WHet duurt nog een dag of twee voordat onze gedachten gevuld worden met de meest onnodige statistiek die voetbal te bieden heeft: HET KALENDERJAAR. Niets geeft de afgelopen twaalf maanden een groter gevoel van eigenbelang dan het woord kalender ervoor schrijven. Onze geest is al vol voordat hij overweldigd wordt door deze stroom van irrelevantie.
Niemand won in 2023 meer duels dan James Tarkovsky. Jordan Ayew heeft vaker buitenspel gestaan dan welke andere speler dan ook. Rodri heeft de meeste overtredingen begaan sinds Kevin Davies in 2006. Controleer deze niet. Maar kan het iemand iets schelen?
Voetbal gebeurt in seizoenen. Het seizoen begint, het seizoen eindigt. Het is een pauze. Spelers worden gekocht en verkocht, managers gaan verder, iemand neemt een grote lap op het bord en het is weer schoon. Zoals het oude gezegde luidt: met Kerstmis win je niets (behalve het WK in 2022 en waarschijnlijk 2034).
Eind december zou een tijd moeten zijn om na te denken over momenten, zonder te proberen ze in een staafdiagram om te zetten. Ook al is het misschien nog op middelbare leeftijd, het lijkt erop dat Will Smith en Tommy Lee Jones steeds vaker bij mij aan de deur kloppen om me af te leiden van alle sporten waar ik de laatste tijd naar heb gekeken, laat staan van iets dat afgelopen februari is gebeurd. Het is alsof je Spotify opent en plotseling elk nummer vergeet dat je ooit hebt gehoord. Deze herinneringen worden dus mogelijk gemaakt door Google en verwijzen onbeschaamd naar het seizoen, niet naar het kalenderjaar.
Tenzij je een fan van Manchester City bent, is het moeilijk om veel vreugde te vinden in een door de natiestaat gesteund team met 115 aanklachten boven zich en het winnen van trebles – en nu het WK voor clubs. Maar daarbinnen moet je die afbraak van Real Madrid in de Champions League bewonderen. Soms was Erling Haaland fascinerend: een elitevoetballer die in het lichaam van Jack Reacher viel. Dat beeld van een gescheurde shirtloze Jack Grealish, met uitgestrekte armen op het bovendek in de regen in Manchester, is perfect.
Het winnen van de trofee voor West Ham is iets wat maar één keer per generatie voorkomt. Gewogen pass van Lucas Paquetá. De kalmte van Jarred Bowen. Moyes’ volledige David Pleat was prachtig aan het einde van de finale van de Conference Europa League – en kijk eens naar die fans achter het doel als die bal erin gaat. Onvervalst geluk en waanzin tintelen de ruggengraat. Het is zo’n editie. Het is jammer dat het verblijf in de Premier League en de kwalificatie voor de Champions League zoveel betekenen dat teams regelmatig rust krijgen en door bekercompetities heen en weer bewegen.
Verderop in de piramide ben je misschien al volledig welkom in Wrexham, maar die afgezien van de strafschop van Ben Foster tegen titelrivaal Notts County toen de klok in de zevende minuut van zes extra tijd tikte, is opmerkelijk. Wrexham leidde met 3-2. Fans van de provincie kijken nauwelijks. De uitvoerder plaatst de bal opnieuw. Foster gaat naar rechts en duwt hem achter zich, waarna de klassieke bewaker probeert zijn verdediging te organiseren terwijl ze hem alleen maar willen omhelzen. Het lag iets buiten zijn lijn, maar County kwam als overwinnaar uit een wilde play-off, wat dat moment van pijn waarschijnlijk de moeite waard maakte.
Als we onszelf een beetje verwennen, was het opblijven van Cambridge United op de laatste dag van het seizoen zo goed als een trofee voor mij Clive. Een overwinning op Forest Green, terwijl Morecambe en MK Dons ten onder gingen. Op de laatste momenten van de Burton MK Dons-game is er een strijd die me nog steeds vlinders bezorgt, ondanks dat ik de uitslag ken en die zeven maanden geleden plaatsvond. Burton heeft niets om mee te spelen terwijl hij hun lichamen heen en weer gooit alsof hun leven ervan afhangt. Fulltime heb ik ademloos in een radiostudio gezeten en geprobeerd het uit te zoeken – het is nog steeds opmerkelijk hoe een game kan aanvoelen. En dan is er nog de Football Victoria Metro South East Division Eight-titel met Melbourne University Bohemians – stop nooit met spelen.
na het promoten van de nieuwsbrief
Terug in de wereld zouden lezers zich zorgen kunnen maken over de bromfietsen die het Scudetto-winnende team door Napels volgen. Zoveel bromfietsen. Hoe pasten ze allemaal in die tunnel? Sheffield Wednesday 5-1 Peterborough United in de play-offs van League One – waarmee een 4-0-achterstand ongedaan wordt gemaakt. De hele wereld is blij met Darren Moore. Onlangs versloeg Shakhtar Donetsk – ontheemd door oorlog – Barcelona in de Champions League. Jude Bellingham draagt Real Madrid, (bijna) iedereen wordt verliefd op Ange Postecoglou.
Natuurlijk houden we ons vast aan de mislukkingen van anderen om ons het grootste deel van het jaar door te komen. Het vuur van Manchester United – ik had eigenlijk medelijden met het feit dat ik hen steunde om op tweede kerstdag terug te komen tegen Villa – zo’n vreemde sensatie voor iedereen die is opgegroeid met hun meedogenloze succes. Hilarisch dat Chelsea een Austin Powers heeft uitgegeven die £ 1 miljard heeft getrotseerd en nog steeds midden op de tafel staat. En dan is er nog de onvervalste woede van de VAR-samenzweerders, die uren van hun leven besteden aan het overtuigen van zichzelf ervan dat Howard Webb en zijn vrienden plannen hebben om hun team en alleen hun team weg te halen. Het maakt alles gelijk, jongens. Waarschijnlijk.
Al het plezier dat het spel mij in 2023 gaf, zou ik graag inruilen voor handbal dat teruggrijpt op de jaren vóór de VAR. De nieuwste hiervan is dat Everton’s Onana onbedoeld doet wat Manchester United’s Onana al maanden actief probeert te doen. Maar toch: wil iemand daar echt voor gestraft worden? Als we moeten aandringen op het straffen van verdedigers elke keer dat deze hun hand raakt, laten we er dan voor vechten dat het slechts een vrije trap is, waar ze zich ook in het strafschopgebied bevinden. Elf spelers op de doellijn, chaos, minder kansen om te scoren. Er zijn geen gebreken. De zoektocht begint hier – en als deze mislukt, kunnen we een kalenderjaar lang een lijst met slechte handbalbeslissingen samenstellen en in 2025 opnieuw beginnen.