Omgaan met een ‘angstige generatie’: meer autonomie en minder schermen: Shot

Sociaal psycholoog Jonathan Haidt zegt: Amerikaanse kinderen worden geplaagd door een schadelijke combinatie: te veel schermtijd en te weinig autonomie.

In zijn nieuwe boek Bezorgde generatie, Haidt stelt dat deze twee sleutelfactoren samen de geestelijke gezondheidscrisis veroorzaken waar Amerikaanse tieners nu mee te maken hebben. Uit een onderzoek van de onderzoeksorganisatie voor gezondheidsbeleid KFF blijkt dat 1 op de 5 tieners symptomen van angst en depressie rapporteert. Het boek van Haidt biedt een reeks aanbevelingen om beide factoren om te keren.

Haidt geeft bijvoorbeeld het volgende advies aan ouders van kinderen van 6 tot 13 jaar: ‘Laat uw kinderen eraan wennen dat ze uit uw zicht verdwijnen zonder dat ze u kunnen bereiken. Als u voor uw vrienden kookt, stuur uw kinderen dan met hen mee naar de supermarkt. Meer Neem knoflook, zelfs als je het niet nodig hebt.”

Maar zoals veel ouders weten, kan het moeilijker zijn om kinderen meer autonomie te geven en tegelijkertijd de toegang tot smartphones uit te stellen dan het klinkt.

Ouders krijgen te maken met weerstand vanuit vele richtingen: het schoolbeleid, de buren, andere ouders en zelfs de wet. Sommige ouders zijn zelfs met rechtszaken geconfronteerd. Daarom wilde ik met professor Hadot van de Stern School of Business van de New York University praten over de details van de implementatie van enkele van zijn aanbevelingen.

Ik begon ons gesprek door haar een verhaal te vertellen over mijn dochter, die toen 7 was:

Dit gesprek is aangepast voor lengte en duidelijkheid.

Afgelopen zomer hebben mijn man en ik onze dochter geleerd om in haar eentje lopend of fietsend naar de lokale markt te gaan. Binnen een paar maanden hield de politie hem niet één, maar twee keer aan. De eerste keer brachten ze hem achterin een politieauto naar huis, wat hem behoorlijk bang maakte.

Hoe geef je kinderen meer vrijheid als onze wetshandhavers, onze buren en onze gemeenschappen er niet aan gewend zijn?

Ouders moeten samenwerken om:

Stap 1: We moeten de wetten in onze staten veranderen om duidelijk te maken dat het geven van vrijheid aan je kinderen op zichzelf niet kan worden opgevat als bewijs van verwaarlozing. We hebben die wet al in acht staten aangenomen [Utah, Texas, Oklahoma, Colorado, Virginia, Connecticut, Illinois and Montana]. Het wordt door vele anderen overwogen.

Stap 2: Vervolgens moeten we de regels op groepsniveau wijzigen. En we kunnen doen wat de Let Grow Experience wordt genoemd. Je moedigt de beheerders van je basisschool aan om materialen van Let Grow te downloaden [a nonprofit organization that Haidt co-founded to foster childhood independence]. Dit materiaal helpt leraren bij het toewijzen van een specifiek type huiswerk aan kinderen. Leraren zeggen tegen kinderen: ‘Ga naar huis, praat met je ouders en ontdek wat je ervan vindt. in staat zijn om te wel, maar het is je nog nooit eerder toegestaan. Iets waarvan je denkt dat je het zelf kunt doen.”

Wil je met de fiets naar de winkel een paar straten verderop?

precies Kinderen zijn het met ouders eens over wat de taak is. En dan doet het kind dit soort opdrachten een keer per maand gedurende zes maanden.

Het briljante van deze uitdaging is dat het de regels verandert. Voor je het weet is het normaal om een ​​achtjarige een liter melk te zien dragen. Het is normaal om een ​​9-jarige op de fiets te zien – zo verander je de regels.

Dus na het tweede politie-incident gingen we naar de Let Grow-website en printten een klein stukje uit Licentie Kinderen die het zich kunnen veroorloven, zeggen dat hun ouders hen toestemming hebben gegeven om door de stad te zwerven. En onze dochter vond het geweldig.

Oh geweldig! Het was mijn ontdekking.

Nou bedankt. Het werkt goed. We hebben er eigenlijk over nagedacht om met andere ouders naar de politie te gaan en te bespreken hoe we willen dat onze kinderen kunnen rondlopen zonder in de problemen te komen.

Oh, dat had ik in het boek moeten zetten. Dus ja, zodra de school de Let Grow Experience doet, kun je tien ouders naar het politiebureau laten gaan en zeggen: “Dit is wat we met onze kinderen willen doen. En we willen er zeker van zijn dat er geen problemen mee zijn.” ”

In uw boek raadt u aan om te wachten met het geven van smartphones aan kinderen tot ten minste de middelbare school. Als ouder hoor ik ouders al praten over het geven van een smartphone aan hun 9-jarigen. Hoe bespreek je zelfs te laat komen met de andere ouder zonder veroordelend te zijn of hem/haar boos te maken? Ik ben bang dat ik de vriendschap tussen onze kinderen zal schaden.

Waarom suggereren we niet dat 9-jarige kinderen een klaptelefoon hebben waarmee ze alleen kunnen bellen en sms’en? Geen toegang tot het internet.

Ouders denken dat de enige optie een smartphone of helemaal geen telefoon is. Dat is wat ik dacht. Dus gaf ik mijn oude smartphone aan mijn zoon toen hij in de vierde klas zat en naar school ging. Ik had geen zin om hem een ​​eenvoudiger telefoon te geven. Het was dus gewoon een mislukking van de verbeelding. En het is grappig omdat de meeste ouders nu millennials zijn die zijn opgegroeid met klaptelefoons. Met flip-telefoons kunnen ze verbinding maken. Het heeft hen geen kwaad gedaan. Ik heb geen enkel bewijs gezien dat klaptelefoons millennials pijn doen. Dus geef een 9-jarige gewoon een klaptelefoon.

Met flip-telefoons kunnen ouders dus met hun kinderen communiceren als ze niet thuis zijn, zonder dat ze toegang krijgen tot internet en alle risico’s die daarmee gepaard gaan, zoals het risico dat vreemden in hun leven komen.

Ja, het zijn echt op het internet aangesloten apparaten die bedrijven dit mogelijk maken [and strangers] Om uw kind direct te bereiken. En dat is echt heel erg.

Goh, ik hoop dat het voor veel ouders makkelijker is om hierin mee te gaan en over te stappen op klaptelefoons. Ik weet dat ik het zal proberen.

Om dingen te veranderen hebben we gecoördineerde actie als deze nodig. Ouders voelen zich nu gefrustreerd. Maar dat moeten ze niet denken. Dingen gaan heel snel veranderen, omdat we ze allemaal willen veranderen.

Laatste vraag: De Bezorgde generatie Richt zich op smartphones, vooral tijdens de middelbare school. Maar voor veel jonge kinderen kunnen iPads en gameconsoles vrijwel al hun tijd buiten school in beslag nemen. Zijn er ontwikkelingstrajecten waarbij kinderen op zeer jonge leeftijd schermgebaseerde gewoonten ontwikkelen die moeilijk onder controle te houden zijn als ze een telefoon hebben, omdat lange schermtijd een gewoonte is geworden?

Wat u beschrijft, noem ik een telefoongericht kind. Het begint niet bij de eerste smartphone. Het begint met het eerste scherm. Als ik in het boek ‘telefoon’ zeg, bedoel ik niet alleen smartphones; ik bedoel elk apparaat met internettoegang.

Als we al onze kinderen alleen in huis laten omdat we bang zijn om ze zelfstandig hun omgeving te laten verkennen, zullen ze zich vervelen. Maar als we harder ons best doen, zodat ze tijd kunnen doorbrengen met andere kinderen zonder schermen, raad eens? Ze bedenken een spel om te spelen. Als je ze eropuit stuurt, kunnen ze alles doen. Weet je, in de jaren zestig en zeventig was er een misdaadgolf, maar ouders stuurden hun kinderen nog steeds naar buiten om te spelen. Veel delen van het land zijn tegenwoordig heel veilig, en toch zijn we bang om kinderen naar buiten te laten. Als we kinderen het scherm willen ontnemen, moeten we ze ook meer vrijheid geven.

Dit verhaal is bewerkt door Jane Greenhalgh.