WTelkens wanneer een ambulance niet arriveerde met een ernstig zieke patiënt, zonk de moed van dr. R. Mubarak in de schoenen. Zijn kleine dorpsziekenhuis in Bagepalli beschikte, zoals de meeste overheidsziekenhuizen op het platteland in India, niet over een intensive care-afdeling. De families moesten de patiënt, die mogelijk op de rand van de dood stond, twee uur rijden naar een algemeen ziekenhuis in Bengaluru.
“De patiënt kwam vaak dood terug in dezelfde ambulance. Dat is nooit gelukt’, zegt Moebarak. ‘Ik wist dat ik hun doodvonnis kon tekenen door ze weg te sturen, maar ik had geen keus.’
Zijn ziekenhuis bevindt zich op vlakke landbouwgrond in de droge gordel van Oost-Karnataka, waar boeren in hun levensonderhoud voorzien door aardnoten en gierst te verbouwen. Het is echter via een goede snelweg verbonden met Bengaluru.
Op een hete, vochtige ochtend stralen Mubarak en zijn collega, dr. GB Sudarshan, als vaders die pronken met een pasgeboren baby terwijl ze de gloednieuwe intensive care-afdeling met tien bedden van het Bagepalli-ziekenhuis bezoeken.
“Nooit in mijn stoutste dromen had ik gedacht dat we een intensive care-afdeling zouden krijgen die was uitgerust met de nieuwste apparatuur”, zegt Mubarak.
Tegenwoordig telt de intensive care vijf gevallen van dengue; twee koortsige en uitgedroogde baby’s, van wie er één, Mahesh Babu, lusteloos op de schoot van zijn moeder ligt; derde baby met longontsteking; en Ansh Hegde, een oudere man die lijdt aan aanvallen waarbij voedsel door zijn luchtpijp stroomt.
Elk van deze gevallen zou fataal kunnen zijn zonder onmiddellijke opname op de ICU. De nieuwe eenheid is het resultaat van een project genaamd 10 Bed ICU, dat werd bedacht door Srikanth Nadhamuni, een technologie-ondernemer, om de leemte in de kritieke zorg in het Indiase gezondheidszorgsysteem op te vullen.
Het idee ontstond bij Nadhamuni tijdens de Covid-pandemie. Toen de tweede golf in 2021 zijn sporen in India trok, kreeg hij paniekerige telefoontjes van vrienden die hem vroegen of hij ziekenhuizen kende met ICU-bedden, omdat er mensen stierven door gebrek aan vacatures.
Dit was in de steden, maar op het platteland had niemand ooit intensive care gezien.
‘Ik besefte met shock dat ziekenhuizen op het platteland geen intensive care hebben. Het enige wat ze aankunnen zijn geboorten en kleine operaties. “Ernstig zieke Indiërs op het platteland moeten heel ver van huis reizen naar het dichtstbijzijnde stadsziekenhuis om intensieve zorg te krijgen”, zegt Nadhamuni.
In het heuvelachtige noordoosten van India kan het op wegen met gaten meer dan een dag duren om de intensive care van de stad te bereiken – te laat voor patiënten die lijden aan beroertes, hartaanvallen, aneurysmata, hoofdletsel en tal van andere aandoeningen.
Dankzij donaties van filantropen zoals Vinod Khosla, met wie hij mede-oprichter was van startup-innovator Khosla Labs, heeft Nadhamuni genoeg geld ingezameld om vanaf 2022 meer dan 200 eenheden met 10 bedden te creëren.
Elke eenheid kost ongeveer $ 53.000 (£ 40.000) en de installaties, die worden geleverd met de nodige elektriciteit en zuurstof, voldoen aan de normen van de Wereldgezondheidsorganisatie.
na het promoten van de nieuwsbrief
Het programma wordt uitgevoerd in samenwerking met deelstaatregeringen, die zorgen voor ziekenhuisruimte, artsen en medisch personeel, evenals medische benodigdheden.
Toen de apparatuur echter werd geïnstalleerd, ontstond er een probleem toen een tekort aan opgeleide ICU-artsen en -verpleegkundigen, steeds beter bekend als “intensivisten”, duidelijk werd.
Het duurt elf jaar om je als intensivist te kwalificeren, en als je eenmaal gekwalificeerd bent, willen maar weinigen in afgelegen, landelijke ziekenhuizen werken.
De oplossing van Nadhamuni was het opzetten van een tele-intensief zorgsysteem, waarbij ziekenhuizen op het platteland via de cloud verbonden werden met intensivisten van een grote medische universiteit of een tertiair ziekenhuis. Specialisten op de intensive care kunnen het intensive care-personeel op afstand aansturen vanuit een commandocentrum in het ziekenhuis.
In Bagepalli maken Mubarak en Sudarshan de ronde, stoppen bij elk bed en raadplegen ervaren intensivisten, dr. Aravind B Guleda en dr. Sathyanarayanan Karunanidhi, die 100 km verderop in een commandocentrum in het Victoria Hospital in Bengaluru zitten.
Guleda en Karunanidhi kunnen Bagepalli-patiënten vanuit meerdere hoeken observeren via computerschermen die zijn uitgerust met camera’s met hoge resolutie en live toegang tot hun medische gegevens, laboratoriumtests en beelden. Zij geven live behandeladvies aan negen patiënten.
Voor denguepatiënten adviseren zij een constante monitoring van zuurstof, bloedplaatjes en hematocriet [red blood cell] om dengue-hemorragische koorts, die fataal kan zijn, te voorkomen.
Wanneer Guleda en Karunanidhi eindigen in Bagepalli, richten ze hun aandacht op een andere eenheid, verderop in Nanjungud, waar het echtpaar brandwonden opliep nadat hun kleren in brand vlogen terwijl ze droge bladeren verbrandden.
Artsen geven lokaal personeel opdracht de infectie te behandelen met hoogwaardige antibiotica en de bloeddruk van de vrouw te controleren.
Karunanidhi zegt: “Op het platteland van India kunnen mensen de kosten van een ambulance of taxi om een zieke naar de stad te brengen niet betalen, noch kunnen ze hun dagloon verliezen. Het is mentale pijn voor hen. In dit model staat het intensive care-bed dichter bij huis en kan het gezin blijven werken.”
Hij en Guleda houden nu toezicht op 55 patiënten in 10 ziekenhuizen. Guleda zegt: “Als een patiënt ernstige brandwonden, hoofdletsel of trauma heeft, dan moet hij of zij natuurlijk naar ons toe worden gebracht.” Lokale medewerkers kunnen dergelijke gevallen niet oplossen, maar ze kunnen de patiënt in ieder geval stabiliseren.”
Het project heeft de druk op de overbevolkte grote stadsziekenhuizen verlicht, met een vermindering van 70% in de overdrachten vanuit ziekenhuizen met nieuwe eenheden. Dr. NN Siri, programmamanager van de staat Karnataka, zegt: “Eerder verdrongen sommige patiënten op het platteland de stadsziekenhuizen alleen maar voor zuurstof of voor kleine infecties.”
Lokale artsen profiteerden ook van het dagelijkse overleg met specialisten.
Mubarak zegt: “Onder hun begeleiding heb ik een katheter in de borstholte van de patiënt ingebracht om ruim drie liter vocht te verwijderen. Dat heb ik nog nooit eerder gedaan. Als ik de procedure een half uur had uitgesteld, was de patiënt overleden.”
Sudarshan herinnert zich de zaak in Bagepalli, waarvan hij zeker wist dat het om virale koorts ging. Het Bengaluru-team stelde echter verder onderzoek voor. Ze ontdekten een galblaascyste.
“Ik ben trots op wat ik van hen leer”, zegt Sudarshan.
Tot nu toe zijn er ongeveer 65.000 patiënten behandeld op de afdelingen, en Nadhamuni zegt dat het de bedoeling is om er in elk deel van het land één te vestigen.
In het commandocentrum in Bengaluru voltooit Karunanidhi zijn consultatie met de doktoren van Bagepalli voordat hij vertrekt om zijn patiënten op de intensive care van het ziekenhuis te verzorgen.
“Als je hier zit, voel je je alomtegenwoordig. Hier ben ik, ver weg, en ik haal iemand van de rand van de dood, iemand die nooit had gedroomd dat hij gespecialiseerde zorg zou krijgen”, zegt hij.