Eerder deze maand viel de toekomst op Los Angeles. Een lange strook vocht in de lucht, bekend als een atmosferische rivier, liet in drie dagen tijd 25 centimeter regen op de stad vallen – meer dan de helft van wat de stad normaal gesproken in een jaar ontvangt. Het is het soort extreme neerslag dat extremer zal worden naarmate de planeet warmer wordt.
De waterleidingbedrijven van de stad stonden echter al klaar. Net als andere stedelijke gebieden over de hele wereld is LA de afgelopen jaren veranderd in een ‘sponsstad’, waarbij ondoordringbare oppervlakken zoals beton zijn vervangen door doorlatende oppervlakken zoals vuil en planten. Het bouwde ook een “verspreidingsruimte”, waar water zich ophoopt en in de grond dringt.
Samen met traditionele dammen en al die nieuw gecreëerde sponsachtige infrastructuur heeft de metropool tussen 4 en 7 februari 8,6 miljard liter regenwater opgevangen, genoeg om 106.000 huishoudens een jaar lang van water te voorzien. Voor het totaal van het regenseizoen verzamelde LA 14,7 miljard gallons.
LA is lange tijd afhankelijk geweest van gesmolten sneeuw en rivierwater dat van ver werd aangevoerd, maar LA probeert zoveel mogelijk water lokaal te produceren. “Er zal veel meer regen vallen en veel minder sneeuw, wat de manier zal veranderen waarop we gesmolten sneeuw en aquaductwater opvangen”, zegt Art Castro, manager stroomgebiedbeheer van het Los Angeles Department of Water and Power. “Stuwen en verspreidingsgebieden zijn de werkpaarden van de lokale opvang van regenwater voor bescherming tegen overstromingen of watervoorziening.”
Eeuwenoude stedenbouwkundige dogma’s dicteren het gebruik van goten, riolen en andere infrastructuur om regenwater zo snel mogelijk uit de metropool af te voeren en overstromingen te voorkomen. Nu de stedelijke overstromingen over de hele wereld steeds catastrofaler worden, werkt dat duidelijk niet meer. Daarom vinden planners nu slimme manieren om regenwater op te vangen en het te behandelen als een bezit in plaats van als een verplichting. “Het probleem van de stedelijke hydrologie wordt veroorzaakt door duizend kleine bezuinigingen”, zegt Michael Kiparsky, directeur van het Wheeler Water Institute van UC Berkeley. “Geen enkele oprit of dak alleen veroorzaakt een enorme verandering in de hydrologische cyclus. Maar combineer miljoenen ervan in één gebied en het werkt. Misschien kunnen we dat probleem met duizend pleisters oplossen.”
Of in dit geval sponzen. De truc om een stad absorberender te maken, is door meer tuinen en andere groene ruimten toe te voegen waardoor water in de onderliggende aquifers kan sijpelen – poreuze ondergrondse materialen die water kunnen vasthouden – waar de stad vervolgens uit kan putten in tijden van nood. Ingenieurs zijn ook bezig met het vergroenen van de midden- en bermgebieden om water te absorberen dat anders van de straat naar de riolering en uiteindelijk in de zee zou stromen.
Terwijl het Amerikaanse Westen en andere regio’s opdrogen, zoeken ze naar manieren om zelf meer water te produceren, in plaats van het via een aquaduct te importeren. (Die strategie omvat trouwens het recyclen van toiletwater tot drinkwater, zodat steden überhaupt het waterverbruik kunnen verminderen.) Tegelijkertijd intensiveert de klimaatverandering de regenbuien, wat contra-intuïtief genoeg is: voor elke graad Celsius opwarming, de atmosfeer kan 6 tot 7 procent meer water vasthouden, wat betekent dat er vaak meer vocht beschikbaar is dat de storm als regen kan dumpen. Uit onderzoek is gebleken dat de atmosferische rivieren aan de westkust, zoals de rivier die zojuist LA heeft getroffen, natter worden.