Is een deal nog mogelijk?

Eerder deze week deed de moeder van een van de Israëlische gijzelaars die in Gaza werden vastgehouden, op live televisie een aanbod aan Hamas-leider Yahya Sinwar: Laat alle 109 gijzelaars – levend en dood – vrij in ruil voor de kinderen van de Israëlische veiligheidschefs.

Maar Ditza Orr, wier zoon Avinatan werd ontvoerd van het Nova-muziekfestival tijdens de aanval van 7 oktober, drong er niet op aan dat de Israëlische leiders een staakt-het-vuren-overeenkomst zouden ondertekenen – ze spoorde hen aan om harder tegen Hamas te vechten.

Mevrouw Orr, en verschillende andere pro-oorlogsgijzelaarsfamilies, zijn onwaarschijnlijke bondgenoten van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu, die nu onder enorme druk staat van zijn Amerikaanse bondgenoot, zijn veiligheidschefs en zelfs zijn eigen minister van Defensie om flexibeler te zijn en tot een oplossing te komen. overeenkomst.

Uitgelekte berichten over een recent telefoongesprek met zijn belangrijkste bondgenoot suggereren dat de Amerikaanse president Joe Biden op een gegeven moment tegen de Israëlische leider zei dat hij ‘op moest houden met hem te bashen’. De implicatie: dat de heer Netanyahu überhaupt geen deal wilde.

Terwijl de gesprekken deze week in Caïro, gericht op het overbruggen van de kloof tussen Israël en Hamas, strompelen, suggereren lekken naar de Israëlische media dat de kloof tussen de heer Netanyahu en zijn eigen onderhandelaars en defensiechefs groter wordt.

Volgens Dan Weiss, politiek hoofdanalist van het Israëlische tv-kanaal 12, beschuldigde de premier privé belangrijke onderhandelaars en veiligheidschefs van ‘zwakte’, waarbij hij zichzelf presenteerde als het verdedigen van de veiligheidsbelangen van Israël.

Ze hebben verschillende benaderingen van de urgentie van de deal, zegt ze, en een reden daarvoor is het verschillende niveau van verantwoordelijkheid dat iedereen voelt.

“Het militaire establishment voelt zich schuldig over 7 oktober en voelt een morele plicht om de gijzelaars terug te sturen”, legde ze uit. “Onze regering, onze ministers, en vooral premier Netanyahu, voelen zich niet persoonlijk verantwoordelijk voor 7 oktober. Ze geven het militaire establishment volledig de schuld en voelen daarom niet hetzelfde gevoel van urgentie om verder te komen met een deal.”

De heer Netanyahu zei dat het naar huis brengen van de gijzelaars zijn tweede prioriteit in de oorlog was – na het verslaan van Hamas – en benadrukte zijn inzet om Israël veilig te houden “ondanks grote binnenlandse en buitenlandse druk”.

De man die ooit zijn imago koesterde als Israëls ‘Mr. Security’ lijkt het opnieuw te spelen, tien maanden nadat dat imago door de aanslagen van 7 oktober werd verbrijzeld.

Een belangrijk knelpunt in de gesprekken is de vraag of Israëlische troepen zich terugtrekken uit een strook land langs de grens van Gaza met Egypte, bekend als de Philadelphia Corridor.

Netanyahu lijkt vast te houden aan de ‘rode lijn’ van het handhaven van een Israëlische militaire aanwezigheid daar, daarbij verwijzend naar de veiligheidsbehoeften van Israël, ondanks lekken die suggereren dat zijn onderhandelaars geloven dat dit een ‘deal breaker’ is.

Hoge Hamas-functionaris Hussam Badran vertelde vrijdag aan de BBC dat de groep niets minder zou accepteren dan de terugtrekking van de Israëlische strijdkrachten en dat uit Netanyahu’s standpunt bleek dat hij geen deal wilde, maar dat hij ‘gemanipuleerd werd’.[ing] door middel van lege onderhandelingsrondes om tijd te winnen”.

Er wordt algemeen aangenomen dat Hamas wordt geconfronteerd met lastige vragen over wat Gaza of de Palestijnen hebben gewonnen uit de aanslagen van oktober, na meer dan tien maanden van bombardementen en ontheemding.

Compromissen over groepsuitwisselingen van gevangenen zijn gemakkelijker te aanvaarden dan het accepteren van een permanente Israëlische militaire aanwezigheid in Gaza en controleposten voor bewoners die naar het noorden trekken.

Egypte verwerpt ook elke overeenkomst waarbij de Palestijnen aan de andere kant van hun gedeelde grens niet de leiding hebben.

Hamas heeft zich niet formeel aangesloten bij de huidige gespreksronde, en velen geloven dat de prioriteit van de heer Sinwar het handhaven van een oorlog in Gaza is om zo een regionaal conflict te ontketenen dat een enorme druk op Israël zou uitoefenen en – zo luidt de redenering – de premier tot grotere concessies zou dwingen. maak er een einde aan.

De risico’s van een bredere escalatie – te midden van dreigementen van Iran en Hezbollah – zijn één van de redenen waarom Washington hard aandringt op een akkoord. De VS zijn drie maanden verwijderd van de presidentsverkiezingen, en de regering van president Biden gelooft dat een staakt-het-vuren in Gaza de regio zou helpen kalmeren.

Politiek analist Dana Weiss zegt dat de Israëlische minister van Defensie Yoav Gallant het ermee eens is dat als Israël het pad van een staakt-het-vuren niet volgt – zelfs niet tijdelijk – het zeker op de weg naar escalatie zal zijn.

“Voor de premier is het precies het tegenovergestelde”, zegt ze. “Hij antwoordt: Nee, als we nu naar Sinwar gaan, zullen Hezbollah en Iran zien dat we zwak zijn. We moeten de taak met Hamas voltooien, om oorlog te voorkomen.”

Maar, zegt ze, de heer Netanyahu heeft ook binnenlandse politieke prikkels om de onderhandelingen uit te stellen. Een van die prikkels is het feit dat hij, na maanden van slechte waarderingscijfers, nu weer stijgt in de peilingen.

Verschillende onderzoeken plaatsten hem onlangs bovenaan de lijst van stemintenties van de respondenten, zowel wat betreft zijn rechtse Likud-partij als zijn persoonlijke profiel als leider – resultaten die een paar maanden geleden ondenkbaar zouden zijn geweest.

Alle ogen zijn nu gericht op de volgende geplande gesprekken, die zondag plaatsvinden. Ondertussen heeft Egypte naar verluidt ermee ingestemd Israëls laatste voorstel voor het grensgebied met Hamas te delen.

Bemiddelaars houden vol dat een deal nog steeds mogelijk is, maar de hoop bij alle partijen lijkt te slinken.

Na een ontmoeting met de Israëlische premier vandaag zei Ella Ben Ami, de dochter van een andere Israëlische gijzelaar, dat ze Benjamin Netanyahu in de ogen keek en hem vroeg te beloven dat hij alles zou doen en niet zou opgeven totdat ze terugkwamen.

Ze bleef, zoals ze zei, achter met ‘een hard en zwaar gevoel dat het niet snel zal gebeuren’.

De klok tikt tijdens deze onderhandelingen: voor de bevolking van Gaza, voor de Israëlische gijzelaars die daar nog steeds in de tunnels worden vastgehouden, voor de hele regio.

Maar voor de heer Sinwar en de heer Netanyahu is tijd misschien wel het krachtigste wapen dat ze in deze oorlog hebben.