Neem deel aan onze AI-enquête
Wetenschappelijk nieuws werkte samen met Trusting News om feedback te verzamelen over het potentiële gebruik van AI in de journalistiek. We publiceren momenteel geen inhoud die is geproduceerd door generatieve AI (zie ons beleid). Wij willen uw mening horen over hoe Wetenschappelijk nieuws AI op verantwoorde wijze kunnen gebruiken. Laat het ons weten door een korte enquête van 10 vragen in te vullen.
Het verschil tussen vloeistof en gas op een stortplaats is aanzienlijk, omdat systemen die gas verzamelen, vergeleken met systemen die afvoerwater of percolaat opvangen, “lang niet zo efficiënt zijn”, zegt milieuingenieur Ashley Lin van de Universiteit van Florida in Gainesville. Bovendien wordt een deel van het gas dat ter plaatse wordt opgevangen, meestal niet behandeld op een manier die bedoeld is om PFAS te vernietigen, zegt ze. “De echte zorg is hoe we omgaan met dit zeer geconcentreerde gas dat we winnen.”
PFAS-moleculen bevatten elastische bindingen tussen koolstof- en fluoratomen, die bijdragen aan hun weerstand tegen hitte, vet en water, evenals aan hun wijdverbreide gebruik in consumentenproducten zoals regenjassen, cosmetica en kookgerei met antiaanbaklaag. Maar die verbindingen zorgen er ook voor dat PFAS in het milieu blijven hangen, waarbij het bij sommige vormen meer dan 1000 jaar duurt voordat ze zijn afgebroken.
Het is niet verrassend dat onderzoekers hebben ontdekt dat deze chemicaliën zich voor altijd ophopen in de meeste, zo niet alle, Amerikaanse stortplaatsen en hun percolaat. Uit een EPA-rapport uit 2023 bleek bijvoorbeeld dat percolaat van meer dan 95 procent van de 200 landelijke stortplaatsen PFAS bevatte, waarbij 63 verschillende soorten PFAS op de locaties werden geïdentificeerd. Maar weinig studies hebben onderzocht welke soorten en hoeveelheden PFAS in stortgas terechtkomen.
Voor de nieuwe studie bemonsterden en analyseerden Lin en haar collega’s gas uit drie gemeentelijke afvallocaties. Van de 27 soorten PFAS die ze testten, werden er 13 gedetecteerd, met een gecombineerde concentratie van 210 tot 940 delen per biljoen. Eén klasse PFAS die gewoonlijk in gasvormige toestand voorkomt, fluortelomeeralcoholen genaamd, domineerde de PFAS in de monsters en bereikte concentraties die enigszins vergelijkbaar waren met die in bodemdampen nabij een PFAS-productiefaciliteit, merkten de onderzoekers op.
Het team bemonsterde ook percolaat van elke stortplaats. Maar omdat die monsters andere soorten PFAS bevatten dan het gas, vergeleken de onderzoekers hoeveel van een gemeenschappelijke PFAS-bouwsteen – fluor – de percolaat- en gasmonsters bevatten. Ze ontdekten dat vergelijkbare hoeveelheden fluoride uit PFAS uit het afval vrijkwamen in percolaat en gas, en dat op één locatie ongeveer drie keer zoveel fluoride in het gas terechtkwam.
De locatie van de stortplaats, de tijd van het jaar en verschillende detectiemethoden kunnen van invloed zijn op de hoeveelheid PFAS die wordt aangetroffen in gas- en percolaatmonsters, zei milieuchemicus Florentino De la Cruz, die niet bij het onderzoek betrokken was. Er zijn meer gegevens nodig om het landelijke beeld compleet te maken, en er is momenteel een nationale bemonsteringscampagne aan de gang, gefinancierd door de Amerikaanse Environmental Protection Agency, zegt De la Cruz van de Universiteit van Noord-Florida in Jacksonville.
Maar het is duidelijk dat stortgas voor altijd chemicaliën vervoert, voegt hij eraan toe. “Dat is niet langer ter discussie.”
Lin zegt dat er ook vragen blijven bestaan over het lot van de uitgestoten PFAS. Het opgesloten stortgas wordt vaak verbrand in de vlammen van gasfakkels, vergelijkbaar met koplampen, maar het blijft onbekend of dit proces PFAS vernietigt.
Wat betreft het met PFAS beladen gas dat uit de stortplaats ontsnapt, “er ontstaat een luchtuitstoot die heel, heel snel dunner wordt”, zegt burgerlijk en milieuingenieur Morton Barlaz. “Ik denk dat de niveaus zo laag zijn dat het onwaarschijnlijk is dat ze een [health] invloed.” Toch is het volgens hem nog te vroeg om dat met zekerheid te zeggen.
Uit onderzoek blijkt dat huishoudelijke producten ook PFAS kunnen afgeven die zich concentreren in stof binnenshuis, zegt Barlaz van de North Carolina State University in Raleigh. “Als ik denk aan een huis op anderhalve kilometer afstand, anderhalve kilometer van een stortplaats, maak ik me meer zorgen over het stof en of ze oude tapijten en oude banken hebben die zijn behandeld met PFAS”, zegt hij. ‘Mijn God, het is in hun huis.’