“Ik moest meteen na de operatie naar mijn werk omdat we een voorschot namen”, zei mevrouw Chaure. “We verwaarlozen onze gezondheid vóór geld.”
Suikerproducenten en -kopers zijn al jaren op de hoogte van dit misbruiksysteem. Consultants van Coca-Cola bezochten bijvoorbeeld velden en suikerfabrieken in West-India en rapporteerden in 2019 dat kinderen suikerriet kappen en dat arbeiders werken om hun werkgevers terug te betalen. Dit legden ze vast in een rapport voor het bedrijf, samen met een interview met een 10-jarig meisje.
In een niet-gerelateerd bedrijfsrapport van dat jaar zei het bedrijf dat het een programma steunde om “kinderarbeid uit te faseren” in India.
Arbeidsmisbruik is endemisch in Maharashtra en beperkt zich niet tot een bepaalde fabriek of boerderij, zo blijkt uit een rapport van de lokale overheid en interviews met tientallen arbeiders. Suiker uit Maharashtra zoett al meer dan tien jaar blikjes cola en pepsi, zegt de CEO van NSL Sugars, die fabrieken in de staat exploiteert.
PepsiCo bevestigde in reactie op een lijst met bevindingen van The Times dat een van de grootste internationale franchisenemers suiker koopt van Maharashtra. De franchisenemer heeft daar zojuist zijn derde productie- en bottelarij geopend. In Maharashtra wordt een nieuwe cokesfabriek gebouwd en Coca-Cola heeft bevestigd dat het ook suiker in de staat koopt. Deze bedrijven gebruiken suiker voornamelijk voor producten die in India worden verkocht, zeggen branchefunctionarissen.
Beide bedrijven hebben gedragscodes gepubliceerd die leveranciers en zakenpartners verbieden gebruik te maken van kinder- en dwangarbeid.
“De beschrijving van de arbeidsomstandigheden van suikerrietkappers in Maharashtra is zeer verontrustend”, aldus PepsiCo in een verklaring. “We zullen samenwerken met onze franchisepartners om een beoordeling uit te voeren om inzicht te krijgen in de bedrijfsomstandigheden van de suikerrietsnijder en eventuele acties die kunnen worden ondernomen.”
Coca-Cola weigerde commentaar te geven op de gedetailleerde lijst met vragen.
Het hart van deze uitbuiting is het district Beed, een arme, landelijke regio van Maharashtra waar een groot deel van de migrerende suikerproducenten woont. Een rapport van de lokale overheid ondervroeg ongeveer 82.000 vrouwelijke suikerrietarbeiders in Beed en ontdekte dat ongeveer één op de vijf een hysterectomie had ondergaan. Een afzonderlijk, kleiner overheidsonderzoek schatte het cijfer op één op drie.
“Vrouwen denken dat als we de operatie ondergaan, we meer kunnen werken”, zegt Deepa Mudhol-Munde, een districtsrechter of topambtenaar.
De misstanden gaan door – ondanks onderzoeken door lokale autoriteiten, nieuwsberichten en waarschuwingen van bedrijfsadviseurs – omdat iedereen zegt dat iemand anders verantwoordelijk is.
Grote westerse bedrijven voeren beleid dat zich inzet voor het uitbannen van mensenrechtenschendingen in hun toeleveringsketens. In de praktijk bezoeken ze zelden of nooit de velden en vertrouwen ze meestal op hun leveranciers, de eigenaren van de suikerfabrieken, om toezicht te houden op de werkplekken.
De fabriekseigenaren zeggen echter dat ze feitelijk geen werknemers in dienst hebben. Ze huren aannemers in om migranten uit afgelegen dorpen te rekruteren, ze naar de velden te vervoeren en ze lonen te betalen. Hoe deze werknemers zullen worden behandeld, zeggen de eigenaren, is een zaak tussen hen en de aannemer.
Deze aannemers zijn vaak jonge mannen wier enige kwalificatie het bezit van een voertuig is. Ze delen gewoon het geld van de moleneigenaren, zeggen ze. Ze konden op geen enkele manier de arbeidsomstandigheden of arbeidsvoorwaarden dicteren.
Niemand dwingt vrouwen om een hysterectomie te ondergaan als een vorm van bevolkingscontrole. In feite is het krijgen van kinderen een veel voorkomend verschijnsel. Omdat meisjes vaak jong trouwen, krijgen velen kinderen in hun tienerjaren.
In plaats daarvan streven ze naar hysterectomieën in de hoop de menstruatie te stoppen, als een drastische vorm van baarmoederkankerpreventie, of om de noodzaak van routinematige gynaecologische zorg te elimineren.
“Ik kon het me niet veroorloven om mijn werk te missen om naar een dokter te gaan”, zegt Savita Dayanand Landge, een suikerrietwerkster van in de dertig die vorig jaar een hysterectomie onderging in de hoop dat dit een einde zou maken aan haar behoefte om naar de dokter te gaan.
India is de op een na grootste suikerproducent ter wereld, en Maharashtra is goed voor ongeveer een derde van die productie. Naast het leveren van grote westerse bedrijven exporteerde de staat suiker naar meer dan tien landen, waar het verdween in de mondiale toeleveringsketen.
De misstanden kwamen voort uit de eigenaardige structuur van de suikerindustrie in Maharashtra. In andere suikerregio’s hebben boereneigenaren lokale werknemers in dienst en betalen hun lonen.
Maharashtra werkt anders. Ongeveer een miljoen arbeiders, meestal uit Beed, migreren dagenlang naar de velden in het zuiden en westen. Gedurende de hele oogst, grofweg van oktober tot en met maart, trekken ze van veld naar veld, met hun bezittingen bij zich.
In plaats van een salaris van de eigenaar van de boerderij ontvangen ze van een loonwerker een voorschot – vaak ongeveer $1800 per koppel, of ongeveer $5 per dag per persoon gedurende het seizoen van zes maanden. Dit eeuwenoude systeem verlaagt de arbeidskosten voor suikerfabrieken.