A Een man met een vreemd dierenmasker zit onderuitgezakt in een fauteuil in een stenige motelkamer en kijkt toe hoe je op een handteller klikt. Hij zegt dat hij je $14.000 zal betalen als je klikt totdat de cijfers weer op 10.000 staan - dus dat doe je ook. Hij doet af en toe beleefde maar suggestieve verzoeken – doe het sneller, langzamer, stop, begin opnieuw – maar beweegt alleen om af en toe zijn armen te buigen.
Terwijl je klikt met de linkermuisknop, dwaal je door de kamer en kijk je naar de foto’s aan de muur, de ontstemde tv en de thermostaat. Maar naarmate je het laatste nummer nadert, begint de man langzaam stukjes van zijn leven te onthullen, en de toch al donkere toon van de wereld wordt met de seconde zwakker. Dat is het, dat is het hele spel.
Sinds de lancering op 17 juli heeft Clickolding veel aandacht getrokken. Het kreeg uitgebreide aandacht in de gamingpers en kreeg bijna 500 recensies in de pc-gamewinkel Steam, waarvan de meeste zeer positief waren. Maar waarom spreekt een vreemd stukje interactieve kunst van amper veertig minuten tot de verbeelding van zowel critici als gamers?
Deels omdat Clickolding een vrij voor de hand liggende allegorie is over voyeurisme en transactionele seks. De man in de stoel geniet plaatsvervangend van een andere persoon die zijn kostbare toonbank gebruikt, die hij beschrijft als een romantische partner die hij niet langer kan bevredigen. (“We zijn al heel lang samen. Maar ik kan het niet zo krijgen als jij.”) De relatie tussen de twee mensen in de kamer is opzettelijk dubbelzinnig, maar we weten dat dit geen gijzeling is: de speler is vrij om te vertrekken en het spel eindigt als ze de deur van de hotelkamer openen. En toch blijft de dreiging als een stank in de kamer hangen.
Het personage van de speler moet bepaalde fysieke acties uitvoeren die niet expliciet expliciet zijn, maar die duidelijk opwindend zijn voor de menselijke oppas. (“Je bent een vaste clicker. Dat vind ik leuk.”) Maar er is ook emotioneel zwoegen, aangezien de man aspecten van zijn armoedige privéleven onthult. De machtsdynamiek verandert subtiel. Op verschillende momenten ben je een bediende, een verzorger, een partner, een vreemdeling – allemaal zonder enige dialoog.
De game legt ook iets universeels vast over de ervaring van het voor langere tijd vastzitten in een hotelkamer. Terwijl je daar bent, wordt het een vreemd soort voorbijgaand huis, intiem – je kleedt je uit en slaapt er – maar ook buitenaards en vreemd fascinerend. Wie koos voor bloemenbehang, kitscherige nachtlampjes, diezelfde foto’s – en waarom? Hoe werkt een thermostaat? Wat is er buiten het raam? Visueel is de kamer naturalistisch en gedetailleerd – het zou een kamer uit de nieuwste Resident Evil of zelfs Call of Duty kunnen zijn.
Clickolding is bijna ontstaan als een verkenning van ontwerpprincipes. Op de Game Developers Conference van dit jaar in San Francisco kochten leden van de Aggro Crab-studio het marmer in een nabijgelegen kringloopwinkel en gingen vervolgens met vrienden uit de industrie in een hotellobby zitten om games te bedenken om ermee te spelen. Eén van die vrienden was Xalavier Nelson Jr, creatief directeur van de experimentele indiestudio Strange Scaffold, verantwoordelijk voor eigenzinnige titels als Space Warlord Organ Trading Simulator en An Airport for Aliens Current Run By Dogs. Volgens Wired’s mondelinge geschiedenis van de avond raakte Nelson geïnteresseerd in de hyperrepetitieve aantrekkingskracht van knikkers en begon hij na te denken over hoe hij deze in een nieuw spelproject kon gebruiken.
Clickolding zet de erfenis voort van parodiespellen zoals Cow Clicker en Cookie Clicker, die zijn ontworpen om kritiek te leveren op de eerste generatie sociale netwerkspellen zoals FarmVille, waarin spelers eindeloos repetitieve taken uitvoerden om middelen te verzamelen en karakters naar een hoger niveau te tillen. Maar door de belangrijkste elementen van game-ontwerp over te nemen – realistische beelden en een first-person camera – breidt Clickolding zijn parodie uit naar alle games die afhankelijk zijn van snelle klikken om vooruitgang te boeken, of het nu shooters zijn of real-time strategiesims. Hier wordt de man in de stoel een metafoor voor een meeslepend spelmechanisme, dat spelers verleidt om sneller, beter en nauwkeuriger te zijn.
Naarmate je geleidelijk richting de 10.000 klikken gaat, slaat de verveling toe, maar voel je je gedwongen, misschien zelfs verplicht, om door te gaan terwijl de man in de stoel stukjes van zijn gebroken levensverhaal onthult. Het is vreemd en alledaags, tegelijkertijd ongemakkelijk en vreemd comfortabel. Misschien is de reden dat het zoveel aandacht heeft getrokken, dat de eentonigheid van het voortdurend indrukken van knoppen in een saai motel ervoor zorgt dat je eigen gedachten, gevoelens en ervaringen samen met jou en de gemaskerde man de kamer binnensluipen. Het komt zelden voor dat games ons zoveel ruimte geven om in paniek te raken.
Wat te spelen
U Arrangeur: Mysterieus avontuur, een soort schattige kleine RPG, speel je een buitenbeentje, jonge volwassene tijdens haar eerste uitstapje buiten de stad waarin ze opgroeide – maar de hele wereld is een raster van glijdende tegels, en wanneer je beweegt, beweegt de rij tegels met je mee . Dit verandert gevechten in glijdende blokpuzzels waarbij je een zwaard naar een monster moet dragen om het te doden, en de gebruikelijke steden, bossen en begraafplaatsen in enorme spelborden. Het kostte me een tijdje om het onder de knie te krijgen, maar het is een unieke mix van verhaal en puzzels die veel interessanter is dan match drie. Je herkent de artiest misschien van de historische indiegame Braid uit 2010.
Verkrijgbaar bij: Nintendo Switch, pc, PlayStation 4/5
Geschatte speelduur: 6 uur
Wat te lezen
-
Het uiterst grondige, rijke rapport van Bloomberg over het “pedofiele probleem” van Roblox is grimmig boeiende lectuur. Verslaggevers Cecilia D’Anastasio en Olivia Carville praten met slachtoffers, Avengers-spelers die de misbruikers van het spel proberen op te sporen, en een Roblox-ontwikkelaar die in de gevangenis zit wegens ontvoering en misbruik van een tienermeisje.
-
Windows Central meldt dat Microsoft nog meer abonnementsopties voor Xbox Game Pass overweegt, wat, zoals lezers van de nieuwsbrief van vorige week zullen weten, al te ingewikkeld is. Heb alstublieft genade.
-
Onze serie zomergames is terug. We bekijken enkele van de honderden games die tijdens de showcases van juni zijn aangekondigd en interviewen de mensen die ze hebben gemaakt. Enkele interessante keuzes tot nu toe: Cairn, Dark Souls van klimspellen; Kindvriendelijk Curiosmos, waar je op speelse wijze de oorsprong van het zonnestelsel onderzoekt; en Tears of Metal, een hack-and-slash-spel dat zich afspeelt in het middeleeuwse Schotland, gemaakt door Frans-Canadese ontwikkelaars die nog nooit in Schotland zijn geweest maar echt dol zijn op Braveheart. In juli en augustus zullen er meer in de serie verschijnen.
na het promoten van de nieuwsbrief
Wat te klikken
Blok met vragen
Bedankt voor al uw vragen van vorige week – we hebben er nu een flink aantal. De vraag van deze week komt van een lezer Gren:
Waarom ik voel alsof ik de enige persoon ben die VR-games speelt? Doel ruim 20 miljoen verkocht Speurtocht hoofdtelefoon, vergeleken met Serie X/Serie S verkoop 28m. Ik zie er eindeloze artikelen over Xboxmeer buiten verschillende Reddit-forums schrijft of praat niemand ooit over dit en andere VR-platforms.
Keza is hier om dit te beantwoorden. Ik ben ook erg geïnteresseerd in het verschil tussen het aantal verkochte Meta VR-headsets en het aantal mensen dat ze lijkt te gebruiken (althans voor gaming), aangezien de ontwikkelaars niet veel softwareverkopen rapporteren. Ik kreeg af en toe een e-mail van een mede-VR-liefhebber, Gren, maar afgezien van de timing rond de lancering van de Oculus Rift en HTC Vive, is het nooit een groot gespreksonderwerp geweest onder algemene gamers. Anekdotisch genoeg waren de meeste mensen (waaronder ikzelf) gewoon niet gefascineerd door VR-gaming, afgezien van de nieuwigheidsfactor. Interessant is dat wanneer we artikelen over VR-games publiceren, maar heel weinig mensen deze lezen. Hetzelfde geldt eigenlijk voor mobiele games.
Dat verklaart misschien enigszins waarom je niet veel VR-verslaggeving ziet in reguliere en niche-gamingmedia – maar zoals je zeker weet, is er een levendige gemeenschap van VR-enthousiastelingen op Reddit, Discord en andere forums. Als je op zoek bent naar meer: Ian Higton van Eurogamer covert regelmatig VR op YouTube.
Als je een vraag hebt voor het vragenblok – of iets anders te zeggen hebt over de nieuwsbrief – klik dan op Beantwoorden of stuur een e-mail naar pushbuttons@theguardian.com.