TDe Paralympische Spelen in Parijs staan voor de deur en zijn, afgezien van Londen, de eerste Spelen in Europa in twintig jaar. Ik kijk er naar uit. Ik ben ook geïntrigeerd omdat ik geloof dat deze Spelen een belangrijke indicator zullen zijn van waar de Paralympische beweging zich bevindt, en het bewustzijn van gehandicaptensport en handicapkwesties in het algemeen zullen testen.
Ik denk nog steeds dat Londen 2012 een beetje een anomalie was vanwege wat Seb Coe deed met LoCog en Channel 4 met de uitzending. Er is veel slimme reclame omheen gemaakt, waarbij gebruik werd gemaakt van het feit dat wij in Groot-Brittannië van een vleugje goedkope humor houden. Hij doorbrak taboes en vroeg zich af: wat kunnen we zeggen over handicaps? Moeten we er op onze tenen omheen lopen? En het gaf gehandicapten de kans een stem te krijgen en ons standpunt over te brengen. Een van de perspectieven die mensen zich nooit eerder realiseerden, was het feit dat we als mensen met een handicap afstand van elkaar nemen. Daar hebben we C4 toestemming voor gegeven. Ik denk dat deze aanpak de Paralympische Spelen in Londen naar een hoger niveau heeft getild en dat we sindsdien niet meer de kans hebben gehad om de acceptatie van gehandicaptensport en de populariteit ervan in Europa te testen.
Ik ga dus niet alleen kijken naar de cijfers die in Parijs komen kijken. Het hangt sterk af van hoe bereid de Fransen waren om de Paralympische Spelen aan te kondigen en hoe creatief ze probeerden de boodschap over te brengen. Voor mij gaat het meer om de passie, het begrip en de acceptatie die we tijdens en na de Spelen van het Franse publiek zullen zien. Vergeleken met de Olympische Spelen moeten we een grotere erfenis najagen, simpelweg omdat mensen met een handicap ver achterblijven in de samenleving.
Toen je de Superhuman-campagne in 2012 zag, was het cool en in je gezicht, en het brak ook de spanning. We zijn erin geslaagd helden te creëren en te herdefiniëren wat het Britse publiek als rolmodel zal zien. Dit jaar werd ik benoemd tot kanselier van Birmingham City University. Ik kan het echt niet geloven en ik denk niet dat het mogelijk zou zijn geweest als het niet in 2012 was geweest. Waar ik in geïnteresseerd ben, is of de Fransen in staat zijn om iets soortgelijks te gebruiken; om te zien of ze echt de kracht begrijpen van het betrekken van de heldenfactor van de handicap.
Ik denk dat het eerlijk is om te zeggen dat mensen in en rond de Paralympische Beweging zich sinds 2012 op hun hoofd krabben en zich afvragen: waar gaan we heen vanaf hier? Uit sommige berichten die ik op sociale media ontving, van mensen die mij met een beperking op straat aanhielden, begreep ik dat ze wilden dat de Spelen sociale verandering teweeg zouden brengen. Ze zeiden: ‘Alles is eerlijk en wel, de Paralympiërs worden op een voetstuk geplaatst, maar voor ons, als gewone mensen met een handicap, is het leven niet veranderd. We worden nog steeds gezien en gebruikt als zondebokken. We worden nog steeds het doelwit en worden gediscrimineerd, en onze levensstandaard verbetert niet, maar gaat achteruit.’
Moeten de Paralympische Spelen een verantwoordelijkheid hebben om sociale kwesties aan te pakken? Ik denk dat dat wel zo zou moeten zijn, maar ik ben op mijn hoede dat dit niet voor iedereen geldt. Ik wil niet elke Paralympiër dwingen te zeggen: ‘Je moet naar buiten gaan en proberen politiek te zijn. Niet iedereen is daarvoor in de wieg gelegd.
Helaas kunnen de Paralympische Spelen sociale kwesties niet rechtstreeks aanpakken. Door mensen zoals ik te empoweren, door andere Paralympiërs een platform en een stem te geven, kan dat indirect gebeuren, omdat een paar bevoorrechte mensen onder ons zich nu in een positie bevinden waarin we die macht hebben om te proberen verandering teweeg te brengen. Maar het is een raadsel dat uniek is voor de Paralympische Spelen. De Olympische Spelen zijn niet met die taak belast.
In Parijs zullen we enige vooruitgang zien, omdat de normen voor sportieve prestaties nooit hoger zullen liggen. Vóór de wedstrijden keek ik naar de statistieken. Een van de mensen naar wie ik keek was Aled Davies, houder van het F42-wereldrecord kogelstoten. Dit is zijn derde Paralympische Spelen, maar als je kijkt naar de afstanden die hij liep toen hij begon en de afstanden die hij nu doet, denk ik dat hij ruim een meter is. Dat is een groot probleem. Om je prestaties zoveel te verbeteren is ongelooflijk en weerspiegelt de manier waarop de paralympische sport zich heeft ontwikkeld.
na het promoten van de nieuwsbrief
Toen Aled in 2012 begon, was hij een grote eenheid. Hij won een bronzen medaille bij het kogelstoten omdat hij van nature getalenteerd was. Nu zou je hem niet eens herkennen aan zijn postuur. Hij veranderde zijn lichaamstype volledig vanwege sportwetenschap, middelen, geld; alles wat met de paralympische sport te maken heeft.
De ironie is dat de vooruitgang ter plaatse alleen maar heeft geleid tot het benadrukken van het gebrek aan verandering in het gewone leven van mensen met een handicap. Maar de komende twee weken zullen we overal uitzonderlijke prestaties zien; Of het nu op de baan, in het zwembad of op het basketbalveld is. Ik nodig alle mensen zonder beperking uit om naar de tijd te kijken, naar de afstand te kijken, maar de beperking te vergeten. Vraag uzelf af: als ik dit zou doen, hoe zou ik dan vergelijken?