Sneeuwvlokken en sneeuwkristallen kunnen behoorlijk groot worden, maar er zijn grenzen: NPR

Hier is een vraag om over na te denken op deze koude winterdag: hoe groot kan een sneeuwvlok worden?

Een deel van het antwoord hangt af van wat je bedoelt met ‘sneeuwvlok’. Het andere deel van dat antwoord hangt af van wie je het vraagt.

Als je de Guinness World Record-houders raadpleegt, zeggen ze dat de “grootste sneeuwvlok” in 1887 viel nabij Missoula, Montana. Er werd gezegd dat het een diameter van 15 inch en een dikte van 8 inch had.

Maar de bewering bracht Kenneth Liebrecht, een natuurkundige van Caltech met een bijzondere interesse in ijs, echt in verwarring.

“Er is een klein probleem met de taal”, zei Liebrecht. “Als mensen ‘de grootste sneeuwvlok ter wereld’ horen, stellen ze zich altijd een sneeuwkristal voor, een heel ander dier.”

Een sneeuwkristal met zesvoudige symmetrie is een sneeuwvlok die je met een schaar uit gevouwen papier kunt knippen.

Maar de term ‘sneeuwvlok’ kan ook verwijzen naar witte puffballs die uit de lucht naar beneden zweven en bestaan ​​uit vele individuele sneeuwkristallen die met elkaar botsen.

Dus ongeveer zes maanden geleden nam Liebrecht contact op met de mensen van Guinness World Records en vertelde hen feitelijk: kijk, je sneeuwvlokrecord is mogelijk misleidend.

Hij stelde voor een extra record toe te voegen voor ‘grootste individuele sneeuwkristal’.

En hij had een kanshebber voor die titel: een sneeuwkristal dat hij twintig jaar geleden fotografeerde.

Liebrecht fotografeert al heel lang natuurlijk voorkomende sneeuwkristallen en heeft zelfs naam gemaakt door sneeuwkristallen te maken in het laboratorium. De grootste die hij maakte, zei hij, was ongeveer 2,5 cm breed, maar hij was niet mooi en hing nauwelijks bij elkaar omdat hij onder zijn eigen gewicht begon af te brokkelen.

De grootste natuurlijke die hij zag viel op 30 december 2003, toen Liebrecht in Ontario, Canada was, en de omstandigheden perfect waren: bijna geen wind en temperaturen die rond de 5 graden Fahrenheit schommelden.

“Plots vielen deze hele grote bloemen uit de lucht”, zegt hij. “Ze vielen erg op, omdat ze gewoon enorm waren.”

Normaal gesproken is een sneeuwkristal van behoorlijke grootte ongeveer 2 millimeter breed, zei Liebrecht. Ze waren ongeveer vijf keer groter en hij haastte zich om ze te fotograferen.

“Ze lazen maar tien minuten”, zegt hij, “en ik heb een hele goede kunnen bemachtigen.”

Hij fotografeerde een prachtig kristal van 10 millimeter breed, dat is ongeveer een centimeter.

Het is een van de grootste waar hij ooit van heeft gehoord, en Liebrecht zegt dat hij vooral kleine gemeenschappen kent die serieus bezig zijn met sneeuwkristalfotografie.

Hij vertelde de mensen van Guinness World Records dat, hoewel dit sneeuwkristal misschien niet de grootste is, “het leuk zal zijn. Mensen zijn misschien geïnteresseerd om nu rond te kijken en een grotere te vinden.”

Bovendien zou het kunnen helpen verduidelijken wat hun ‘grootste sneeuwvlok’-record eigenlijk betekent.

De recordhouders gingen uiteindelijk akkoord met zijn voorstel, en nu staat het sneeuwvlokrecord van Liebrecht naast de sneeuwvlok uit 1887.

Maar onderzoekers die grote sneeuwvlokken bestuderen, clusters van veel sneeuwkristallen, hebben hun eigen twijfels over die 19e-eeuwse bewering.

“Ik moet toegeven dat ik er een beetje sceptisch over ben”, zegt Sandra Utter, meteoroloog aan de North Carolina State University.

Hij wil niet zeggen dat het kan nooit ‘Het is een kwestie van wetenschap’, zegt ze. “Je kunt altijd buitenstaanders krijgen.”

Hij zegt dat individuele sneeuwkristallen zich aanvankelijk hoog in de hoogte vormen tijdens een sneeuwstorm, die zo’n zes kilometer lang kan zijn. De kristallen beginnen met een snelheid van ongeveer één meter per seconde naar beneden te bewegen, dus het duurt meer dan een uur voordat een gevangen kristal van de top van de storm naar de grond reist.

Er kan veel gebeuren in dat uur. Kristallen bloeien rond en komen andere kristallen tegen die bij verschillende temperaturen en omstandigheden zijn gevormd. Ze smelten allemaal samen tot een vlok die steeds groter wordt.

Uiteindelijk raakt de vlok echter de grond, wat betekent dat de sneeuwvlok slechts een beperkte hoeveelheid tijd heeft om te groeien.

Om een ​​sneeuwvlok te krijgen die zo groot is als de sneeuwvlok die in 1887 zou zijn gevallen, moeten de weersomstandigheden behoorlijk ongebruikelijk zijn, zei Utter, en er is geen fotografisch bewijs van deze kolos.

Uter is een expert in het fotograferen van ingewikkelde samenstellingen van sneeuwkristallen, met behulp van een speciaal apparaat uitgerust met bewegingssensoren en camera’s om vast te leggen wat onze ogen niet kunnen.

“Een van de interessante dingen van sneeuw vind ik dat het zo snel valt dat wij als mensen het niet zo goed kunnen zien. We kunnen wel indrukken opdoen”, zegt ze. “En dus gebruiken we deze technologie om een ​​momentopname te maken en er een beter beeld van te krijgen.”

De afbeeldingen laten zien dat elke vallende sneeuwvlok zijn eigen subtiele geometrie heeft. Het is een wirwar van vele, vele individuele sneeuwkristallen, variërend in grootte van naalden tot kleine balletjes.

De diverse vormen zijn losjes gebonden in een onzekere, driedimensionale structuur die eerder langwerpig dan rond is. En de kleinste kristallen blijven nauwelijks aan elkaar plakken, zegt Utter, dus de kleinste por zal het hele ding uit elkaar scheuren.

Dit zou kunnen helpen verklaren waarom, terwijl Guinness World Records ons wil doen geloven dat sneeuwvlokken zo groot zijn als een bord, de grootste ooit gefotografeerd 35 millimeter is, oftewel ongeveer anderhalve centimeter breed.

Utter zei dat hij en zijn collega’s door de jaren heen meer dan 100.000 lawines hebben gefotografeerd. Het wordt nooit oud.

Het kan fascinerend zijn om door alle foto’s te bladeren, zegt ze. “Je kunt er echt in opgaan – de schoonheid ervan en de complexiteit ervan, en ik denk dat je je afvraagt”, zei Utter. “Dat is een van de geweldige dingen van sneeuwvlokken; ze zijn cool.”