Tade Thompson over zijn debuutroman Rosewater, die Nigeria voorbereidt op een invasie van buitenaardse wezens

Ik sta op het punt tegen je te liegen. Ik zal je alle verheven redenen vertellen waarom ik mijn boek heb geschreven Rozenwaterzoals het onderzoeken van de gebruikelijke omgeving van buitenaardse invasies in het mondiale noorden en het verlies van de koloniale metafoor voor buitenaardse invasies, en wat is eigenlijk het zwarte Afrikaanse perspectief op deze dingen?

Deze zijn slechts gedeeltelijk waar en zijn, om eerlijk te zijn, post-hoc verklaringen van de reis die mijn onderbewustzijn me meenam.

Eigenlijk heb ik het geschreven Rozenwater na het lezen over twee Siamese tweelingen die een brein deelden en elkaars gedachten leken te kunnen lezen. Ik dacht dat dit een grote verwaandheid zou zijn voor telepathie en van daaruit een telepathieboek. Het was bij het creëren van de biologie van zoiets dat de vraag rees wie en waarom erbij betrokken was. Hoe zou zo iemand omgaan met zijn sociale omgeving? Wat voor soort romantische relatie is het als de ene persoon de gedachten van de ander kan lezen? Welke ethiek is van toepassing? Persoonlijk dacht ik dat het kennen van de innerlijke gedachten van de mensen om je heen een isolerend vermogen zou zijn, absoluut verschrikkelijk. Vandaar Kaaro, mijn niet-heroïsche hoofdpersoon. Vandaar Aminat, zijn liefdesbelang en meer.

Met andere woorden, ik volgde mijn intellectuele nieuwsgierigheid. Die nieuwsgierigheid slokte een kindertijd op waarin ik las over de psi-experimenten van de CIA en MKULTRA/MKDELTA; Andromeda-stam Michael Crichton; de (destijds) obscure Argentijnse graphic novel genaamd El Eternauta auteurs Héctor Germán Oesterheld en Francisco Solano López; en bij de tentopwekking.

Laten we hier even blijven hangen. Stel je een breed veld voor: het kan grasachtig zijn, maar de kans is groter dat het kaal rood vuil is, veroorzaakt door aanhoudend vertrappelen. Denk nu eens aan een enorme tent die honderden mensen kan bevatten. Laten we naar binnen gaan. Er zijn maar heel weinig zitplaatsen, en iedereen die kan staan, heeft dat ook. Vooraan staat de prediker, meestal (maar niet uitsluitend) een man, gewapend met een encyclopedische kennis van bijbelverzen en ogen die gloeien van de Heilige Geest. Toen ik een kind was in Nigeria, gebeurden dit soort dingen voortdurend. Het meest opvallende beeld was van buitenaf: stapels rolstoelen, wandelstokken, karren en gebroken gips, allemaal weggegooid door de pas genezen mensen die ze niet langer nodig hadden.

Dit beeld inspireerde het buitenaardse biodome Rozenwaterdat en een soortgelijke koepel erin El Eternauta. Ik kon geen Spaans lezen toen ik het boek tegenkwam (kan het nog steeds niet), maar er was een koepel in het centrum van de stad en ze hadden blijkbaar te lijden onder een invasie van buitenaardse wezens. Dit heeft waarschijnlijk de verbinding tussen buitenaardse wezens en koepels in mijn jeugdgeest versterkt. Oesterheld werd, net als vele anderen met linkse opvattingen, verdwenen door de Argentijnse militaire regering.

Afgezien van de inspiratie, Rozenwater het ondermijnt de verwachtingen van een invasieverhaal en wat de prijs van overleven voor de mensheid zou kunnen zijn, terwijl het tegelijkertijd een verhaal is over mensen, en niet over technologie of fantastische stukken.

Het uitgangspunt? Nigeria als ground zero in een buitenaardse invasie. Onze hoofdpersoon, Kaaro, krijgt krachten van buitenaardse wezens, maar mensen zoals hij gaan dood. Waarom? Hoe het te stoppen? Het antwoord heeft gevolgen voor de mensheid.

Het is een Trojaans paard-verhaal waarin het houten paard universele gezondheidszorg en onbeperkte macht betekent; tegelijkertijd is het het verhaal van een buitenaardse invasie als een langzame, niet-herkende pandemie. Ik ben een dokter en ik kan het niet helpen om op een schadelijke manier te denken.

Ik ging terug naar de imperiumsymboliek in HG Wells, maar ik dacht niet dat de aliens in schepen zouden komen of statieven zouden gebruiken. Ruimtevaart is duur. Wat zouden we moeten hebben om een ​​buitenaardse reis de moeite waard te maken?

En wie zijn de buitenaardse wezens? Wat vertegenwoordigen ze? Deze vragen kwamen later ter sprake, tijdens een herziening, en in de volgende twee delen: De rozenwateropstand En De Rozenwaterverlossing. Rozenwater ging meer over het neokolonialisme. Wat is er met ons gebeurd? Wie bedenkt onze gedachten voor ons? Wat als er een Orwelliaanse gedachtepolitie bestond?

Ik schrijf graag sciencefiction die niet-fans kunnen lezen. Ik probeer neologismen en elke wetenschap die vanaf vandaag niet kan worden geëxtrapoleerd, te vermijden. Ik hou niet van fictie die een woordenlijst nodig heeft.

Ongeacht mijn redenen om het te schrijven, ik moest het verhaal in een geloofwaardige wereld plaatsen. Het soort wereld waarin ik geïnteresseerd was, omvatte een maatschappelijk antwoord op gelokaliseerde, onbeperkte hulpbronnen zoals gezondheidszorg en elektriciteit. Hoe zou dat veranderen waar we als samenleving over denken?

Het boek won en werd genomineerd voor prijzen, vooral de Arthur C. Clarke Award. De overwinning was een soort thuiskomen, waar ik mijn hele jeugd naar heb gekeken De mysterieuze wereld van Arthur C. Clarke het maakte deel uit van wat mijn interesse in science fiction begon. De boekentrilogie werd genomineerd voor de Hugo Award voor Beste Serie. Dat gaf enigszins voldoening, omdat het betekende dat iemand anders dan mijn moeder vond dat dit verhaal impact had.

Ik hoop dat u geniet van uw bezoek aan Rosewater. Ik hoop dat het uitdaagt wat jij als science fiction beschouwt. Ik hoop dat het je zal verrassen en beangstigen.

Rozenwater, uitgegeven door Orbit Books, is nu beschikbaar. Het is de nieuwste selectie voor de New Scholars Club: schrijf je hier in om samen met onze leden mee te lezen