Het is mij een genoegen, en het is niet zo dat ik zojuist “Glee” in zijn geheel opnieuw heb bekeken (ja, zelfs de vreselijke latere seizoenen), of dat ik in mijn tijd een goddeloze hoeveelheid Harry Potter-fanfictie heb gelezen.
Mijn grootste plezier is het spelen van LinkedIn-games.
Om de voor de hand liggende vraag te beantwoorden: wacht, LinkedIn heeft games? Ja. In mei lanceerde LinkedIn drie puzzels via LinkedIn News, zoals de eerste versie van de New York Times-spellen. Er is de logische puzzel Queens (mijn favoriet), het woordspel Crossclimb (redelijk goed) en het woordassociatiespel Pinpoint (geen geweldig spel, maar toch).
LinkedIn hanteert de klassieke technologiestrategie om te kijken wat werkt voor een ander bedrijf en dat succes vervolgens te proberen te kopiëren, ook al lijkt het misschien vreemd om games te spelen op een professioneel netwerkplatform. Maar het is geen wonder waarom NYT Games deze inspiratie heeft aangewakkerd. In zekere zin is The New York Times nu een gamingbedrijf: vanaf december 2023 brachten gebruikers meer tijd door in de NYT Games-app dan in de nieuws-app.
LinkedIn is niet de enige. Iedereen heeft tegenwoordig spelletjes. Apple Nieuws. Netflix. YouTube. Er zijn zoveel spellen waar we ons mee kunnen vermaken. En toch, als ik mijn verschillende New York Times-puzzels heb voltooid, wil ik nog steeds meer. Niet dat ik graag Crossclimb van LinkedIn wil spelen vóór Connections, maar de games zijn goed genoeg om me een zoete dopamine-kick te bezorgen.
Meestal speel ik LinkedIn-games tijdens de werkdag (sorry voor mijn baas). Soms komt het omdat ik op LinkedIn ga om iets te bekijken of een bron op te zoeken, maar dan bedenk ik dat ik wel een paar minuten de tijd kan nemen om een spelletje te spelen. Andere keren verzanden mijn gedachten nadat ik te lang naar hetzelfde conceptartikel heb gestaard, en als ik een pauze neem om een kleurrijke Queens-puzzel op te lossen, is het gemakkelijk om terug te gaan en dat Google-document opnieuw onder ogen te zien.
Maar het blijkt dat er een wetenschap bestaat waarom we zo dol zijn op deze snelle, dagelijkse hersenkrakers.
Ik sprak onlangs met Ryan Douglas, mede-oprichter van DeepWell DTx, wiens bedrijf is gebaseerd op het idee dat het spelen van videogames (met mate) voordelen voor de geestelijke gezondheid kan hebben. In sommige gevallen kan een korte afleiding van het spel ons uit negatieve gedachtenspiralen halen of ons helpen een probleem vanuit een nieuw perspectief te benaderen.
“Als je bijvoorbeeld Tetris speelt, kun je geen groot gesprek in je hoofd voeren over hoe verschrikkelijk je bent, en hoe slecht je bent, en wat er volgende week gaat gebeuren, en zo”, vertelde Douglas aan TechCrunch. .
Op neurowetenschappelijk niveau legde Douglas uit dat wanneer we games spelen, we het limbisch systeem in onze hersenen activeren, dat verantwoordelijk is voor het beheersen van stress. Maar zelfs als deze stressoren worden gesimuleerd, trainen ze onze hersenen om op verschillende manieren met die stress om te gaan.
“Je begint op een onbewust niveau te leren, creëert in een versneld tempo nieuwe neurale paden en kiest deze voornamelijk op een onbewust niveau om in de toekomst met deze problemen om te gaan”, zei hij. “Als je ermee omgaat [a stressor] in deze specifieke omgeving heb je keuzevrijheid gekregen. Jij hebt de controle.”
Dit wil niet zeggen dat we allemaal de hele dag Pokémon moeten spelen; de ontwikkelingstools voor videogames die DeepWell maakt zijn goedgekeurd voor therapeutisch gebruik in doses van 15 minuten. Misschien zijn we daarom allemaal zo gecharmeerd geraakt van games als Wordle, en ook van andere games van The New York Times (en LinkedIn), die een eindig einde hebben. Doe één puzzel per dag en ga dan verder.
Josh Wardle, de maker van Wordle, sprak met TechCrunch over zijn virale succes, voordat zijn spel werd overgenomen door The New York Times.
“Ik sta nogal wantrouwig tegenover apps en games die je eindeloze aandacht opeisen, zoals ik vroeger in Silicon Valley werkte. Ik weet waarom ze het doen”, zei Wardle. “Ik denk dat mensen zin hebben in dingen die transparant niets van je willen.”
Wardle heeft echter gelijk: mijn geliefde LinkedIn-games willen natuurlijk iets van mij: mijn aandacht. En als ik eerlijk ben, heb ik de afgelopen maanden veel meer tijd op LinkedIn doorgebracht dan ooit tevoren.
Volgens LinkedIn is mijn gedrag geen anomalie. Het bedrijf zei dat sinds begin juli de betrokkenheid van nieuwe spelers met ongeveer 20% per week is toegenomen. LinkedIn heeft ook een sterke aantrekkingskracht opgemerkt op gebruikers die een gesprek beginnen na het spelen van games. Wanneer je een spel beëindigt, kun je zien welke van je connecties ook hebben gespeeld, wat sommige mensen waarschijnlijk zien als een kans om te #netwerken. Dat doe ik niet, maar aan de andere kant: de meeste van mijn gesprekken op LinkedIn sms’en alleen maar ‘hallo’ naar mijn vrienden, omdat ik het om de een of andere reden grappig vind.
Dus ga naar LinkedIn en speel een beetje… en ongeveer vier minuten later ben je terug in de meedogenloze sleur van het mondiale kapitalisme.