Een team van paleontologen heeft een nieuwe soort uitgestorven walrussen ontdekt die ongeveer 5,3 miljoen jaar geleden leefde. Ontocetus vasten heeft enkele verrassende overeenkomsten in voedingsaanpassingen aan de moderne, levende walrus Odobenus rosmarus. De nieuwe walrus wordt beschreven in een studie die op 13 augustus in het open access tijdschrift is gepubliceerd PeerJ Leven & Milieu en belicht een intrigerend geval van convergente evolutie bij deze grote zeezoogdieren.
Miljoenen jaren geleden waren er verschillende soorten walrussen op aarde. Er is nu nog maar één hoofdsoort met twee ondersoorten: de Atlantische walrus en de Pacifische walrus. Fossiele overblijfselen van Ontocetus vasten ze werden ontdekt in Norwich, Engeland en Antwerpen, België. De Belgische exemplaren werden ontdekt door co-auteur Mathieu Boisville terwijl hij in 2020 aan zijn proefschrift werkte.
[Related: Abandoned Pacific walrus calf rescued in Alaska.]
‘Ik merkte dat sommige fossiele walruskaken anders waren dan voorheen bekend was’, zegt Boisville, nu PhD en paleontoloog aan de Universiteit van Tsukuba in Japan. Populaire wetenschap. “Bovendien is het holotype (dat wil zeggen het type fossiel dat de soort als referentie neemt) nooit beschreven, hoewel sommige onderzoekers het wel hebben genoemd.”
In het onderzoek voerde het team een gedetailleerde analyse van de onderkaak uit, omdat ze aanvankelijk dachten dat het een soort was Ontocetus emmonsi. Ze ontdekten dat het nieuwe exemplaar een unieke combinatie van kenmerken heeft. Het heeft post-hoektanden, een grotere onderste hoektand en een gefuseerde en korte mandibulaire symphysis. Volgens het team suggereren deze anatomische kenmerken dat Ontocetus vasten goed aangepast aan zuigvoeding, vergelijkbaar met zijn levende familieleden.
“De moderne walrus zal de Noord-Atlantische Oceaan pas aan het einde van het Midden-Pleistoceen bereiken [about 200,000 years ago]en nu een uitgestorven walrussensoort (d.w.z Ontocetus emmonsi) was aan het begin van het Plioceen (5,3 miljoen jaar geleden) al aanwezig in de Noord-Atlantische Oceaan”, zegt Boisville. “Moderne walrussen leven in de koude wateren van het noordpoolgebied en gebruiken een unieke voedingstechniek (d.w.z. zuigvoeding). Deze lage temperatuurtolerantie en zuigtechniek werden echter pas laat in de walrussenlijn ontwikkeld.”
Hun migratie werd waarschijnlijk vergemakkelijkt door de Centraal-Amerikaanse Zeeweg. Deze belangrijke oceaanpassage scheidde ooit de continenten Noord-Amerika en Zuid-Amerika, maar werd uiteindelijk afgesloten door de landengte van Panama. De resulterende mondiale afkoeling tijdens het late Plioceen had een aanzienlijke invloed op het zeeleven, wat waarschijnlijk een bijdrage heeft geleverd Ontocetus vastenUitsterven maakte moderne, aan de koude aangepaste walrussen mogelijk ontstaan en uiteindelijk het landschap gaan domineren.
De bevindingen benadrukken hoe veranderingen in het milieu de aanpassingen en overleving van zeezoogdieren hebben gevormd. Deze convergentie van voedingsaanpassingen tussen Ontocetus vasten en de moderne walrus laat zien hoe steeds veranderende evolutionaire processen plaatsvinden in verschillende tijdsperioden en omgevingen.
[Related: Urban walrus and fighting frogs: 12 charming images from the British Wildlife Photography Awards.]
Het team hoopt meer fossielen te vinden die tot deze soort behoren, zodat ze meer te weten kunnen komen over klimaatveranderingen en aanpassingen in het verleden. Walrussen en walvisachtigen behoren, net als walvissen en dolfijnen, tot de diersoorten die ons veel kunnen vertellen over hoe zeezoogdieren zich in het verleden aan veranderingen hebben aangepast. Walrussen waren opnieuw divers en bestreken een groot geografisch gebied, maar ze blijven belangrijke indicatoren van klimaatverandering.
“Wij vinden het belangrijk dat het publiek inzicht krijgt in de impact van de mondiale klimaatverandering op zeezoogdieren, maar ook op de fauna en flora in het algemeen”, zegt Boisville. “De moderne walrus wordt sterk beïnvloed door menselijke activiteiten, of het nu gaat om de jacht of de opwarming van de aarde, wat zijn leefgebied en dus zijn prooi aantast. We hopen dat deze ontdekking het idee achter het behoud van deze prachtige maar kwetsbare dieren kan versterken.”