Studie: Klimaatmigratie zal de ouderen achter zich laten

Dit verhaal werd oorspronkelijk gepubliceerd door Grist. Schrijf u hier in voor de wekelijkse nieuwsbrief van Grist.

Naarmate de zeespiegel de komende decennia met enkele meters stijgt, zullen gemeenschappen langs de kust van de Verenigde Staten steeds vaker te maken krijgen met overstromingen als gevolg van vloed en tropische stormen. Duizenden huizen zullen onbewoonbaar worden of volledig onder water verdwijnen. Voor velen in deze gemeenschappen staan ​​deze risico’s op het punt de migratie te verdrijven van plaatsen als New Orleans, Louisiana en Miami, Florida – naar gebieden in het binnenland waar minder overstromingsgevaar bestaat.

Deze migratie zal niet op een uniforme manier gebeuren, omdat migratie nooit plaatsvindt. Dit komt voor een groot deel doordat jongeren veel vaker rondreizen dan ouderen, aangezien eerstgenoemden betere vooruitzichten op een baan hebben. Deze beproefde trend zal waarschijnlijk stand houden nu Amerikanen wegtrekken van klimaatrampen: het fenomeen is al waargenomen in plaatsen als New Orleans, waar oudere bewoners minder snel evacueerden tijdens de orkaan Katrina in 2005, en in Puerto Rico, waar de gemiddelde leeftijd is gestegen sinds de orkaan Maria in 2017, omdat jongeren de VS verlaten en naar de staten op het vasteland gaan.

Een nieuw artikel gepubliceerd in het prestigieuze Proceedings of the National Academy of Sciences biedt inzicht in de vorm en omvang van deze demografische verschuiving naarmate de klimaatverandering versnelt. Met behulp van modellen voor zeespiegelstijging en migratiegegevens verzameld uit de laatste Amerikaanse volkstelling voorspelt het artikel dat emigratie uit kustgebieden de gemiddelde leeftijd op die plaatsen in deze eeuw met maar liefst tien jaar zou kunnen verhogen. Dat is bijna net zoveel als het verschil tussen de gemiddelde leeftijd in de Verenigde Staten en de gemiddelde leeftijd in Japan, een van de oudste landen ter wereld.

Klimaatgestuurde migratie belooft een generatieherschikking van de Amerikaanse staten, nu de kustgebieden van Florida en Georgia ouder worden en ontvangende staten als Texas en Tennessee een toestroom van jonge mensen ervaren. Het zou ook een vicieuze cirkel van achteruitgang in kustgemeenschappen kunnen creëren, omdat investeerders en werknemers van kwetsbare kustgebieden naar het binnenland verhuizen, waardoor meer volwassenen in de werkende leeftijd worden aangemoedigd om in hun voetsporen te treden.

“Als we nadenken over het effect van klimaatmigratie op de bevolkingsverandering, moeten we verder kijken dan de migranten zelf en beginnen na te denken over tweede-orde-effecten”, zegt Mathew Hauer, hoogleraar geografie aan de Florida State University en hoofdauteur van het artikel.

In zijn eerdere onderzoek produceerde Hauer enkele van de enige nationale projecties van klimaatmigratie voor de Verenigde Staten. Zijn eerdere werken modelleerden de langzame kustlandinwaartse beweging van zuidelijke steden zoals Atlanta, Georgia en Dallas, Texas. Miljoenen mensen zouden zich uiteindelijk tegen 2100 bij deze migratiebeweging kunnen aansluiten. Het nieuwe artikel probeert een nieuwe dimensie aan die demografische analyse toe te voegen.

“Het is echt een grote hoeveelheid veroudering in deze extreem kwetsbare gebieden”, zei Hauer. “De mensen die achterblijven zijn veel ouder dan we zouden verwachten, en omgekeerd worden de gebieden waar veel mensen komen jonger.”

De nawerkingen van dit soort demografische veranderingen veroorzaken pijnlijke problemen voor oude gemeenschappen. Een kleiner aandeel volwassenen in de werkende leeftijd in een bepaalde stad betekent dat er minder mensen bevallen, wat de toekomstige groei kan temperen. Het betekent ook minder bouwvakkers, minder artsen, minder obers en een algeheel zwakker personeelsbestand. De waarde van onroerend goed en de belastinginkomsten dalen vaak als de groei stagneert, wat leidt tot erosie van de openbare diensten. Al deze factoren dwingen op hun beurt steeds meer mensen de kust te verlaten – zelfs degenen die zelf niet getroffen worden door overstromingen als gevolg van de stijgende zeespiegel.

“Als Miami mensen begint te verliezen, en er zijn minder mensen in Miami, dan is er minder vraag naar elk beroep, en neemt de kans af dat iemand naar Miami verhuist in plaats van naar een andere locatie te verhuizen”, zei Hauer. ‘Misschien als gepensioneerde uit Syracuse, New York… die er voorheen misschien aan had gedacht om met pensioen te gaan in Miami, maar nu hebben ze besloten dat ze met pensioen gaan in Asheville.’

Deze vicieuze cirkel, die Hauer en zijn co-auteurs ‘demografische versterking’ noemen, zou de patronen van klimaatmigratie kunnen versterken. De auteurs voorspellen dat ongeveer 1,5 miljoen mensen uit de kustgebieden zullen wegtrekken onder een toekomstscenario van ongeveer 2 graden Celsius opwarming in 2100, maar als ze rekening houden met het domino-effect van de leeftijdsovergang, springt die schatting naar 15 miljoen. Hauer zei dat zelfs hij verrast was door de omvang van de verandering.

De meest getroffen staten zullen Florida zijn, dat lange tijd een van de belangrijkste pensioenbestemmingen van het land is geweest, evenals de kusten van Georgia en South Carolina. Miljoenen mensen in deze gebieden worden de rest van de eeuw geconfronteerd met een aanzienlijk risico als gevolg van de stijging van de zeespiegel, en zelfs zich snel ontwikkelende delen van Florida zullen beginnen te krimpen naarmate de bevolking ouder wordt. Charleston County, South Carolina alleen al zou tegen 2100 maar liefst 250.000 mensen kunnen verliezen, aldus Hauer en zijn co-auteurs.

Ondertussen zijn de grootste winnaars onder dit op leeftijd gebaseerde model steden in het binnenland, zoals Nashville en Orlando, die niet ver van kwetsbare kustgebieden liggen, maar met veel minder overstromingsgevaar te kampen hebben. Het graafschap waartoe Austin, Texas behoort, zou ruim een ​​half miljoen inwoners kunnen krijgen, wat overeenkomt met een bevolkingstoename van bijna 50 procent. Veel van deze plaatsen zijn de afgelopen jaren al enorm gegroeid. Austin heeft bijvoorbeeld tijdens de COVID-19-pandemie een toestroom van jonge nieuwkomers uit Californië gezien.

De nieuwe studie biedt een welkom inzicht in de demografische gevolgen van klimaatmigratie, zegt Jola Ajibade, universitair hoofddocent milieuwetenschappen aan de Emory University, die niet betrokken was bij het nieuwe onderzoek. Maar ze waarschuwde dat er andere factoren zijn die kunnen bepalen wie een kustgebied verlaat, met name hoeveel geld het gebied uitgeeft om zich aan te passen aan de stijging van de zeespiegel en overstromingen.

“Ik geef [the researchers] Een pluim voor hen omdat ze ons zelfs maar in deze richting hebben geleid, omdat ze hebben geprobeerd demografische differentiatie te integreren in de vraag wie zich zou kunnen verplaatsen en waarheen”, aldus Ajibade. “Maar blootstelling is niet het enige dat je moet modelleren, je moet ook kwetsbaarheid en aanpassingsvermogen modelleren, en die dingen zijn niet noodzakelijkerwijs gemodelleerd. Dat zou de uitslag kunnen veranderen.”

De auteurs merken op dat ze geen rekening kunnen houden met deze aanpassingsinvesteringen, en evenmin kunnen ze migranten volgen die zich binnen de ene provincie zouden kunnen verplaatsen in plaats van van de ene provincie naar de andere. Toch geeft het artikel, zegt Hauer, een duidelijk signaal dat de toekomstige omvang van de klimaatmigratie veel groter is dan alleen maar mensen die door overstromingen uit hun huizen zijn verdreven. Zowel de kust- als de binnenlanden moeten, zei hij, voorbereid zijn op veel grotere demografische veranderingen dan ze zouden verwachten.