WAls je in de beveiliging werkt, kan het lastig zijn om te voorkomen dat mensen stelen. De meeste dieven weten dat ze dezelfde wettelijke macht hebben als bewakers, en het is niet eenvoudig om te beslissen wie ‘redelijk geweld’ zal gebruiken als een tiener het slot van de fiets voor je kapot maakt.
Mijn ploeggenoten en ik zagen onlangs een heroïnegebruiker door onze parkeerplaats lopen en een boodschappenlijstje op zijn telefoon herhalen: shampoo, schooluniform, andere kleine spullen. Ze maakt deel uit van een groeiend aantal mensen die voor anderen stelen, waarbij ze zich richt op dingen die mensen nodig hebben maar niet willen betalen.
Een deel van mij denkt dat telefoondiefstal (of “Deliverob” zoals wij het noemen) te verwachten is, gezien de gerapporteerde totale stijging van 37% in winkeldiefstal. Maar niemand wil op heterdaad betrapt worden, en wat Groot-Brittannië mist aan politiepatrouilles om dieven te onderscheppen, compenseren we op een ander gebied: camera’s.
Groot-Brittannië is een van de zwaarst gecontroleerde landen in de westerse wereld. De 13,21 camera’s per 1.000 mensen in Londen lijken Orwelliaans totdat je het vergelijkt met het geschatte aantal van 439,07 in Chinese steden.
Het is vreemd om te bedenken dat ik nu een van die camera’s ben. Als bewaker die een op het lichaam gedragen camera (BWC) op zijn veiligheidsvest draagt, maak ik deel uit van een groeiende doelgroep. Alleen dit jaar hebben we Pret a Manger-personeel gezien, BP en Greggs zijn de nieuwste werknemers die een BWC hebben gekregen ter bescherming tegen misbruik en diefstal.
De Essex County Council overweegt ze uit te delen aan bibliothecarissen – een ‘Quiet Please’-bord volstaat duidelijk niet meer – terwijl het kruispuntpersoneel in Rochdale binnenkort zal beginnen met filmen nadat een dame met een lolly werd aangereden in een poging het verkeer tegen te houden.
Een deel van mij heeft nog steeds ontzag voor technologie. Toen ik een kind was in Londen in de jaren 80, kon ik alleen op het scherm komen door langs elektronicawinkel Rumbelows te lopen als hij toevallig een camcorderpromotie had.
Toen ik in de beveiliging begon te werken, zag ik de bewakingshardware evolueren van CCTV-monitoren zo onhandig als meubels naar dunne slimme schermen. Misschien zal, naarmate meer eerstelijnswerkers zoals ikzelf een BWC krijgen, het aandeel winkeldiefstallen dat tot een veroordeling leidt – momenteel 14% – stijgen.
De opgenomen beelden hebben zeker bijgedragen aan het bespoedigen van veroordelingen na de rellen deze zomer. Extreemrechtse plunderaars werden snel aangeklaagd en veroordeeld voor het verduisteren van badbommen (naast andere gewelddadige misdaden) en in de rechtbank om genade gesmeekt.
Sommige rapporten geven aan dat bendes, en niet prijzen, achter de recente toename van winkeldiefstallen zitten. Er zijn ook berichten over de ‘uitgedrukte middenklasse’ die steelt uit naam van wraak op multinationals en opschept dat ze ‘groots glimlachen’ naar bewakers zoals ik als ze de winkel verlaten met gestolen goederen.
Ik ben nog geen schurken uit de middenklasse tegengekomen, maar ik weet zeker dat dit slechts een kwestie van tijd is. Zoals veel locaties waar beveiligingspersoneel nodig is, is mijn werkplek privébezit, maar de deuren staan open. Burgers gebruiken het terrein als verkeersader, en frontlijnwerkers zoals ik kunnen iedereen tegenkomen, van gebruikers van hersenbeschadigende synthetische cannabinoïdekruiden tot gewelddadige dronkaards, maar ook mensen met geestelijke gezondheidsproblemen die in het systeem zijn gevallen.
Gegeven het feit dat de recente piek in winkeldiefstallen gepaard ging met soortgelijke stijgingen in aanvallen op winkelpersoneel en mishandeling en agressie tegen eerstelijns NHS-personeel, kan ik begrijpen waarom paramedici BWC’s kregen nadat ze 3.500 aanvallen per jaar hadden ondergaan. Dit ondanks een overleg in 2020 waarbij de maximale gevangenisstraf werd verdubbeld voor iedereen die hulpverleners aanvalt.
Als makelaar in uniform die vaak het alarmnummer 999 moet bellen, waren mijn bazen duidelijk over wanneer ik precies op de knop ‘record’ moest drukken. Ze kunnen dit alleen doen na een ‘dynamische risicobeoordeling’, die moeilijk uit te voeren kan zijn als het geweld uit het niets explodeert.
Toen mijn baas me uitlegde hoe BWC’s werken – ze nemen voortdurend op maar dumpen opnames tenzij op het tabblad ‘Capture’ wordt gedrukt – was ik zenuwachtig. Mijn collega’s die na een conflict vergaten op ‘Stop’ te klikken, waren geschokt toen ze iets ongepasts meldden, zoals stiekem telefoongesprekken of onbeschofte opmerkingen over een teamleider.
Het is een gevoel dat ik goed ken: bij een vorige klus om meubels te verplaatsen, heb ik ooit per ongeluk een ruzie uitgezonden met een collega over het beste nummer van Kylie Minogue terwijl ik op de zendknop van een walkietalkie leunde.
Wanneer ik op de knoppen moet drukken, is niet mijn enige angst bij de BWC. Het aanvangsloon van mijn baan is £ 11,44 per uur, het huidige minimumloon; de camera die ik bij me heb, wordt verkocht voor £ 534. Ik wil er niet aan denken wat er zal gebeuren als ik het beschadig. Soms heb ik het gevoel dat mijn uniform meer waard is dan ik.
Een groep die zich minder bekommert om prijzen of digitale overbelichting zijn tieners. De bende die we steeds tegenkomen, is meer geïnteresseerd in het breken van ramen of het scheuren van putdeksels.
Telkens wanneer we hen benaderen en onze ‘They’re Filming You’-toespraak houden, filmen ze ons met hun telefoons en geven ze commentaar aan hun volgers. Of ze dreigen ons neer te steken.
Mogelijk zullen we de impact van wijdverbreide BWC’s pas zien als de huidige achterstand bij de rechtbanken is weggewerkt. Een andere herinnering aan Londen van het afgelopen millennium was de installatie van cameratoezicht op de voetbalterrassen. Een camerasysteem met 96 man in Millwall heeft ertoe bijgedragen dat een plek die ooit door Bushwacker-hooligans werd vertrapt, is veranderd in een ‘goed gerunde plek’.
Als het in de Den kan gebeuren, kan het ook in de winkelstraat gebeuren. Ik vind het niet erg om in de tussentijd rechter te zijn. Logisch, aangezien ik voor mijn werk al in het zwart gekleed ben.