Als je niet begrijpt hoe een leider een verpletterende overwinning kan behalen met meer dan 99 procent van de stemmen, dan begrijp je Rwanda niet.
President Paul Kagame zal een nieuwe ambtstermijn vervullen nadat hij bij de presidentsverkiezingen van 15 juli 99,15 procent van de 7.160.864 stemmen heeft behaald. De opkomst bij de verkiezingen bedroeg 98 procent.
Om de keuzes die Rwandezen bij de verkiezingen hebben gemaakt te begrijpen, is het noodzakelijk om te begrijpen waar Rwanda vandaag de dag staat in relatie tot zijn verleden.
Terwijl het jaarinkomen per hoofd van de bevolking ooit slechts $130 bedroeg, is dat tegenwoordig bijna $1.000. De levensverwachting is gestegen van 40 jaar naar 67 jaar. Momenteel kan 83 procent van de Rwandezen lezen en schrijven, bevalt 91 procent van de vrouwen in gezondheidscentra en heeft 77 procent van de huizen toegang tot elektriciteit. Kinderen krijgen gratis basis- en middelbaar onderwijs op openbare scholen, en boeren hebben toegang tot gesubsidieerde kunstmest.
Kagame en de regerende partij, het Rwandees Patriottisch Front (RPF), worden universeel erkend als de architecten van deze vooruitgang. Ze volgen een visie van een ontwikkeld Rwanda met infrastructuur van wereldklasse, een hoge levensstandaard en een welzijnssysteem dat zorgt voor de meest kwetsbaren.
De welvaart en eenheid van Rwanda hadden al veel eerder moeten plaatsvinden.
Het Belgische koloniale beleid van ‘verdeel en heers’ leidde in 1959 tot de verbanning van tienduizenden, voornamelijk Tutsi’s, die op de vlucht waren voor geweld gedreven door de ideologie van het Hutu-supremacisme, gesteund door zowel de kerk als de koloniale staat.
De twee regeringen van na de onafhankelijkheid van Rwanda, eerst geleid door Gregoire Kayibanda en vervolgens generaal-majoor Juvenal Habyariman, deden weinig om de nationale eenheid en ontwikkeling te verbeteren.
Beide regeringen werden gekenmerkt door expliciete discriminatie van sommige burgers, romantisering van de zelfvoorzienende landbouw, corruptie, isolatie en een algemeen gebrek aan economische ontwikkeling.
Nog erger was de weigering van het staatsburgerschap aan Rwandezen die het staatsgeweld ontvluchtten. President Habyarimana weigerde de vluchtelingen terug te keren en merkte de beroemde opmerking op: ‘Waar moeten we ze naartoe brengen? Rwanda is als een glas vol water.” Als gevolg hiervan kwamen de vluchtelingen, onder de vlag van het RPF, op 1 oktober 1990 met geweld Rwanda binnen.
Onder leiding van Kagame versloeg het RPF het Habyarimana-regime en maakte in 1994 een einde aan de genocide tegen de Tutsi’s. Eenmaal aan de macht begonnen Kagame, het RPF en zijn coalitiepartners de natie weer op te bouwen.
In 2003, toen de eerste verkiezingen na de genocide werden gehouden, bedroeg het bruto binnenlands product (bbp) 2,1 miljard dollar, vergeleken met een dieptepunt van 753 miljoen dollar in 1994. Het proces van overgangsjustitie was aan de gang en de Rwandezen leerden langzaam samenleven. Kagame won die verkiezingen met 95 procent van de stemmen.
Vervolgens won hij de daaropvolgende verkiezingen in 2010 en 2017 met nog grotere marges.
Hoewel sommige buitenlandse waarnemers de ontwikkelingen erkennen die tot Kagame hebben geleid, twijfelen zij aan zijn populariteit en bekritiseren zij de uitsluiting van bepaalde westerse mediafavorieten van de verkiezingen. Ik vraag deze critici: moet Rwanda de kieswetten selectief toepassen?
Victoire Ingabire, een van de meest uitgesproken critici van Paul Kagame, heeft een wet overtreden die kandidaten voor een keuzevak uitsluit die zijn veroordeeld tot gevangenisstraffen van meer dan zes maanden. In 2013 veroordeelde het Hooggerechtshof haar wegens samenzwering om rebellie en ontkenning van genocide aan te zetten en veroordeelde haar tot acht jaar gevangenisstraf.
Ingabire was niet de enige kandidaat die de kans werd ontzegd zich kandidaat te stellen voor het presidentschap. Nog eens zes potentiële kandidaten – Herman Manirareba, Innocent Hakizimana, Fred Sekikubo Barafinda, Thomas Habimana, Diane Rwigara en Jean Mbanda – werden afgewezen omdat ze niet in staat waren de vereiste verkiezingsdocumenten op tijd bij de Nationale Kiescommissie in te dienen.
Zelfs als ze waren doorgegaan, zouden de resultaten waarschijnlijk niet zijn veranderd. Het vertrouwen van Rwanda in Kagame en het RPF blijft groot.
De jongste verkiezingsresultaten zijn een reactie op het cynisme, het pessimisme en, durf ik het te zeggen, het racisme waarover de Afrikaanse politiek lijkt te heersen. Via deze peilingen verwierpen de Rwandezen twee dominante verhalen: dat Afrikaanse leiders niets kunnen doen voor hun volk en dat een lang leven in politiek leiderschap altijd een slechte zaak is.
De grootste uitdaging waarmee Kagame en het RPF de komende vijf jaar zullen worden geconfronteerd, is het vervullen van hun eigen ontwikkelingsagenda. Ze beloofden de Rwandezen meer welvaart, en nu de generatie geboren na 1994 de arbeidsmarkt betreedt, zal het terugdringen van de jeugdwerkloosheid van cruciaal belang zijn.
Generatie Z is op zoek naar goedbetaalde banen en de stijgende levensstandaard die het RPF hen beloofde. Het creëren van een economie die jonge Rwandezen betrokken houdt, zal de grootste taak van Kagame zijn, maar de Rwandezen geloven dat hij het aankan.
De standpunten in dit artikel zijn die van de auteurs en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de redactionele positie van Al Jazeera.