Legendarische basketbalcoach Lefty Dressel uit Maryland sterft op 92-jarige leeftijd: NPR

College Park, MD. Lefty Driesel, de Hall of Fame-coach wiens volkse accent een vurige houding logenstrafte die Maryland op de basketbalkaart van de universiteit zette en hem in staat stelde verschillende worstelende programma’s opnieuw op te bouwen, stierf zaterdag. Hij werd 92 jaar oud.

Driesel stierf in zijn huis in Virginia Beach, Virginia, zei zijn familie.

Maryland was van plan Driesel te eren met een moment van stilte vóór de wedstrijd van zaterdag tegen nummer 14 Illinois. De universiteit zei dat het team retro-uniformen uit de jaren zeventig zal dragen die eerder op 21 januari werden gedragen, toen de Terrapins Driesel eerden met een ‘Ode aan de Lefty’.

Driesel eindigde met 786 overwinningen over delen van vijf decennia en was de eerste coach die meer dan 100 wedstrijden won op vier NCAA Division I-scholen. Hij begon bij Davidson in 1960 voordat hij Maryland van 1969 tot 1986 naar nationale bekendheid leidde, een ambtstermijn die eindigde met de door cocaïne veroorzaakte dood van All-American Lane Bias.

Driesel won vervolgens vijf conferentietitels in het reguliere seizoen in negen seizoenen bij James Madison en eindigde een succesvolle reeks bij Georgia State van 1997 tot 2003.

“Zijn bijdrage aan het spel ging verder dan overwinningen en verliezen, en hij won veel”, zei voormalig Duke-coach Mike Krzyzewski nadat Driesel in 2018 eindelijk werd opgenomen in de Naismith Memorial Basketball Hall of Fame. “Het is een eer die hij al lang verdient.”

Driesel begon op 15 oktober 1971 met de universiteitsbasketbaltraditie die bekend staat als Midnight Madness. Om drie minuten na middernacht op de eerste oefendag, goedgekeurd door de NCAA, liet Driesel zijn spelers een verplichte mijl rennen op de indoorvoetbalbaan van Maryland. stadion

De verlichting werd verzorgd door de koplampen van een paar auto’s die aan de ene kant van het stadion geparkeerd stonden. De inspiratie kwam van de overtuiging van Driesel en de ongeveer 800 studenten die bijeenkwamen om naar het onaangekondigde evenement te kijken.

“Ik heb veel gekke dingen gedaan om aandacht te krijgen, maar dit was er niet één van”, zei Driesel jaren later. “Ik probeerde gewoon vroeg in de praktijk te komen. Ik had geen idee waar het toe zou leiden.”

Driesel hielp ook bij het slechten van raciale barrières in de universiteitssport. Hij werd de eerste zwarte coach op de Atlantic Coast Conference in 1969 door George Reveling als assistent in dienst te nemen. De inspanningen van Driesell om Charlie Scott bij Davidson te laten spelen, hielpen de toekomstige NBA-ster om de eerste Afro-Amerikaanse beursatleet te worden die naar North Carolina ging.

Scott zette zich aanvankelijk in voor Davidson voordat hij voor UNC koos, maar geeft toe dat Driesel de weg heeft geëffend.

“Ik denk dat als Lefty Driesel er niet was geweest, Charlie Scott nooit in North Carolina zou zijn geweest”, zei Scott, die in 2018 samen met Driesel in de Hall of Fame werd opgenomen. “Mijn toewijding aan Davidson heeft alle andere scholen echt opengesteld voor het rekruteringsproces.”

De inspanningen van Driesel om de beste spelers in de race te rekruteren waren niet zonder reden.

“Hij heeft geweldig werk verricht op het gebied van de marketing van het spel en heeft veel deuren geopend voor Afro-Amerikaanse spelers en coaches zoals ik”, zegt Lane Elmore, die van 1971 tot 1974 voor Driesel in Maryland speelde. “Links was een pionier en een vernieuwer.”

Terwijl hij het veld in Maryland betrad op de melodie van ‘Hail to the Chief’, gooide Driesel beide armen in de lucht – terwijl hij aan elke hand twee vingers uitstrekte als een overwinningsteken voor de V, onder gestaag applaus. Aan de zijlijn stampte hij vaak met zijn voeten om zijn ongenoegen te uiten met een telefoontje, en als de zaken echt heftig werden, trok hij zijn sportjasje uit, gooide het op de grond en stampte erop.

Toch verhief Dressel zelden zijn stem buiten de rechtszaal en had hij de gave om de ouders van potentiële rekruten te charmeren met een geruststellende, huiselijke stijl die zijn zuidelijke wortels logenstrafte.

“Hij had een grote persoonlijkheid, hij was een uitstekende recruiter en hij hielp Maryland basketbal op de kaart te zetten”, zegt Brad Davis, bewaker bij Maryland van 1974 tot 1977 voordat hij overstapte naar de NBA.

Driesel werd in 2007 opgenomen in de College Basketball Hall of Fame, maar zijn intrede in de Naismith Shrine bleek ongrijpbaarder. Hij was vier keer finalist voordat hij drie maanden na zijn 86ste verjaardag de vereiste 75% van de stemmen ontving. De lange afkeuring, zo speculeren velen, komt doordat Driesel in 1986 gedwongen werd af te treden bij Maryland toen Bias een overdosis cocaïne nam in een studentenhuis op de campus nadat hij was opgeroepen door de Boston Celtics.

Maryland moest Driesel betalen voor de rest van zijn tienjarige contract, omdat er geen wangedrag van zijn kant werd vastgesteld. Maar zijn vertrek betekende dat Driesel niet kon voldoen aan de proclamatie die hij deed toen hij de macht overnam in College Park – dat hij van Maryland de ‘UCLA van het Oosten’ zou maken.

Onder Driesel genoten de Terrapins niet van het succes dat John Wooden had bij UCLA. Maryland slaagde er niet in de Final Four te bereiken tijdens zijn 17-jarige verblijf, maar de Terps wonnen of deelden vijf ACC reguliere seizoenstitels en veroverden het competitietoernooi in 1984 tijdens Driesel’s vijfde trip naar de Finale.

Terugkijkend op zijn ‘UCLA van het Oosten’-trots zei Driesel: ‘Ik was een beetje dronken of zoiets toen ik dat zei. Maar we waren behoorlijk goed en we hadden behoorlijk veel pijn. We hadden veel geweldige spelers.’

Voordat Driesel in Maryland aankwam, was het team een ​​ACC-deurmat en had het moeite om fans naar het oude Cole Field House te lokken. Na 13-13 te zijn geworden in het eerste seizoen van Driesel, kondigden de Terps hun heropleving aan op 9 januari 1971, waardoor nr. 2 South Carolina met 31-30 in de verlenging thuis werd verstoord. Er was geen schotklok, dus droeg Driesel zijn spelers op om de wedstrijd te vertragen tegen een team dat Maryland slechts drie weken eerder met 96-70 had verslagen.

Eén van de beste ploegen van Driesel heeft het naseizoen nooit gehaald. In de ACC Championship Game van 1974 verloren de op de vierde plaats geplaatste Terrapins in verlengingen van nummer 1 North Carolina State 103-100, terwijl alleen de conferentiekampioen doorging naar het NCAA-toernooi.

Een week later weigerde een team uit Maryland met toekomstige NBA-starters Tom McMillen, John Lucas en Elmore een bod op de NIT, dat het twee jaar eerder won. NC State won de NCAA-titel van 1974, waarmee een einde kwam aan de zevenjarige streak van UCLA als nationaal kampioen.

“Het team van Lefty was dat jaar”, zei Krzyzewski, “waarschijnlijk net zo goed als twintig nationale kampioenen.”

Charles Grice Dressel werd geboren op eerste kerstdag 1931 en groeide op in Norfolk, Virginia. Hij was een sterbasketbalspeler bij Granby High in Norfolk voordat hij naar Duke ging.

Nadat hij bij Ford Motor Company had gewerkt, ging Driesel in 1954 aan de slag als coach van junior varsity voetbal en basketbal bij Granby nadat hij zijn vrouw Joyce ervan had overtuigd dat hij een loonsverlaging kon krijgen terwijl hij encyclopedieën verkocht. Hij werd uiteindelijk gepromoveerd tot hoofdcoach van het varsityteam voordat hij overstapte naar Newport News High, waar hij 57 wedstrijden op rij won.

In 1960 nam hij de baan aan bij Davidson, dat het elfde opeenvolgende verliezende seizoen achter de rug had. Hij scoorde 9-14 tijdens zijn debuut, een van de slechts twee keer gedurende het seizoen dat hij eindigde met een verliezend record als universiteitscoach.

Driesel won drie Southern Conference-toernooien en vijf reguliere seizoenskampioenschappen in negen jaar bij Davidson en ging 176-65 voordat hij werd gerekruteerd naar Maryland. Hij won 348 wedstrijden met de Terrapins, een al lang bestaand schoolrecord dat uiteindelijk in 2006 werd verbroken door Gary Williams.

Williams won de NCAA-titel in 2002. Toen hij thuiskwam, lag er een briefje van Drisel op hem te wachten. Er stond: “Gary, je hebt Maryland tot de UCLA van het Oosten gemaakt. Gefeliciteerd.”

Nadat hij Maryland had verlaten, werd Driesel in 1988 gerekruteerd door James Madison, een kleine school in Virginia die in 1987 op 10-18 eindigde. Hij ging 16-14 in zijn eerste jaar, 20-11 in zijn tweede seizoen en leidde de Dukes naar vier opeenvolgende NIT’s. 1994 optreden voordat hij naar het NCAA-toernooi ging.

Driesel verzamelde een record van 159-111 bij James Madison en genoot aanhoudend succes bij Georgia State. De Panthers waren 29-5 in 2000-2001 en brachten Wisconsin in de war in de openingsronde van het NCAA-toernooi. Twee jaar later ging hij vroeg in zijn 41e seizoen met pensioen met een carrièrerecord van 786-394. Destijds werd hij vierde in NCAA Division I-overwinningen, alleen achter Dean Smith, Adolph Rupp en Bob Knight.

Eindelijk, op 71-jarige leeftijd, de man die liefkozend Ol’ Left-Handed wordt genoemd.

“Ik ben gewoon moe en ik ben zo verkouden dat ik met pensioen ga”, zei Driesel. “Ik kijk er naar uit om geen baan te hebben. Ik kan opstaan ​​wanneer ik wil en doen wat ik wil.”

Driesel laat vier kinderen achter. Terwijl hij bij Duke was, vluchtte Driesel met Joyce en trouwde in december 1952. Hij stierf in 2021.

De enige zoon van het echtpaar, Chuck, speelde van 1981 tot 1985 onder zijn vader voor de Terrapins en werd de assistent van zijn vader bij James Madison. Hij werd in 2010 aangenomen als coach bij The Citadel en werd na vijf verliezende seizoenen ontslagen.

Terwijl hij zijn vader hielp bij James Madison, leerde Chuck Driesel de ontberingen van coaching kennen.

“Papa gaf me veel verantwoordelijkheid en we werkten hard”, zei hij. “Als jongen en speler weet ik niet zeker of ik besefte hoe hard hij werkte. Dat kwam ik vrij snel achter.”