Chris Jacobs bracht twee gouden medailles en één zilveren medaille mee naar huis van de Olympische Spelen van 1988, maar nog een opmerkelijk souvenir. De reis van de zwemmer naar Texas vanuit Zuid-Korea ging via Hawaï, waar hij besloot het logo van zijn universiteitsteam, de Texas Longhorns, op zijn heuptatoeage toe te voegen. Tussen de hoorns bevonden zich de Olympische ringen, het eerste bekende voorbeeld van de nu alomtegenwoordige tatoeage.
Vele anderen volgden hen. Aanvankelijk waren het zwemmers, voornamelijk Amerikanen, met traditionele accommodatie in het gebied dat door de romp wordt bedekt: heupen of billen. Maar logo-tatoeages worden nu trots getoond door atleten van over de hele wereld. Jaren later voegde Jacobs zelfs nog een set toe aan de binnenkant van de biceps.
Voor Olympiërs is het krijgen van een condoom net zo goed een overgangsritueel als het heilige moment in het dorp waarop ze hun merkcondooms ontvangen.
De Canadese zwemmer Victor Davis was de inspiratiebron van Jacobs. In 1984 in Los Angeles had hij een esdoornblad zichtbaar op zijn linkerborst, zo klein dat het voor een derde tepel kon worden aangezien. Het was in die tijd zeldzaam om een zichtbare tatoeage te zien en Jacobs besloot deze na te bootsen toen hij vier jaar later op Hawaï decomprimeerde.
“Het was gewoon een kans om te ontspannen en de rillingen los te laten”, zegt hij. “De Olympische Spelen waren zo’n intense ervaring, iets heel anders, anders dan alles wat ik ooit heb meegemaakt en heel surrealistisch.”
Als Jacobs de Bill Haley onder de ringtatoeages is, zijn Michael Phelps en Ryan Lochte haar Lennon en McCartney. De gekleurde ringen van Lochte op zijn biceps rechtsbinnen werden een bekend gezicht toen hij en Phelps (rechterheup, kleiner, meestal gedeeltelijk verborgen) op weg waren naar 40 medailles in hun Olympische pracht en praal.
“Net als zoveel andere aspecten van zwemmen, kwam het vanaf het moment dat Michael Phelps erbij betrokken raakte, op de voorgrond”, zegt Jacobs. “Ik weet dat een aantal zwemmers het vóór hem en Ryan Lochte hadden, maar Phelps maakte van zwemmen een populaire sport in Amerika en over de hele wereld.”
Tatoeages zijn nu zo gewoon dat het sneller zou zijn om atleten te noemen die ze niet hebben. Het Britse contingent bestaat uit Tom Daley (rechter biceps), Adam Peaty (linker biceps), Mark Foster (linkerborst), Rebecca Adlington (onderrug), turnster Beckie Downie (rechterenkel) en kanovaarder Adam Burgess (rechter onderarm). Het Olympisch dorp dat tijdens deze Spelen in boten op Tahiti is gevestigd, heeft een tattooshop voor alle surfers die zich bij de gelederen willen aansluiten.
Maar zoals sommigen zeggen is het pas een Olympische Spelen als de atletiek begint, zo is het ook pas een fenomeen als de Amerikanen erbij betrokken raken. Ze nemen hun ring-tatoeages serieus. Wee de fans of vrijwilligers die de Spelen willen herdenken, de Amerikaanse opvatting is dat dit alleen mag als je meedoet. Sommige hardliners zijn van mening dat alleen een gouden medaille voldoende is.
Het is begrijpelijk dat degenen die zo hard werken om een plek in het team te verdienen, iedereen verachten die een kortere weg naar gereflecteerde glorie neemt. Een paar jaar geleden was er een draad op de Olympische Subreddit met gedetailleerde voorbeelden van niet-Olympische mannen die ringen lieten tatoeëren om hen te helpen vrouwen op te pakken.
Sommigen kiezen voor inkt zodra hun locatie is bevestigd, wat riskant kan zijn als er een blessure optreedt. De meesten wachten liever tot hun race begint. De Amerikaanse bokser Jaira Gonzalez maakte haar vader boos door vóór de Spelen een tatoeage van de ringen en de Eiffeltoren te laten zetten. “Mijn vader, ik hou van die man. Hij is altijd super streng tegen mij”, zei ze. “Hij was een beetje boos toen ik de ringen liet tatoeëren en zei: ‘Je bent nog geen Olympiër. Je hebt nog geen gouden medaille.’ Maar ik heb zoiets van: ‘Waar heb je het over?’ Nu zie ik waar hij vandaan kwam, maar nu zit het op mijn huid. Ik kan er niets aan doen.”
Sommigen betalen voor hun tatoeages met noodlottige rode gezichten. In 2016 werd de Britse paralympische kampioen Josef Craig gediskwalificeerd voor de IPC Europese kampioenschappen zwemmen vanwege ringen boven zijn hart die naar verluidt “in strijd waren met de reclameregels”.
Het is duidelijk dat tatoeages steeds gebruikelijker zijn geworden, maar de toename van het aantal ringen heeft veel te maken met de goede oude groepsdruk. Ze zullen overal in het dorp te vinden zijn, en dat geeft een idee aan ongemarkeerde atleten. “Dat is een van de dingen die je ziet bij alle coole Olympiërs”, zei boogschutter Brady Ellison in 2016.
Als je coolere Olympiërs van een gebouw zou zien springen of pijlen zou zien schieten, zou jij dat dan ook doen, Brady? Geef daar geen antwoord op.
Maar er is een nobeler doel: het herdenken van Olympische prestaties. Een tatoeage is een bewijs van opoffering, een tatoeage die niet in een kluis als een medaille hoeft te leven. “Het is een interessante herinnering aan een heel belangrijke tijd in mijn leven”, zegt Jacobs. “Het helpt me herinneren dat ik elke uitdaging aankan, en dat hard werken en toewijding over het algemeen echt werken. Focus en hard werken brengen je waar je heen wilt, of heel dichtbij.”
Natuurlijk is er één gevoel dat veel mensen delen over hun jeugdige tatoeages: de wens dat ze die nooit hadden gekregen. Maar Jacobs niet. “Ik heb er geen spijt van”, zegt hij, en de versie op zijn biceps dient nog een ander doel: “Het houdt me in de sportschool. Ik kan het niet laten verdwijnen in het niets.”
Verbreed uw horizon met bekroonde Britse journalistiek. Probeer The Telegraph 3 maanden gratis met onbeperkte toegang tot onze bekroonde website, exclusieve app, geldbesparende aanbiedingen en meer.