THet Post Office Horizon-schandaal is lange tijd frustrerend geweest om te volgen als technologiejournalist, omdat het – ondanks dat het voortkomt uit de mislukte lancering van een grootschalig IT-project van de overheid – helemaal geen technologieverhaal is.
Er bestaat een verlangen om deze verhalen te gebruiken om één specifieke fout aan het licht te brengen waaruit de ramp voortkwam. Neem de Grenfell Tower: er zaten gebreken in het hele systeem, die tot in ondraaglijke details aan het licht kwamen door het brandonderzoek, maar het is ook duidelijk dat de fatale fout de bekleding van het gebouw met brandbare panelen was. De identificatie van dat steunpunt roept verdere vragen in beide richtingen op (hoe de panelen als veilig werden beschouwd en of het gebouw zelfs met dat gebrek veilig had kunnen worden geëvacueerd), maar het is duidelijk waar de ramp ligt.
Met het Horizon-systeem lijkt het erop dat er een gelijkwaardig focuspunt zou moeten zijn. “Wat was het met Horizon dat tot zoveel nepaccounts leidde” is een vraag die ik de afgelopen tien jaar zo vaak heb gesteld sinds ik voor het eerst van het schandaal hoorde dankzij de berichtgeving van Computer Weekly. Ik bestudeerde de architectuur van het systeem, in de hoop een sleutelklompje te vinden, een vreselijke beslissing waaruit alle daaropvolgende problemen voortkwamen, die ik wijselijk kon wegredeneren om de technische basis te leggen voor een heel menselijk verhaal van boosaardigheid en hebzucht.
En toch was de conclusie die ik moest trekken dat Horizon echt heel erg kapot was. Van teen tot teen was het systeem slecht. Het enorme scala aan technische fouten, slechtste beslissingen en luie invalshoeken is waarschijnlijk een van de redenen waarom het postkantoor zo lang is blijven worstelen, aangezien verschillende postbeambten radicaal verschillende tekortkomingen hebben ondervonden.
Waar de een een scherm had dat vastliep maar invoer bleef accepteren en transacties onzichtbaar naar de database schreef, had de ander eenvoudigweg een bug in het onderliggende systeem waardoor transacties niet konden worden vergrendeld terwijl ze onveranderlijk zouden moeten zijn. Anderen hadden problemen met het netwerken met de centrale database, waardoor transacties stilzwijgend werden afgebroken wanneer er een probleem was met de gegevensverbinding.
Als je nog steeds wilt achterhalen wanneer slechte IT een crisis werd, dan moet je helemaal verder kijken dan de technologie. Het postkantoor verklaarde als fiat dat Horizont werkt. Vanaf dat moment was alles wat daarna gebeurde een logische conclusie. Als Horizon werkt, moeten de fouten te wijten zijn aan wat de subpostmasters hebben gedaan. Als ze zeggen dat ze geen fouten hebben gemaakt, dan moeten ze fraude hebben gepleegd. Als ze fraude hebben gepleegd, is de veroordeling moreel rechtvaardig.
Maar Horizon werkte niet.
De grote technologiebedrijven van vandaag zouden nooit zo brutaal zijn om vol te houden dat hun software foutloos is. Het tegendeel is in ieder geval een geaccepteerde realiteit geworden: “alle software bevat bugs” wordt zo vaak vrolijk herhaald dat dit impliceert dat gebruikers te veel vragen om kritische technologie betrouwbaar te laten werken.
Toch doen ze vaak nog steeds alsof ze iets anders geloven. Mijn inbox is gevuld met een constante, onbeheersbare stroom mensen die automatisch zijn gemarkeerd als spammers, oplichters of robots door de geautomatiseerde systemen van Facebook, Google, Amazon of Apple. Deze mensen zijn jarenlang winkelen, de toegang tot hun vrienden en familie, of de sites en profielen waarop ze hun carrière hebben opgebouwd, kwijtgeraakt. Ik kan ze niet allemaal helpen en ik doe nog steeds mijn dagelijkse werk, en toch zijn, verrassend genoeg, de gevallen die ik aan de grote bedrijven kan vragen, bijna altijd gemakkelijk op te lossen.
Niemand zou beweren dat zelfs de slechtste software die door Google is uitgebracht een fractie zo kapot is als Horizon. (The Post zegt dat de huidige versie van de software, die dateert uit 2017, ‘robuust is gebleken in vergelijking met vergelijkbare systemen.’) Maar als de echte zonde is dat je doet alsof je kapotte software geen fouten kan bevatten, dan Grote techneuten kunnen wellicht meer lessen trekken uit het schandaal dan ze willen toegeven.
Substack-uittocht
Als je naar de App Store-pagina gaat voor Substack, een nieuwsbriefplatform dat het afgelopen jaar is uitgegroeid tot een op abonnementen gericht sociaal netwerk, zie je (op het moment van schrijven) een prachtige schermafbeelding waarin wordt beweerd dat het een ‘thuis voor lezers’ is. ,” en het weergeven van een startpagina voor gebruikers die zich hebben geabonneerd op twee nieuwsbrieven, Platformer en Garbage Day.
Woensdag bracht Garbage Day de nieuwste Substack-nieuwsbrief uit:
Ik heb erg genoten van het gebruik van Substack en heb door de jaren heen geweldige interacties gehad met hun team, en ik wil niet echt verhuizen. Maar het is duidelijk tijd. Dus de komende maand ga ik overstappen van de site.
Vrijdag heeft Platformer zijn nieuwste Substack-nieuwsbrief uitgebracht:
na het promoten van de nieuwsbrief
Na lang nadenken hebben we besloten Platformer van Substack te verplaatsen. In de komende dagen zal de publicatie verhuizen naar een nieuwe website, mogelijk gemaakt door het non-profit open source publicatieplatform Ghost.
Het verliezen van één vlaggenschipnieuwsbrief kan als een ongeluk worden beschouwd; beide verliezen lijkt op onzorgvuldigheid.
Deze nieuwsbrieven verdwijnen, net als vele andere op het platform, omdat Substack erop staat censuurvrije diensten aan te bieden, zelfs aan nazi’s, zolang ze zijn toegestane gedragscode niet schenden. Hamish McKenzie van Substack publiceerde eind december een wijdverspreide memo waarin hij zei: “We denken niet dat censuur (inclusief het demonetiseren van publicaties) het probleem doet verdwijnen – sterker nog, het maakt het alleen maar erger. Wij geloven dat het ondersteunen van individuele rechten en burgerlijke vrijheden en het onderwerpen van ideeën aan een open debat de beste manier is om slechte ideeën van hun macht te ontdoen.”
Maar wat begon als een dispuut over moderatie zou kunnen uitgroeien tot iets dat veel pijnlijker is voor het platform. Sinds de oprichting is de site met trots ‘door schrijvers aangestuurd’, waarbij auteurs eraan worden herinnerd dat ‘we alleen betalen als u het doet’, en wordt beloofd dat het overstappen naar een ander platform slechts één klik op de knop is. Er wordt geld verdiend met de dienst door 10% van alle betaalde abonnementen af te nemen en de gratis abonnementen dienovereenkomstig te kruissubsidiëren.
Hoewel alles goed gaat, is de deal voor iedereen geschikt. Schrijvers verdienen geld, Substack verdient geld, de wielen draaien en iedereen is blij. Maar de concurrenten van Substack (platforms waaronder Ghost en Beehiiv) bieden een andere deal: betaal een vast bedrag op basis van het aantal e-mails dat je wilt verzenden en houd al het geld dat je verzamelt. Het is vooral aantrekkelijk voor schrijvers die een aanzienlijk betaald gebruikersbestand hebben opgebouwd, maar het is een taak die tot nu toe door weinigen is opgepakt.
Dat komt deels door de bredere “aanbevelingsengine” die Substack heeft gebouwd: nieuwsbrieven kunnen andere nieuwsbrieven aanbevelen, gebruikers van Twitter-achtige inhoud genaamd Notes kunnen schrijvers volgen en retweeten, en het platform zelf zal u graag nieuwe dingen voorstellen die u kunt lezen. Het spreekt voor zich dat Substack uw lezerspubliek voldoende zal blijven laten groeien om het grotere deel van uw inkomsten te rechtvaardigen.
In de praktijk, op basis van gesprekken met schrijvers binnen Substack, in het Verenigd Koninkrijk en de VS, blijft de deal niet uit. Het platform van Substack genereert gratis abonnees, maar weinig betaalde abonnees. En toen het management van de site zijn beleid om iedereen te dienen, inclusief nazi’s, verdubbelde, begon de publicatie van de Substack-nieuwsbrief het vermogen van schrijvers om betalende abonnees te behouden, te beïnvloeden.
Voor Platformer-oprichter Casey Newton is het onderwerp conflict misschien anders, maar het patroon is maar al te bekend:
De tools van Substack zijn ontworpen om publicaties snel te laten groeien en veel geld te verdienen – geld dat wordt gedeeld met Substack. Dat ontwerp vereist verantwoord nadenken over wie promotie krijgt en hoe.
De verdediging van het bedrijf komt erop neer dat er nog niets zo ergs is gebeurd. Maar we hebben deze film al eerder gezien, van Alex Jones tot anti-vaxxers tot QAnon, en we zullen niet blijven om hem nog een keer te bekijken.
Als u de volledige versie van de nieuwsbrief wilt lezen, kunt u zich abonneren om TechScape elke dinsdag in uw inbox te ontvangen