Scholen creëren veilige ruimtes te midden van wapengeweld, maar studenten willen meer veiligheid: NPR

Leerlingen van de North Community High School in Minneapolis hebben veel gezien. Sommige dingen, morbide nieuwsgierigheid: een kogel, vers afgevuurd, draait en smelt het rubber op de baan rond het voetbalveld van de school.

Anderen, veel pijnlijker: de moord op Deshaun Hill Jr., twee jaar geleden neergeschoten, vlak bij de school. Hij was 15 jaar oud en de quarterback van het voetbalteam.

“Hij was mijn beste vriend, dus we deden alles met elkaar. Ik denk dat dat het moeilijkste is, gewoon weten dat hij niet meer fysiek aan mijn zijde staat”, zei senior Kahlil Brown.

Een ander lid van het voetbalteam werd afgelopen voorjaar in beide benen geschoten. Hij overleefde.

“Het is niet normaal. Het moet niet als normaal worden gezien. Maar we komen er zo vaak overheen dat het hier normaal is”, zei senior Jalen Beard.

In het hele land hebben miljoenen jonge mensen te maken met dezelfde realiteit: vuurwapenverwondingen zijn landelijk de belangrijkste doodsoorzaak voor kinderen en adolescenten ouder dan 1 jaar.

De federale overheid investeert miljarden dollars om dit probleem te bestrijden. Maar aan de noordkant van Minneapolis zeggen sommige studenten die onder de dreiging van wapengeweld leven dat er een kloof bestaat tussen wat de overheid te bieden heeft en wat zij zeggen nodig te hebben.

Merk op dat ik een aantal jaren geleden leraar was op de openbare scholen van Minneapolis en dat mijn vrouw daar momenteel werkt.

“We hadden die politieagent op onze school nodig en die hebben ze eruit gehaald.”

Sonali Rajan, universitair hoofddocent aan het Teachers College van Columbia University, zei dat wapengeweld kinderen en adolescenten op verwoestende manieren treft. Dat overtreft ruimschoots de fysieke schade die wapens kunnen aanrichten.

“Getuige zijn van wapengeweld, schietpartijen overleven, geweerschoten horen”, zei Rajan “Er is een reëel scala aan ervaringen waar we rekening mee moeten houden als we nadenken over de gevolgen en het emotionele trauma dat daarmee gepaard gaat: nachtmerries, angst, concentratieproblemen, typische symptomen die we zouden kunnen associëren met een posttraumatische stressstoornis. “

Studenten die het slachtoffer zijn van wapengeweld hebben minder kans om het goed te doen op school en minder vaak af te studeren. Bovendien is het sterftecijfer door vuurwapens onder zwarte kinderen zes keer hoger dan onder blanke kinderen. In Minneapolis zijn studenten van North High zich terdege bewust van deze effecten.

“Als je buiten bent, voel je je niet echt op je gemak, je kunt niet echt ontspannen”, zegt Beard. ‘Zelfs als je het niet doet, zelfs als je geen deel uitmaakt van een bende, niets van dat alles. Maar je kunt er nog steeds een zijn.’

Als reactie hierop verstrekt de regering-Biden de komende jaren 1 miljard dollar als onderdeel van de tweeledige Safer Communities Act. Het geld is bedoeld om het aantal professionals in de geestelijke gezondheidszorg op scholen te vergroten.

Als onderdeel van dezelfde wet verdeelde de regering nog eens bijna 1 miljard dollar aan subsidies om ‘veilige en gezonde leeromgevingen’ te creëren, waarbij gebruik werd gemaakt van een breed scala aan strategieën – waaronder programma’s voor pesten en geweldpreventie, opleiding van personeel en metaaldetectoren. .

De openbare scholen van Minneapolis zullen minstens 500.000 dollar van deze federale hulp ontvangen, waarvan het grootste deel gericht is op drugs- en alcoholpreventie. Het district is van plan subsidies voor de geestelijke gezondheidszorg en andere staats- en federale financiering aan te vragen, specifiek voor de preventie van wapengeweld.

Als het gaat om meer middelen voor de geestelijke gezondheidszorg, zegt Beard dat ze die extra ondersteuning zou verwelkomen, zolang een hulpverlener maar een echte verbinding kan maken.

“Je wilt niet met een vreemdeling praten die nog nooit in deze situatie heeft gezeten, en die nog nooit een van zijn beste vrienden op 15-jarige leeftijd heeft zien overlijden”, zegt Beard. ‘Ze zullen het niet begrijpen. En het zal klinken alsof ik tegen een buitenaards wezen praat.’

In 2020 werd George Floyd vermoord door een politieagent in dezelfde stad. Kort daarna beëindigde het schooldistrict het contract met de stadspolitie en haalde schoolagenten uit de gebouwen.

“Dus nu is de politie onze school uit”, zei Brown, wiens beste vriend werd vermoord. ‘We hadden die politieagent op school nodig en die hebben ze meegenomen.’

De school heeft nog steeds een beveiligingsmonitor, maar die persoon is geen beëdigde functionaris. Veiligheidswaarnemers kunnen geen mensen arresteren en geen wapens dragen. Melander zei dat studenten niet overmatig gecontroleerd willen worden, laat staan ​​door agenten die ze niet kennen. Maar bij Noord was de schoolmedewerker ook – en is hij nog steeds – de hoofdtrainer van het voetbalteam.

‘Dit is een betrouwbaar persoon’, zei Beard. “Als ik weet dat mijn coach mij beschermt, gaat het goed met mij.”

Onderzoek heeft aangetoond dat de aanwezigheid van de politie schoolruimten kan criminaliseren en kan fungeren als een pijplijn naar het strafrechtsysteem, zegt Rajon, de onderzoeker van Columbia. Toch zegt hij dat de behoefte aan daadwerkelijke fysieke beveiliging legitiem is.

“We kunnen niet noodzakelijkerwijs een cookie-cutter-aanpak gebruiken om wapengeweld te voorkomen,” zei Rajon. “We hebben nu 51 miljoen kinderen in ons openbare schoolsysteem. Er zijn dus veel nuances waar we mee te maken hebben.”

“Wat doen we om te voorkomen dat dat geweld überhaupt plaatsvindt?”

Elke ochtend staat directeur Fristelben in de gang om de leerlingen te begroeten. Hij zegt dat het opzettelijk is: structuur en consistentie laten studenten weten dat ze veilig zijn.

“Mijn kinderen lopen met generatie- en persoonlijke ervaringen dat ze niet beschermd worden en niet gewaardeerd en gecentreerd zijn”, zegt ze.

Dan Flannery, hoogleraar onderzoek naar wapengeweld aan de Case Western Reserve University, zegt dat docenten moeten begrijpen dat scholen, hoewel ze geen controle hebben over wat er in de buurt gebeurt, een echt verschil kunnen maken in het welzijn van studenten.

“Als je een positief schoolklimaat en een positieve cultuur hebt, als kinderen zich verbonden voelen met school, zullen ze een veel positievere ervaring hebben”, zei Flannery. “Je moet je inzetten voor die visie. Het personeel, de docenten en de directeuren moeten begrijpen dat dit belangrijk is om te doen.”

De aanpak van alle hens aan dek maakt deel uit van een bredere manier van denken: het behandelen van wapengeweld als een ziekte.

“De volksgezondheid berust op het idee dat we zoveel mogelijk moeten investeren in wat wij primaire preventie noemen”, zegt Rajan. “Preventie is: ‘Wat doen we jaren voordat een individu een potentiële bedreiging vormt voor een schoolgemeenschap? Wat doen we om het moeilijker te maken? Wat doen we om te voorkomen dat dat geweld überhaupt plaatsvindt?'”

Samen met strengere wapenwetten, zegt hij, kan het versterken van gemeenschappen als geheel – door niet alleen te investeren in de schoolcultuur, maar ook in zaken als betaalbare huisvesting en groene ruimte in de buurt – dienen als een soort vaccin tegen geweld.

Fristelben wil die investering zien. En hoewel hij de fondsen verwelkomt, is hij er niet van overtuigd dat de nieuwste federale subsidies de wortelproblemen zullen aanpakken die tot wapengeweld kunnen leiden.

“Het is niet anders dan dat een van mijn kinderen honger heeft en naar de winkel op de hoek gaat om chips te halen. Het bevredigt een kleine honger van tieners, maar niet op een gezonde, duurzame, langdurige manier”, zegt ze.

Dit jaar studeren Jalen Beard en Kahlil Brown af en gaan studeren.

Ze gaan naar het St. Olaf College, een kleine school voor vrije kunsten, ongeveer 72 kilometer van huis. Ze worden huisgenoten en gaan allebei voetballen, iets waar ze over spraken met hun vriend die er niet meer is.

‘Hij kwam niet in de problemen. Hij ging naar de les. Hij had goede cijfers,’ zei Beard. “Voor mij deed hij alles goed. Hij deed alles wat hij moest zijn. En hij kreeg nog steeds zijn kans niet.”

Opmerking: Meg Anderson was enkele jaren geleden lerares op openbare scholen in Minneapolis. Zijn vrouw werkt in de wijk.