AEen van de prangende vragen op de eerste persconferentie van Andy Farrell als hoofdcoach van de British and Irish Lions was de vraag hoeveel mensen er precies nodig zouden zijn om een rugbytournee in de 21e eeuw te organiseren.
In 1888, tijdens hun eerste tournee, hadden de Lions precies twee achterkamerpersoneel. Tegenwoordig, 136 jaar later, waren er slechts drie nodig om alle aanwezigen te verwelkomen en hen door de deur naar de 14e verdieping van het kantoorgebouw te begeleiden waar het evenement wordt gehouden. De Lions hebben op hun hoogtepunt zo’n 90 medewerkers, maar tegen de tijd dat je alle sponsor-, media- en PR-ruzie erbij optelt, lijkt het erop dat het er bijna 900 zijn.
De Lions-tour veranderde in een circus met drie ringen, een spectaculair spektakel, met honderden acteurs en begeleidende filmploeg. Eigenlijk is het een wonder dat het nog werkt. Het zou tijd kosten om een winnend team op te bouwen; Rassie Erasmus en Jacques Nienaber hebben vijf jaar besteed aan het oppoetsen van het Zuid-Afrikaanse team dat twee Wereldbekers won. Het idee dat je zoiets zou kunnen doen in een tijdsbestek van slechts een paar weken op tournee, eens in de vier jaar, zou lachwekkend moeten zijn, vooral als de betrokken spelers de overige 46 maanden van de cyclus elkaar de ballen uit het lijf slaan. Het is een overblijfsel uit het amateurtijdperk, een anachronisme uit het professionele tijdperk.
Het feit dat het nog steeds doorgaat, is een bewijs van twee dingen: de overweldigende aantrekkingskracht van het idee erachter en de inspanningen van een kleine groep coaches om opeenvolgende generaties spelers te overtuigen om mee te doen. Vergeet al het andere, de Lions leven en sterven door het vermogen van die coaches om in die paar weken alles in elkaar te zetten. Het is geen testserie, het is geen toernooi, het is een tournee en een heel ander soort uitdaging dan het leiden van een nationaal team door een WK-cyclus of een clubteam door een competitiecampagne. De Lions hebben een hoofdtrainer nodig die dat begrijpt, die begrijpt waar het in de kern om draait.
Dat is de reden waarom, terwijl er maanden van speculatie en debat in het verschiet liggen over wie in de Lions-selectie zou moeten zitten voor de tour door Australië, de allerbelangrijkste oproep al is gedaan. Farrell heeft nog veel te bewijzen als coach. Ondanks al zijn succes onder leiding van Ierland is zijn record op drie WK’s (als assistent en hoofdtrainer) bescheiden. Engeland bereikte in 2015 de groepsfase, Ierland in de kwartfinales in 2019 en 2023. Maar hij is de juiste man voor de klus.
Voor de laatste drie tours werd het toevertrouwd aan Warren Gatland. Hij leerde alles wat hij wist over de Lions van Ian McGeechan, die hem leidde tijdens de tournee door Zuid-Afrika in 2009, en Gatland gaf die kennis op zijn beurt door aan Farrell, die hij zowel in 2013 als in 2017 als een van zijn assistenten selecteerde. jaar. Farrell sprak uitvoerig over de impact die de tour van 2013 op hem had. Als coach was hij nog nat achter de oren toen Gatland hem vroeg de rol op zich te nemen. Farrell zei dat het “een vuur in hem aanstak” dat sindsdien brandt.
Hij wist toen en daar dat hij het in de toekomst steeds opnieuw wilde doen. “Ik hou van alles aan het format. Ik hou van de aanloop naar de wedstrijden, ik hou van hoe moeilijk het is voor een tourfeest en alle verschillende dynamieken die daarmee gepaard gaan”, aldus Farrell. “De Test van drie wedstrijden is speciaal. Omdat het echt een winnaar moet zijn.” In 2013 kwamen ze terug van één achterstand om de serie te winnen. “Om die week terug te komen en een prestatie neer te zetten zoals we deden in de derde Test is een herinnering die voor altijd bij je zal blijven”, voegde Farrell eraan toe. “Hopelijk nog een keer.”
Farrell schaamde zich bijna een beetje omdat het hem deed denken aan zijn beroemde toespraak vóór de derde test van die tour, toen hij de spelers vertelde dat hij Australië naar de “blessure-arena” zou brengen. ‘Sindsdien ben ik waarschijnlijk een beetje volwassener geworden’, zei hij. “Ik ben iets minder dramatisch.”
na het promoten van de nieuwsbrief
Hij is misschien niet zo bedreven in het spelen van journalist als Gatland; hij is niet zo snel met zijn grappen of scherpe opmerkingen. Hij kan de scheidsrechters niet manipuleren of de oppositie lokken, op dezelfde manier als Gatland dat kan.
Maar er bestaat geen twijfel over dat hij weet en begrijpt hoe hij contact moet maken met zijn spelers en hoe hij ervoor kan zorgen dat ze voor hem en elkaar willen spelen. En tijdens de Lions-tour is dit het hele spel.