Dit artikel werd oorspronkelijk gepresenteerd op MIT-pers. Dit artikel is een fragment uit het boek van Kendra Coulter “Dierenbescherming: hoop vinden aan de frontlinie van de dierenbescherming.”
In veel inheemse gemeenschappen in de landen die we nu Noord-Amerika noemen, lopen honden vrij rond. Ze kunnen worden gezien als een veiligheidsrisico voor mensen, leden van de gemeenschap of een combinatie daarvan, afhankelijk van waar u bent en aan wie u het vraagt. De dieren worden vaak rez-honden genoemd en zijn doordrenkt met veel verschillende identiteiten. Sommige inheemse volkeren identificeren zich met honden als familieleden en reflecties, familieleden die eveneens hongerig en afgewezen zijn, en koppige en sluwe overlevenden die een symbool zijn van de inheemse geest.
“Telkens wanneer ik tribale gemeenschappen bezoek, ben ik altijd op zoek naar mijn familieleden, rez honden”, schrijft Dr. Michael Yellow Bird, decaan van sociaal werk aan de Universiteit van Manitoba en lid van de Mandan, Hidatsa en Arikara Nation in North Dakota. “Ik wil hun verhalen kennen: hoe zijn ze gekomen waar ze nu zijn?” Hoe overleefden ze? Wat gebeurde er met hun baby’s, hun ouders, hun vrienden en hun cultuur? Waar dromen ze over? Welke hoop hebben zij voor de toekomst? Wat kunnen ze ons vertellen over het lot van het menselijk ras en de planeet?” Hij zegt dat de levens van rez-honden niet los kunnen worden gezien van de relatie tussen mensen en mensen, en vooral van de impact van de aankomst in Europa op de inheemse manier van leven, leren en respecteren van andere wezens, inclusief honden. “De toestand van honden in onze gemeenschappen is een weerspiegeling van ons. Als zij ziek zijn, komt dat omdat wij ook ziek zijn.” Veel andere inheemse mensen die met dieren werken, voeren een soortgelijk argument aan.
“De toestand van honden in onze gemeenschappen is een weerspiegeling van ons. Als zij ziek zijn, komt dat omdat wij ook ziek zijn.”
Hoewel onbekend bij velen buiten de inheemse gemeenschappen, hebben rez-honden de aandacht getrokken van een aantal dierenwelzijnsgroepen die zich zorgen maken over hun gezondheid en veiligheid, vooral die in regio’s met een zwaarder klimaat. Deze organisaties handelden op verschillende manieren: sommigen stalen de honden van de grond, terwijl anderen contact opnamen met leiders in deze gemeenschappen om hulp te bieden door veterinaire diensten, voedsel en andere benodigdheden te brengen of de honden te herplaatsen. gemeenschap.
Andere dierenorganisaties worden uitgenodigd in inheemse gemeenschappen (in Canada gewoonlijk First Nations of inheemse gemeenschappen genoemd) om kennis te delen. Met zijn succesvolle Northern Dogs-project heeft het International Fund for Animal Welfare bijvoorbeeld relaties opgebouwd met First Nations om de uitdagingen beter te begrijpen voordat ze gezamenlijk programma’s ontwikkelen om de problemen aan te pakken waarmee gemeenschappen worden geconfronteerd. “Vandaag de dag bieden we veterinaire diensten, cultureel relevant onderwijs en praktijkgerichte oplossingen aan gemeenschappen die deze anders niet zouden hebben.” Dialoog en het opbouwen van relaties moeten op de eerste plaats komen, vooral vanwege het al lang bestaande patroon van buitenstaanders die autochtonen vertellen dat ze niet voor zichzelf kunnen zorgen. Dit gebeurt niet alleen bij honden, maar ook bij kinderen. Inheemse kinderen werden opgenomen in staatssystemen of religieuze residentiële scholen die ontworpen waren om inheemse culturen en geesten te assimileren en te vernietigen. De kinderen kregen te maken met ruwe behandeling, mishandeling en ziekte, en velen stierven. Tientallen jaren van deze patronen hebben geleid tot wijdverbreide en intergenerationele trauma’s met psychologische, sociale en economische symptomen en wantrouwen. Het begrijpen van deze waarheden en het werken aan verzoening en genezing is moeilijk, maar noodzakelijk.
Veel inheemse gemeenschappen hebben hun eigen wetshandhavings- en/of dierenzorg- en controleafdelingen die belast zijn met het onderzoeken van mogelijke schade en/of het handhaven van gemeenschapsdierenverordeningen, die vrij rondlopende honden wel of niet toestaan. Inheemse gemeenschappen zijn divers en hebben op verschillende manieren gereageerd op het afsnijden van honden. Ermineskin Cree First Nation heeft uitgebreide wetgeving ontwikkeld met betrekking tot loslopende honden, gevaarlijke honden, overmatig geblaf, vergunningen en bescherming. Het begint vanuit een plaats van eerbied en stelt dat de natie ‘een diep en blijvend respect heeft voor de natuurwetten van de Schepper en een groot gevoel van rentmeesterschap, met een al lang bestaande traditionele en spirituele relatie met gedomesticeerde dieren, vooral honden.atimwak), en heeft dergelijke dieren hoog in het vaandel staan, en streeft er als zodanig naar om ervoor te zorgen dat zaken met betrekking tot dergelijke dieren op een gewetensvolle, respectvolle en snelle manier worden afgehandeld.” Ook wordt vermeld dat op het reservaat de regionale Dierenbeschermingswet van toepassing is.
Dierenbeschermingsfunctionaris Norm Running Rabbit van de Siksika First Nation maakt onderscheid tussen honden die ‘vrij mogen rondlopen’ en honden die worden erkend ‘als vrije wezens, als dieren die zonder beperkingen zouden moeten zijn’. In een gesprek met de Alberta Society for the Prevention of Cruelty to Animals (Alberta SPCA) legt hij uit dat dit betekent dat honden die technisch gezien ‘eigendom’ en verzorgd zijn, ook vrij kunnen rondlopen. Sommige honden hebben één gezin, terwijl andere, vaak sociale honden genoemd, door de tuinen en huizen van verschillende families kunnen dwalen. Hij erkent dat veel mensen niet aan deze aanpak gewend zijn en dat er problemen met de veiligheid en het welzijn van dieren zijn ontstaan en zullen blijven ontstaan. Het hoofd en de raad van de Siksik First Nation ontwikkelden een actieplan, inclusief het bouwen van hun eigen team en infrastructuur. Running Rabbit werkt aan het afdwingen van humane zorgnormen en reageert op veiligheidsproblemen – zowel dierenwelzijn als dierencontrole.
Hij ziet een speciaal dierenzorgprogramma met gespecialiseerde agenten die op problemen kunnen reageren en proactief kunnen werken om lessen te geven aan andere inheemse gemeenschappen. Siksika heeft relaties opgebouwd met externe dierenpartnerorganisaties, waaronder het verlenen van veterinaire zorg, en Running Rabbit benadrukt de noodzaak voor degenen die willen werken met inheemse gemeenschappen en die te gast zijn op het land, om de lokale protocollen en culturen te leren kennen en vervolgens te respecteren, en naar ken en gemeenschapsleiders en leden. Op een vergelijkbare manier benadrukt Yellow Bird de noodzaak om het verschil te zien tussen een ‘redder en een supporter’, en de sleutel daartoe is het niet maken van aannames. Dit soort werk gaat over wederzijds respect.
Diana Webster van de White Earth Band of Ojibwe richtte in 2014 de American Indian Humane Society op om als brug te dienen tussen tribale en externe dierenwelzijnsorganisaties. Ze werkt aan het empoweren van inheemse mensen bij het aanpakken van dierenproblemen in hun gemeenschap. Sprekend op het Animal Reconciliation Symposium, een mijlpaalevenement dat dierenwelzijnsactivisten samenbracht om de inheemse geschiedenis en geleefde ervaringen beter te begrijpen, zegt Webster: “Toen ik voor het eerst met dierenbelangen begon, ging het allemaal om redding en sterilisatie. onzijdig. Maar ik besefte al snel dat het eigenlijk gaat om de relatie die mensen hebben met hun dier. We gingen gemeenschappen in en ontdekten dat mensen echt van hun dieren houden, maar dat ze niet over de middelen of toegang tot de diensten beschikken die hun dieren nodig hebben.” Ze benadrukt dat het werk emotioneel veeleisend is en frustrerend kan zijn. ‘Veel dingen worden gedaan door vrouwen, sterke vrouwen. We moeten systemen bouwen en voortbouwen op bestaande systemen.” Op basis van haar leiderschapservaring geeft ze advies aan mensen die dieren in huiselijke gemeenschappen willen helpen. Ze stelt voor om grote taken op te splitsen, de tijd te nemen om te plannen en te proberen jezelf niet op te branden. Webster moedigt mensen ook aan om niet geobsedeerd te zijn door perfectie en in plaats daarvan aardig voor zichzelf te zijn terwijl ze hun best doen.
Een groeiend aantal inheemse stammen en naties hebben hun eigen dierenservicebureaus. Sommigen brengen dierenklinieken naar hun gemeenschap. Sommigen werken samen met nationale organisaties zoals de American Society for the Prevention of Cruelty to Animals (ASPCA) en de Humane Society of the United States Pets for Life, evenals met lokale of regionale humane samenlevingen.
Inheemse volkeren richten ook hun eigen organisaties op, zoals Rez Road Adventures, het geesteskind van Vernan Kee en Chantal Wadsworth van de Navajo Nation, en Save Rez Dogs, opgericht door Leah Arcand van de Muskeg Lake Cree Nation. Ze werken om honden te helpen, anderen te inspireren en op te leiden, partnerschappen en gemeenschapskampioenen voor honden op te bouwen, geld in te zamelen om meer werk mogelijk te maken en traditionele relaties te herstellen die zijn verbroken en beschadigd door kostscholen, het reserveringssysteem, intergenerationeel trauma en nog veel meer. andere gevolgen van de kolonisatie. Arcand noemt haar rol als lerares, moeder en inheemse vrouw de reden waarom ze dit werk doet, ook al kan het emotioneel uitputtend zijn. Arcand en co-presentator Craig Edes, Gitxsan en gevestigd in Treaty 6 (Saskatoon, Saskatchewan), benadrukken de noodzaak om stroomopwaarts te gaan bij het helpen van honden. Ze benadrukken de waarde van het begrijpen van de geschiedenis, delen inzichtelijke hulpmiddelen voor gemeenschappen en individuen die een verschil willen maken, en bieden praktisch advies voor mensen die honden bezitten. Met andere woorden: het grote geheel en de kleine details.
Dorothea Stevens, een volksgezondheidsverpleegkundige bij de San Carlos Indian Health Service, begon met het vervoeren van dieren vanuit haar Apache-natie in het zuiden van Arizona om de veterinaire zorg te krijgen die ze nodig hadden. Maar naarmate de jaren verstreken, werd ze vergezeld door een groep andere vrijwilligers om het Geronimo Animal Rescue Team te vormen. Stevens zei tegen de Humane Society of Southern Arizona: “Wij werken samen met de dierenbescherming. We hebben gewoon niet de dierenartsen die we nodig hebben en we hebben niet de handhaving als het gaat om dierenmishandeling. Dat is iets waar we aan gaan werken.”
Met dit soort werk wordt niet ontkend dat er problemen kunnen ontstaan en dat dieren – en mensen – mogelijk hulp nodig hebben. Het gaat erom dat je het doet op een manier die geworteld is in respect voor iedereen.
Naast verantwoordelijk werk benadrukt hij de kracht van onderwijs. “Als Apaches respecteren we alle dieren en zo zijn we lang geleden ook opgevoed, maar dit zien we niet meer gebeuren. We willen beginnen met de kleintjes, zodat zij de volwassenen les kunnen geven.” Het reddingsteam benadrukt het aantal manieren waarop leden van de natie kunnen pleiten voor dieren en zegt: ‘Adopteer. Als je niet kunt adopteren, pleeg dan een pleeggezin. Als je niet kunt eten, sponsor dan. Als je niet kunt sponsoren, doe dan vrijwilligerswerk. Als je geen vrijwilligerswerk kunt doen, doneer dan. Als je niet kunt doneren, leer jezelf dan.” Bij het werven van vrijwilligers benadrukt de groep essentiële zaken als fysieke kracht, en benadrukt ze het belang van mentale stabiliteit, waarbij ze opmerken: “Het kan heel moeilijk zijn om de toestand van sommige dieren te zien.” Met dit soort werk wordt niet ontkend dat er problemen kunnen ontstaan en dat dieren – en mensen – mogelijk hulp nodig hebben. Het gaat erom dat je het doet op een manier die geworteld is in respect voor iedereen.
Er zijn veel belangrijke lessen die we kunnen trekken uit dit landschap en werk, wie en waar we ook zijn. Eén daarvan is het belang van het begrijpen van de geschiedenis en de context, het stellen van vragen en het leren hoe de dingen zijn ontstaan en waarom, ook al is dat ongemakkelijk, en misschien vooral wanneer dat wel het geval is. Een andere is de noodzaak om stereotypen, mythen en veronderstellingen over inheemse volkeren ter discussie te stellen. De waarde van creëren, maar niet opleggen. Het belang van dialoog, wederkerigheid en respect. De onderlinge verbondenheid van pijn en genezing. De onderlinge verbondenheid van ons allemaal.
Kendra Coulter is hoogleraar management- en organisatiestudies aan het Huron University College van Western University en lid van het Oxford Centre for Animal Ethics. Zij is de auteur van het boek “Defence of Animals”, waaruit dit artikel is overgenomen.