in het KMI kunnen verspreiden, en tegenstrijdige risicobeoordelingen zorgen ervoor dat bewoners de radiologische informatie van het Amerikaanse ministerie van Energie wantrouwen”, aldus het rapport.

In Groenland worden chemische vervuiling en radioactieve vloeistoffen bevroren in ijskappen die overblijven van een kerncentrale op een Amerikaanse militaire onderzoeksbasis, waar wetenschappers de mogelijkheden voor de inzet van kernraketten bestudeerden. Het rapport specificeerde niet hoe of waar de nucleaire besmetting naar de Stille Oceaan of Groenland zou kunnen migreren, of welke gezondheidsrisico’s dit zou kunnen opleveren voor mensen die in de buurt wonen. De auteurs merkten echter op dat bevroren afval in Groenland tot 2100 zou kunnen worden blootgesteld.

“Er bestaat het potentieel om het milieu te beïnvloeden, wat de voedselketen verder zou kunnen beïnvloeden en de mensen die in het gebied wonen verder zou kunnen treffen”, zegt Hjalmar Dahl, voorzitter van de Inuit Circumpolar Council van Groenland. Ongeveer 90 procent van de Inuit woont in dat land. “Ik denk dat het belangrijk is dat de regeringen van Groenland en de VS over deze verontrustende kwestie communiceren en zich voorbereiden op wat ze eraan kunnen doen.”

De auteurs van de GAO-studie schreven dat Groenland en Denemarken geen saneringsplannen hebben voorgesteld, maar zij citeerden ook onderzoeken die zeggen dat veel van het kernafval al is vergaan en zal worden verdund door smeltend ijs. Uit deze onderzoeken blijkt echter dat chemisch afval zoals polychloorbifenylen, door de mens gemaakte chemicaliën die bekend staan ​​als PCB’s en kankerverwekkend zijn, “mogelijk het grootste afval in Camp Century vertegenwoordigt.”

Het rapport vat de meningsverschillen samen tussen functionarissen van de Marshalleilanden en het Amerikaanse ministerie van Energie over de risico’s van Amerikaans kernafval. GAO beveelt aan dat het agentschap een communicatiestrategie hanteert om informatie over de mogelijke besmetting aan de bevolking van de Marshalleilanden over te brengen.

Nathan Anderson, directeur van het Government Accountability Office, zei dat de verantwoordelijkheden van de Verenigde Staten op de Marshalleilanden ‘worden bepaald door specifieke federale statuten en internationale overeenkomsten’. Hij merkte op dat de regering van de Marshalleilanden eerder had ingestemd met het schikken van claims in verband met schade als gevolg van Amerikaanse kernproeven.

“Het is al lang het standpunt van de Amerikaanse regering dat, op grond van die overeenkomst, de Republiek van de Marshalleilanden de volledige verantwoordelijkheid draagt ​​voor haar land, inclusief het land dat wordt gebruikt voor het kerntestprogramma.”

Voor Tibon, die weer thuis is op de Marshalleilanden en momenteel voorzitter is van de National Nuclear Commission, is het feit dat de enige aanbeveling van het rapport een nieuwe communicatiestrategie is, verbijsterend. Ze weet niet zeker hoe dat het Marshallese volk zou helpen.

‘Wat we nu nodig hebben is actie en implementatie van het herstel van het milieu. We hebben geen communicatiestrategie nodig”, zei ze. “Als ze weten dat het vervuild is, waarom is er dan geen aanbeveling gedaan voor volgende stappen op het gebied van milieusanering, of wat kan er gedaan worden om deze gronden terug te brengen naar veilige en bewoonbare omstandigheden voor deze gemeenschappen?”

De regering-Biden heeft onlangs ingestemd met de financiering van een nieuw museum ter herdenking van degenen die getroffen zijn door kernproeven en initiatieven op het gebied van klimaatverandering op de Marshalleilanden, maar de initiatieven zijn er herhaaldelijk niet in geslaagd de steun van het Congres te winnen, ook al maken ze deel uit van een lopende overeenkomst met de Marshalleilanden. Eilanden en een bredere inspanning voor de nationale veiligheid om goodwill op te bouwen in de Stille Oceaan om China tegen te gaan.