Israëlische school brengt Arabische en Joodse studenten samen: NPR

JERUZALEM – Als de bel gaat op de Hand in Hand-school in Jeruzalem, hoor je iets ongewoons in Israël: het geluid van jonge mensen die samen opstaan ​​in het lachen en praten in het Hebreeuws en Arabisch.

De Israëlische samenleving is grotendeels gesegregeerd. Er is geen wet die segregatie officieel verplicht stelt, maar de scheiding tussen Joden en Arabieren – die 20% van de Israëlische bevolking uitmaken – begint meestal op jonge leeftijd, met aparte schoolsystemen.

De scheiding begint op de kleuterschool, wanneer Joodse en Arabische kinderen naar verschillende scholen worden gestuurd en volledig gescheiden onderwijstrajecten of -systemen ervaren.

“Arabieren gaan naar Arabische scholen in hun buurt en Joden naar Joodse scholen in de gebieden waar zij wonen”, zegt Nour Younis, evenementenmanager van Hand in Hand.

Younis, die Palestijn is, zegt dat de Arabische taal en de Arabische cultuur ook grotendeels afwezig zijn in de publieke sfeer in Israël, waardoor Arabieren de neiging hebben binnen hun eigen kringen te blijven.

Er zijn gedeelde ruimtes zoals ziekenhuizen en banken, maar Younis zegt dat dit niet betekent dat mensen echte connecties hebben. Haar eerste joodse kennismaking maakte ze op 19-jarige leeftijd aan de universiteit.

“We groeien op met stereotypen over anderen”, zegt ze. ‘Weet je: ‘Dit is de vijand, dit is dat, we weten niets van elkaar.’ En als je elkaar voor het eerst ontmoet, weten we soms niet eens hoe we met elkaar moeten praten als je een bepaalde leeftijd hebt bereikt.”

Sommige Israëli’s geloven dat scheiding tot verdeeldheid leidt en deze in stand houdt. En om een ​​einde te maken aan tientallen jaren van conflict zal een toenemende kennis en begrip tussen Joden en Arabieren nodig zijn, door onderlinge vermenging.

Dat is het concept achter Hand in Hand, opgericht in 1998 door een groep ouders die hun kinderen anders wilden laten opgroeien. Wat begon als twee kleuterklassen in Jeruzalem en Galilea is nu uitgegroeid tot zes campussen verspreid over het hele land, met ongeveer 2.000 studenten.

Het uiteindelijke doel van de school is het creëren van een vijfde onderwijslijn binnen het Israëlische schoolsysteem. Tegenwoordig zijn er vier opties: Arabische scholen en drie Joodse rechten: seculier, religieus en ultraorthodox.

Hand in Hand maakt deel uit van het publieke systeem, maar wordt ook gedeeltelijk gefinancierd door particuliere donaties en studiegelden ter ondersteuning van het multiculturele leerplan van de school, dat tweetalig onderwijs omvat en de aanwezigheid van een gemeenschapsorganisator die nauw samenwerkt met de ouders.

Studenten op de Hand in Hand-campussen zijn voor ongeveer 60% Arabisch en voor 40% Joods. Er is een wachtlijst van Arabische kinderen die graag aanwezig willen zijn.

“Studenten komen hier elke dag om elkaar vanaf jonge leeftijd te leren kennen”, zegt Efrat Meyer, de directeur van de Jeruzalemse school, die Joods is.

Meyer zegt dat Hand in Hand een andere realiteit creëert.

“In het begin”, zegt ze, “leren ze heel basiskennis over elkaar. En naarmate ze ouder worden, krijgen ze een dieper inzicht in de verschillende levens die we hier leiden, de verschillende verhalen die we hebben.”

Tot de afgestudeerden van Hand in Hand behoren advocaten en vredesactivisten die streven naar gerechtigheid en integratie in heel Israël.

“We oefenen empathie en begrip uit en oefenen met het delen van onze gevoelens en identiteiten”, zegt Meyer. “Niet afzonderlijk, maar samen.”

De directeur zegt dat het moeilijk is geweest sinds de aanval van Hamas op 7 oktober, waarbij volgens Israëli’s 1.200 mensen omkwamen, en de aanhoudende oorlog, die volgens gezondheidsfunctionarissen in Gaza meer dan 25.000 Palestijnen heeft gedood. Maar Meyer zegt dat docenten en studenten al zoveel jaren oefenen dat ze andere spieren hebben ontwikkeld dan de rest van de Israëlische samenleving.

Hand in Hand is een van de weinige tweetalige Arabisch-Hebreeuwse scholen in Israël. Schoolfunctionarissen zeggen dat 90% van de Israëlische Arabieren Hebreeuws spreekt, maar slechts ongeveer 6% van de Israëlische Joden spreekt Arabisch.

Studenten kunnen Arabisch studeren op de middelbare en middelbare school op Israëlisch-Joodse scholen, maar Younis zegt dat dit niet verplicht is. Zelfs als het wordt onderwezen, is het Arabisch dat in Israël wordt onderwezen formeel, en niet het gesproken Arabisch van de Palestijnen, dat zij ‘als een totaal andere taal’ noemt.

Hand in Hand-lessen worden in beide talen gegeven door twee moedertaalsprekers in elk klaslokaal. Leraren dupliceren het lesgeven niet, ze vullen elkaar aan, zeggen bestuurders.

Engie Wattad, de Palestijnse adjunct-directeur van Hand in Hand, en Meyer zijn al jarenlang collega’s en vrienden. Sinds 7 oktober, zegt Wattad, is de school een zeldzame oase van vrijheid geworden voor Palestijnen die zeggen dat ze kunnen worden lastiggevallen of erger, omdat ze hun angst over de oorlog uiten.

Israël is vooral gefocust op het lot van zijn gijzelaars, soldaten en de pijn van de aanval van 7 oktober. En de Israëlische media tonen niet de beelden van vernietiging en dood in Gaza die het grootste deel van de wereld ziet.

“Voor onze studenten is dit een veilige plek, een veilige omgeving”, zegt Wattad. “Ze voelen hier dat ze vrijheid van meningsuiting hebben. Dat ze niet bang zijn om te zeggen hoe ze zich voelen. Ze zijn niet bang om hun verdriet te delen. Omdat ze zijn opgegroeid met de waarden van respect voor elkaar en het kunnen vasthouden van de verdriet van een ander.”

Hand In Hand staat echter nog steeds stand-by. Hij is in het verleden doelwit geweest. In 2014 werden drie Joodse mannen veroordeeld voor het aansteken van een schoolbrand. Ze hebben ook racistische boodschappen op schoolmuren gespoten, zoals ‘Geen co-existentie met kanker’ en ‘Dood aan de Arabieren’.

Daniel De Shalit, leraar maatschappijleer bij Hand in Hand, zegt dat hier duale verhalende geschiedenis wordt onderwezen. “Dat betekent dat je conflicten niet alleen vanuit één gezichtspunt leert kennen, maar vanuit meerdere gezichtspunten”, zegt hij. “Laten we eens kijken hoe dezelfde gebeurtenissen kunnen worden omgezet in verschillende verhalen en hoe elke partij er volledig zeker van kan zijn dat ze recht doen.”

De ervaring van het lesgeven hier heeft hem getransformeerd, zegt hij.

“Het veranderde mijn hele identiteit”, zegt hij. “Want als je op deze manier leeft en werkt, verandert het enigszins wie je bent. Het maakt je menselijker in de manier waarop je mensen kunt zien, ongeacht hun nationaliteit, en je met hen kunt inleven, ongeacht aan welke kant van het conflict ze staan.” zijn aan.”

Chaim Mayer gaf elders les op middelbare scholen, maar hij wilde jongere kinderen lesgeven in de hoop ze vorm te kunnen geven. Hij lacht en zegt dat zijn kampioenen “elkaar niet haten, ze praten aardig met elkaar. Ze zijn nog niet bezoedeld”.

In de derde klas is het volgens Mayer vaak te laat.

“Het is niet gemakkelijk”, zegt hij over zijn baan als docent. “Maar het is de beste en enige mogelijkheid om in de toekomst iets te veranderen. Het is misschien een druppel op een gloeiende plaat, maar we moeten het nog steeds proberen.”

Directeur Meyer zegt dat onderwijs over hoop gaat.

“We versterken gemeenschappelijke waarden, de mogelijkheid voor een ander leven hier”, zegt ze. “En dit is iets dat niet is veranderd. We willen hier allemaal een andere realiteit zien. Ik wil een gelijkwaardige samenleving zien voor mezelf en voor Engie [Wattad]samen.”

Tijdens het ophalen arriveert de Palestijnse Morad Muna met zijn vrouw Raneen Muna om hun tweeling uit de vijfde klas op te halen. De 43-jarige vader herinnert zich de angst rond de eerste en tweede intifada, oftewel Palestijnse opstanden, toen hij opgroeide. Hij zegt dat het vandaag nog erger is.

‘Wij hebben nog nooit in die situatie gezeten’, zegt hij. “Dat hebben wij nooit gedaan [been] Ik ben bang, net als wij [are] hij is nu bang. We zien dit nooit dat slopen [is] gebeurt in Gaza. We zien nooit dit aantal slachtoffers – kinderen – ik bedoel, het is volkomen ongelooflijk. En we weten niet waar we heen gaan.”

Raneen Muna gelooft dat school op dit moment de enige veilige plek is voor hun kinderen, nu de oorlog de kloof tussen Arabieren en Joden in de Israëlische samenleving groter maakt.

Naama Hochstein, ook in de pick-up, zegt dat haar drie kinderen een andere kijk hebben dan kinderen die naar Joodse scholen gaan.

“Ze kunnen zien dat er verschillende standpunten kunnen zijn”, zegt ze. “En het feit dat ze vanaf jonge leeftijd opgroeien met het Arabisch – zowel de taal als de cultuur – maakt het juist een mooi onderdeel van hun identiteit en bestaan, in plaats van iets waar ze altijd bang voor zijn.”

Hochstein gelooft dat Israël er anders uit zou zien als er meer van hen zouden zijn scholen zoals Hand in Hand.