Voor een kort moment was dit het internet op zijn best. Ik staarde naar de vaas met gedroogde bloemen van Trader Joe, die misschien dertig seconden over mijn bureau denderde, maar ik was te geschokt om zelfs maar te beseffen wat er aan de hand was. Toen zag ik de tweets (die ik, op dit moment van shock, weiger X-posts te noemen).
“Hebben we net een aardbeving gehad in New York”
“was dat een aardbeving?????”
“voelde iedereen het of”
“DIT IS EEN VAN DE REDENEN DAT IK CALIFORNIË VERHUIS”
“Zo opgewonden dat wij oostkusters eindelijk een aardbeving op Twitter kunnen krijgen”
Het komt zelden voor dat er iets zo plotselings gebeurt dat een hele geografische regio verenigt; mensen uit New Jersey, Philadelphia, New York City en Massachusetts stemden allemaal in op mijn tijdlijn en deelden allemaal ongegeneerd hun ervaringen. Het is net ouderwets Twitter, waar je kon posten “je eet een broodje ham en kaas” en het was niet ironisch. Jij werd uitgenodigd om precies te zeggen hoe je je voelde, en dat geldt ook voor alle anderen. Het is net als de oude LiveJournal- of Facebook-statussen, waar je ‘je slaperig voelt’ kunt posten zonder het gevoel te hebben dat het iemand iets kan schelen.
Mensen op microblogsites (niet alleen X – Ik zie je, Bluesky) heeft de omvang van de aardbeving al vastgesteld en bevestigd waseigenlijk een aardbeving, en hij begon grappen over de situatie te posten voordat de minder chronische online mensen zelfs maar beseften wat er was gebeurd.
“Het raam kraakte zo hard dat ons hele huis schudde?!?” mijn vriendin Andrea sms’te me.
‘Andrea, ik denk dat er een aardbeving is geweest,’ antwoordde ik. “Mijn appartement trilde gewoon en iedereen in New York is als EARRHWUAKE.” Ik heb niet zo goed geschreven in deze eerste periode van verrassing.
“Ik vertrek voor EEN WEEKEND”, schreef Dan, die dit allemaal ziet gebeuren vanaf een plek voorbij onze wildste verschrikkingen (de luchthaven van Atlanta).
Het is net een cafetaria op een middelbare school, uren nadat een ongepland brandalarm afgaat. We bruisen allemaal van een naïeve opwinding en ontzag, waarbij we elkaars verrassingen afwenden en de herinnering aan wat er is gebeurd overdrijven, alsof het een legendarische gebeurtenis is. Iedereen verloor de focus op het werk. Over Slack zegt Ron dat hij dacht dat het een trein was en dat zijn stoel een beetje trilde. Matt zegt dat Californië meestal aanvoelt als een crash. Dom zegt dat ze in LA woonde, en dit was absoluut een opschudding. Brian zei dat hij het als Californiër aan de oostkust niet eens voelde. Vervolgens deel ik mijn eigen verbazingwekkende verhaal over dit korte moment dat we allemaal zojuist hebben meegemaakt: ik dacht dat het de wasmachine van mijn buurman was.
Toen Elon Musk Twitter kocht en critici een massale uittocht begonnen naar platforms als Bluesky, Mastodon, Tumblr (en zelfs ter ziele gegane platforms als Pebble), rouwden we om het einde van een tijdperk. Vroeger was er maar één optie voor microblogging, en dat was Twitter, tenzij je vóór 2022 echt van open source software hield. Momenten als deze laten zien dat er echt waarde zit op het zogenaamde ‘openbare stadsplein’ – het is een manier om weet dat we niet gek zijn, of dat onze boiler niet ontploft, voordat iemand weet wat er aan de hand is.
Maar wanneer het dichtstbevolkte plein van de stad actiever vijandig wordt tegenover mensen die geen cryptocurrency- of Tesla-aandeelhouders zijn, krijgen we een idee van wat we missen. Op Threads praten mensen over kersenbloesems. Op Facebook ben ik blij om te horen dat er een nieuwe winkel naar mijn buurt komt, maar niemand heeft het over de aardbeving.
Als levenslange reiziger aan de oostkust ervoer ik iets dat ik nog nooit eerder had gevoeld toen de grond onder me trilde. En toen ik door mijn Twitter-feed scrolde, kreeg ik meteen heimwee naar wat het internet ons op zijn best biedt: het gevoel van kalmte, troost en kameraadschap dat ik niet de enige ben.