MWat ik leuk vind aan Luigi’s Mansion zijn de details. De manier waarop Mario’s laffe broer zenuwachtig op de muziek neuriet terwijl hij door de griezelige statige huizen dwaalt. Slapstick-animaties wanneer hij door de open haard valt of hem in de geheime kamer naast het onderschuifbed katapulteert. Het gekakel en de gekke uitdrukkingen van de geesten terwijl ze hun dwaasheden uiten. Terwijl je Luigi’s vertrouwde geestenvangende stofzuiger gebruikt om tapijten terug te trekken, geheime vallen (of geheime spinnen) te ontdekken en de overal verborgen bankbiljetten en gouden munten op te zuigen, kun je niet anders dan merken hoe elk klein geluid, scène en geheim is. zorgvuldig vervaardigd om u een kleine dosis plezier te bezorgen.
Dit spookvernietigende puzzelspel was een geweldig verrassend vervolg in 2013 toen het werd uitgebracht voor de Nintendo 3DS. De minihuisjes en diorama-achtige kijkgaatjes gaven de artiesten van Nintendo ruimschoots de gelegenheid om te pronken met de stereoscopische 3D-effecten van de console, geactiveerd door een kleine schuifregelaar aan de zijkant van het scherm. Maar nu het uit is op Switch, elf jaar later, zijn er twee dingen veranderd. Ten eerste bestaat het 3D-effect waarvoor het is ontworpen niet langer. En ten tweede bestaat Luigi’s Mansion 3 nu, en het is aanzienlijk beter.
Gezien het feit dat Luigi momenteel elk decennium minder dan één gruwelijke capriolen uithaalt, kunnen we hem geen grafisch verbeterde remake misgunnen. Maar Nintendo heeft Luigi’s Mansion 2 HD geprijsd op bijna £ 50, wat bijzonder pijnlijk lijkt omdat het de eerste keer niet eens zoveel kostte. Het ziet er beter uit: het interieur van de vijf herenhuizen is vernieuwd en de details van alles, van de banken en spinnenwebben tot het pantser, zijn op orde. Maar het speelt precies hetzelfde, wat betekent dat het is opgedeeld in minimissies die de voortgang van het spel onderbreken, Luigi uit de griezelige verblijfplaats die hij verkent zuigen en met tussenpozen van 10 minuten terugkeren naar het laboratorium van paranormaal onderzoeker E Gadd.
Gadd blijft Luigi ook bellen op een kleine DS-vormige flipphone, wat erg schattig is, maar het spel verder onderbreekt. Bij veel Nintendo-spellen is het niet zo dat je in de eerste twee uur al te veel leert, maar hier gaan deze inworpen de hele tijd door en voel je je nooit vrij om te verkennen. Dit is geen eng spel, maar het zou nog sfeervoller zijn zonder het constante geklets. Niveaus als deze moesten misschien worden aangepast om bij de game op de kleine 3DS-cartridge te passen, maar het voelt nu gedateerd aan – en een andere irritatie is de multiplayer, waardoor twee mensen niet samen op dezelfde console kunnen spelen. In tegenstelling tot Luigi’s Mansion 3 kun je het niet met een kind of partner spelen.
Afgezien van de structurele ergernissen kun je niet beweren dat het ontwerp van Luigi’s Mansion 2 goed blijft: de puzzels zijn geweldig, de spookgevechten zijn grappig en slim, en toch leidt die aandacht voor detail tot veel vertederende momenten. Maar Luigi’s Mansion 3 doet dat allemaal En meer, voor dezelfde prijs – en je kunt het spookhotel verkennen zonder gestoord te worden door iets anders dan klopgeesten.