Minstens acht door de Verenigde Naties gerunde scholen die als schuilplaats dienen voor ontheemde Palestijnen zijn de afgelopen tien dagen getroffen door Israëlische aanvallen.
De United Nations Relief and Works Agency (UNRWA) zegt dat 120 van zijn onderwijsinstellingen getroffen zijn sinds Israël op 7 oktober zijn oorlog in Gaza begon.
Gezinnen die in verlaten klaslokalen wonen, worden geconfronteerd met vermoeidheid, trauma en overvolle en onhygiënische omstandigheden in opvangcentra die de capaciteit ver te boven gaan.
Ondanks de barre omstandigheden en het risico van bombardementen zoeken velen de relatieve veiligheid van VN-scholen op, sommige gedreven door de herinnering aan oorlogen uit het verleden waarin deze ruimtes een toevluchtsoord boden, en vanaf tenminste 2017 zijn er een paar ontworpen om als noodsituatie te fungeren. schuilplaatsen met extra elektriciteit, sanitair en generatorfaciliteiten.
Bescherming
“Je hoopt dat lidmaatschap van de VN je kan beschermen”, zegt journalist Mohammed Mhawish (25), die met zijn vrouw, tweejarig kind en ouders hun toevlucht zocht in een door de VN gerunde school in Gaza-stad nadat een Israëlische aanval hun huis in december, waardoor ze twee uur lang onder het puin werden opgesloten totdat de buren hen bevrijdden.
“Je moet niet vergeten dat er maar weinig woonwijken zijn, of waar dan ook in Gaza, waar je kunt schuilen”, zei hij, terwijl hij zich herinnerde hoe zijn buren het gewonde gezin opnamen nadat ze hen hadden gered.
Al snel werd duidelijk dat het appartement overvol was. Door verdere Israëlische bombardementen en een grondaanval op hun buurt moest zijn gezin echter anderhalf uur lopen naar de dichtstbijzijnde door de VN beheerde school, op 15 minuten rijden.
“Het is het middelpunt. Je kunt nergens anders hulp of medicijnen krijgen”, zei hij vanuit Caïro, waar zijn familie nu woont. ‘Voor alle duidelijkheid: er is niet veel. Er ontbreekt aan alles. Het lijkt erop dat je steeds minder tijd in de rij staat te staan, maar dat is iets.”
Mohammed voegde eraan toe dat “je vanuit praktisch perspectief niet kunt delen wat je niet hebt. Meer mensen op school kunnen minder voedsel, water en medicijnen betekenen.”
In de winter was er een tekort aan dekens en matrassen en moesten ze uit een vervuilde waterbron drinken, waardoor het risico op ziekte groter werd. En er was altijd het gevaar van bombardementen.
“Het was er altijd”, herinnert Mohamed zich, “nergens was veilig. Mensen zaten er gewoon op te wachten.”
Toch was er voor sommigen toch een gevoel van steun. “Voor sommige mensen is het goed om in de buurt te zijn van andere mensen die hetzelfde soort trauma hebben meegemaakt”, zei hij. “Mensen delen hun ervaringen met elkaar en dat kan helpen.”
Maar voor Mohammed was het ondraaglijk om te zien hoe zijn zoon Rafiq getraumatiseerd raakte na het bombardement en dat zij het overleefden. “Hij stopte met communiceren. Hij wilde niet huilen. Hij wilde geen emoties tonen, er was niets”, herinnert Mohamed zich. “Hij herinnerde zich niet meer hoe hij een kind moest zijn.”
Toen dwong een Israëlisch evacuatiebevel hen in januari de school te verlaten en hun toevlucht te zoeken in de garage van een verwoest appartementencomplex.
Negen op de tien ontheemden
“Mensen kiezen deze scholen omdat ze geloven dat onderdak onder de VN-vlag, zoals vastgelegd in het internationaal recht, de veiligheid moet garanderen”, vertelde Louise Wateridge, senior communicatiefunctionaris van UNRWA, aan Al Jazeera in Gaza. “Voor burgers bieden scholen veiligheid in tijden van oorlog. Onder de vlag van de VN moeten deze scholen beschermd worden.”
Het bureau wordt echter geconfronteerd met verschillende uitdagingen bij het verkrijgen van voorraden aan mensen, zelfs als ze op school zitten.
“Verschillende factoren blijven ons in de weg staan om humanitaire hulpgoederen naar Gaza te brengen”, zei ze. “Daartoe behoren de belegering, de bewegingsbeperkingen en de veiligheid van hulpverleners”, legde ze uit, waarbij ze de nadruk legde op de beperkte hulp en uitrusting, voornamelijk medisch, die het Israëlische leger Gaza heeft binnengelaten, evenals de onvoorspelbaarheid van het leven in een conflictgebied. waar het Israëlische leger regelmatig opdracht geeft aan schoolhuurders om te worden geëvacueerd en naar een ander gebied te gaan, markeert dit de “veilige zone”.
“Mensen worden nog steeds gedwongen ontheemd”, vervolgde Wateridge. “Er wordt geschat dat negen op de tien mensen in Gaza ontheemd zijn. Velen van hen zijn sinds het begin van de oorlog wel tien keer ontheemd geweest. Langdurige gedwongen ontheemding maakt het moeilijk voor ons om gegevens en cijfers te verifiëren.”
Bovendien, zei Wateridge, was er “een ineenstorting van de openbare orde als resultaat van negen maanden van erbarmelijke levensomstandigheden, oorlog, hongersnood, belegering en chaos”, zei ze. Hulpverleners melden ook steeds meer gevallen van geweld en gendergerelateerd geweld op scholen.
“Er zijn groeiende zorgen over het risico van verspreiding van cholera, waardoor de onmenselijke levensomstandigheden nog verergeren”, aldus Wateridge. “WHO [The World Health Organization] registreerde een toenemend aantal volwassenen en kinderen die lijden aan door water overgedragen ziekten zoals hepatitis A, diarree, huidziekten en meer.”
Psychologische ondersteuning
Ahmad Swais, een psycholoog bij de internationale medische liefdadigheidsinstelling Doctors Without Borders, bekend onder de Franse initialen Artsen zonder Grenzen, getuigde dat bijeenkomsten van grote aantallen mensen ‘veel lijden en verschillende ervaringen’ met zich meebrengen.
“Dit vergroot de negatieve psychologische en sociale impact op individuen”, zei hij vanuit het Nasser Ziekenhuis in het zuiden van Gaza. “Het vergroot de ernst van de psychologische symptomen voor het individu en voor gezinnen die op één plek samenkomen, of het nu in scholen of andere opvangcentra is.”
Scholen bieden weinig respijt of ruimte voor degenen die getraumatiseerd of ernstig gewond aankomen in de strijd, zei Swais. Velen voelen zich ontmenselijkt in moeilijke omstandigheden.
Kinderen worden psychologisch het meest getroffen door ontheemding en oorlog. “Daar [are a] een groot aantal kinderen die dringend een programma van psychologische ondersteuning nodig hebben. De sleutel is het creëren van een geschikte omgeving voor kinderen en een veiliger plek om te leven en het behouden van hun waardigheid en fundamentele menselijkheid”, zei hij.
Maar ondanks de ontberingen “beschouwen deze mensen die in opvangcentra zoals UNRWA-scholen wonen zichzelf gelukkiger dan degenen die in plastic tenten leven en op het zand slapen.”