NNiets is interessanter voor pokerspelers en minder interessant voor iedereen dan het ademloze hervertellen van wie hoeveel jaren geleden met de boer en klaveren zes in een spel heeft ingezet. Er zit ontzettend veel in dit boek, dat pokerspelers viert als paradigmatische burgers van een mondiale intellectuele gemeenschap die zij ‘De Rivier’ noemen, en waarvan de bewoners onder meer durfkapitalisten, cryptohandelaren, moderne filosofen en milde manieren zijn. statistici.
Eén zo’n statisticus, Nate Silver zelf, kreeg bekendheid als politiek opiniepeilingsanalist op basis van gegevens van zijn website FiveThirtyEight, die de resultaten van de Amerikaanse verkiezingen van 2008 en 2012 met schijnbaar ongelooflijke nauwkeurigheid voorspelde. Maar daarvoor was hij een pokerspeler, die vooral geld verdiende in opkomende internetcasino’s, totdat het Congres in 2006 online poker verbood. Dat was, zei hij, zijn politieke ontwaken.
Rivermen – ‘Riverians’, zo je wilt – hebben een rationeel inzicht in risico’s (poker- en blackjackspelers kennen alle kansen) en weten wanneer ze groot moeten inzetten en wanneer ze moeten folden. Het zullen waarschijnlijk nerds en libertariërs zijn. Dit alles maakt hen anders dan de bewoners van de rivaliserende parallelle wereld ‘The Village’, waar politici, toezichthouders, academici en mediatypes leven, gedreven door emoties en ingevingen, en herkenbaar aan hun ‘duidelijk linkse politiek’.
Het boek gaat verder als een uitgebreide hagiografie van de Riverians terwijl ze poker spelen (keer op keer), maar ook wedden op andere casinospellen in Las Vegas, wedden op sport (vooral grote bedrijven in de VS) en wedden op startende bedrijven als onderneming. kapitalisten. , in de hoop een groot belang te scoren in de volgende Google. Veel ervan is leuk en kleurrijk, vooral als we kennis maken met de waanzinnige dierentuin van cryptocurrencies, ‘shitcoins’ (valuta’s met een intrinsieke waarde, die leuk zijn om over te debatteren) en oogverblindend dure NFT’s (digitale afbeeldingen van tekenfilmapen en wat dan ook). Silver besteedt verschillende hoofdstukken aan het verhaal van Sam Bankman-Fried, de FTX-crypto-ondernemer die nu gevangen zit vanwege zijn enorme fraude, en concludeert nogal liefdadig dat zijn onderwerp simpelweg een te irrationele benadering van risico’s had. “Hij is een slimme kerel”, besluit de auteur, “maar er zijn veel slimme jongens onder ons.” Bescheidenheid is geen belangrijk kenmerk van River.
Op zijn eigen uitbundige en onvoorspelbare manier richt het boek van deze slimme kerel zich nu op de grote vragen van gokken. Hier volgt een korte beschrijving van het filosofisch utilitarisme, volgens welke de juiste handeling die is die het grootste geluk voor het grootste aantal mensen creëert, en enkele standaardbezwaren daartegen, terwijl op een interessant sceptische manier de moderne utilitaire beweging van ‘effectief altruïsme’ wordt geïntroduceerd. “wiens Bankman-Fried een groot figuur was. Er is ook een discussie over nucleaire afschrikking en speltheorie. “Een kernoorlog heeft een veel grotere kans om de mensheid te doden dan een supervulkaan”, schrijft Silver, hoewel dit zeer discutabel is. Een supervulkaan kan op elk moment uitbarsten zonder menselijke besluitvorming, en veel supervulkaanuitbarstingen in de geschiedenis zijn energieker geweest dan de gelijktijdige ontploffing van het nucleaire arsenaal van de wereld. Veel wetenschappers zijn van mening dat vooral de uitbarsting van Toba, 74.000 jaar geleden, er niet in is geslaagd de menselijke soort te vernietigen.
Wat zou nog meer absoluut alles kunnen doden? Waarom, AI, natuurlijk. Afhankelijk van naar wie je luistert, maken de mensen die kunstmatige intelligentie aandrijven misschien wel de grootste gok in de geschiedenis: het riskeren van het uitsterven van de mensheid in ruil voor de mogelijkheid om de mondiale armoede uit te bannen. (AI, zo luidt de met de hand zwaaiende verklaring, zou de economische groei enorm versnellen, die vervolgens onvermijdelijk naar het Zuiden zou doorsijpelen.) Silver praat met Sam Altman, CEO van OpenAI, een van degenen die dergelijke beweringen blijven doen, terwijl hij 7 miljard dollar eist om te trainen de volgende generatie van zijn modellen, evenals de AI-“dooms” die vinden dat de hele kliek nu moet worden stilgelegd, desnoods met wapengeweld.
Net als elders in het boek beweert Silver sceptisch te zijn over elke mogelijke rol voor regelgeving en wetgeving in dergelijke zaken. Dit zijn de rechtszaken die ‘de business van Napster hebben vernietigd’, benadrukt hij, zonder te vermelden dat de business van Napster het creatieve werk van mensen steelt – net zoals velen beweren dat de business van de huidige ‘generatieve’ AI, die ‘traint’ hun modellen op illegale kopieën van boeken of afbeeldingen en muziek die zonder toestemming van internet zijn gedownload. De rechtszaak van de New York Times tegen OpenAI wegens het opslokken van zijn online-inhoud is, zegt Silver, slechts één voorbeeld van hoe “The Village and the River expliciet in oorlog zijn.” Dit lijkt misschien niet zo spannend in het licht van de hernieuwde dreiging van daadwerkelijke politieke moorden in zijn eigen land. Wellicht wordt Silvers verdediging van een laissez-faire benadering van AI het best verklaard door het moment in de dankbetuigingen waarin hij onthult: “ChatGPT was een belangrijke hulp bij het schrijven van dit boek.”
On the Edge is een boek gewijd aan de kunst van het nemen van berekende risico’s, dus misschien is het begrijpelijkerwijs nooit logisch dat gokken, voor sommige mensen of voor de cultuur als geheel, een bron van toxiciteit zou kunnen zijn. Is het probleem niet dat het onmogelijk is geworden om naar welk sportevenement dan ook op commerciële media te kijken zonder te worden gebombardeerd met advertenties van gokkantoren?
Een meer fundamentele uitdaging is het impliciete standpunt van het boek over de betekenis van waarschijnlijkheid zelf. Waarschijnlijkheden zijn erg handig voor het kwantificeren van de verwachte uitkomsten van herhaalde gebeurtenissen, zoals het gooien van dobbelstenen of het trekken van speelkaarten. Maar het heeft geen zin om waarschijnlijkheden toe te kennen aan complexe eenmalige gebeurtenissen, behalve om de mate van onze onzekerheid aan te geven. Voor de presidentsverkiezingen van 2016 was de laatste oproep van FiveThirtyEight dat Trump slechts 29% kans had om te winnen. Silver verdedigt dat cijfer door erop te wijzen dat andere peilingen Trump een nog kleinere kans gaven, dus zijn 29 procent-oproep was, zo beweert hij, een ‘uitstekende voorspelling’. Maar voor zover het een ‘voorspelling’ was – een voorspelling van wat er zou gebeuren, en niet een oefening in het onnauwkeurig afdekken van weddenschappen – was het verkeerd.
Hier, net als elders, is het boek een oefening in zelfrechtvaardiging, maar wat het niet rechtvaardigt is de veronderstelling dat de wiskunde op de een of andere manier de loop van menselijke aangelegenheden kan voorspellen. Silver haalt de bewering van Bankman-Fried aan dat “er een kans van 5% was dat hij president van de Verenigde Staten zou worden” als een voorbeeld van de gestoorde benadering van waarschijnlijkheid door de fraudeur, maar dat is niet onzinniger dan te zeggen dat er een kans van 29% is. dat Trump president zou kunnen worden of dat er een kans van 98% is dat superintelligentie alle mensen zal doden.
Bij gebrek aan een statistisch model van de wereld dat op betrouwbare wijze de mentale processen en acties van iedereen in de wereld voorspelt, kunnen dergelijke cijfers alleen maar een uitdrukking zijn van de kracht van ons geloof in onbekende uitkomsten. Op een gegeven moment omschrijft Silver zichzelf als “iemand die in de buurt was van veel slimme nerds die hun beperkingen niet kenden.” Heeft hij zich ooit afgevraagd of hij een van hen was? Politiek is tenslotte niet zomaar een kaartspel.