In de buurt van de grens van Israël met Libanon lopen Israëli’s het risico van een oorlog met Hezbollah: NPR

KIRYAT SHMONA, Israël – Sarah Ben Hamo probeert al weken de vloeren van haar appartement schoon te maken. Ze zijn meestal wit, maar nu zijn ze zwart van het roet van alle bosbranden die in de buurt hebben gewoed.

“Het is nu een beetje stil, misschien een beetje uitstel”, zegt de 58-jarige. Hij zal snel water en zeep klaarmaken, zegt hij.

Er woedden branden in het noorden van Israël, inclusief de gebieden rond Kiryat Shmona – het resultaat van raketaanvallen afgevuurd door Hezbollah over de grens vanuit Zuid-Libanon. Het Israëlische leger onderschept de meeste van hen, maar zelfs die onderscheppingen veroorzaken explosies, vonken en granaatscherven die in het droge struikgewas en de bomen vallen die de heuvels bedekken.

Israël en Hezbollah zijn in een oorlog op laag niveau verwikkeld sinds de door Iran gesteunde groep uit solidariteit met Hamas op Israël schoot na het begin van de Gaza-oorlog afgelopen oktober, toen door Hamas geleide militanten in Israël 1.200 mensen doodden en ongeveer 240 gijzelaars namen. Het vuurgevecht tussen Hezbollah en Israël is de afgelopen weken geïntensiveerd, waarbij de Israëli’s anticiperen op het mogelijke begin van een totale oorlog in het noorden. Het Israëlische leger heeft zich op een dergelijk conflict voorbereid en tienduizenden inwoners kregen afgelopen oktober van de regering het bevel om grenssteden als Kiryat Shmona te evacueren. Sindsdien wonen velen in hotels of bij gezinnen, verspreid over Israël.

Ben Hamo werd een paar maanden geleden met haar gezin geëvacueerd, maar keert doordeweeks terug om haar werk te doen bij een plaatselijke supermarkt. Het is de enige die nog in de stad werkt en ze heeft het geld nodig. Ze staat voor haar flatgebouw boodschappen te bestellen. Hij is van plan het appartement te verkennen, het avondeten voor zijn gezin te koken en het eten vervolgens terug te brengen naar het hotel waar ze allemaal verder naar het zuiden wonen.

“Soms zijn er tien of meer explosies per dag”, zegt ze. “Soms klinkt de sirene al eerder, en soms klinkt hij helemaal niet. Het is echt eng.”

Ze wijst aan de overkant van de straat naar een huis met een enorm gat in het dak, afgedekt met een zeildoek. Hij zegt dat er vorige maand een raket op hem is neergestort. Ze was in haar keuken en de explosie gooide haar door de kamer. Nadat ze hersteld was, was ze zo bang dat ze naar haar auto rende en wegreed zonder zelfs maar haar veiligheidsgordel te dragen.

Deze buurt staat vol met gebouwen van drie verdiepingen, maar het is griezelig stil. Er zijn heel weinig auto’s. Verschillende gebouwen hebben raketschade. Er is in elke straat een schuilkelder. Ben Hamo zegt dat de enige mensen die hier nog wonen voornamelijk ouderen of gehandicapten zijn.

Op de vraag waarom hij niet voor altijd van de grens wegloopt, kijkt Ben Hamo uitdagend.

‘Omdat er iemand op deze plek moet wonen, en dat zijn wij!’ ze antwoord.

Kiryat Shmona was een Palestijnse stad genaamd Al-Khalissa vóór de oorlog die leidde tot de oprichting van Israël in 1948, toen de Palestijnen gedwongen werden het land te verlaten. Veel van die gezinnen wonen nog steeds over de grens in Libanon, in de hoop ooit terug te keren.

Tegenwoordig is het stadscentrum volledig gesloten, op één shoarmarestaurant na dat nog steeds open is, vol met Israëlische soldaten tijdens de lunch. Het restaurant ernaast is nu een stapel verwrongen metaal en as, na een directe raketinslag een paar maanden geleden.

Burgemeester Avichai Stern houdt vergaderingen in een schuilkelder diep onder het stadhuis. Er waren te veel sirenes vandaag. Maar na maanden van strijd is hij inmiddels aan deze opzet gewend. Hij zegt dat dit tegenwoordig praktisch zijn kantoor is.

Hij legt uit dat de meeste van de 24.000 inwoners van Kiryat Shmona nu verspreid zijn over 460 verschillende locaties in Israël, met vier hubs waar geïmproviseerde scholen zijn opgezet. Hij zegt dat het zijn doel is om mensen terug te krijgen voordat het nieuwe schooljaar in september begint.

Maar op dit moment denkt hij niet dat het mogelijk is zonder oorlog.

“Om de bewoners hier terug te laten komen, moeten we de dreiging die we vandaag vanuit het noorden hebben wegnemen”, zegt burgemeester Stern, verwijzend naar Hezbollah. “Vooral na wat we in het zuiden hebben gezien [in the Oct. 7 Hamas attack]We kunnen hier niet als schapen naar de slacht terugkomen en wachten tot we overreden worden, zoals ze daar deden.”

Hij zegt dat hij denkt dat diplomatie in deze situatie niet zal werken, dus heeft hij zich neergelegd bij wat hij denkt dat onvermijdelijk is.

‘Wij willen geen oorlog. We wilden niet eens een oorlog in Gaza, maar ik denk dat we vandaag allemaal begrijpen dat de vraag niet is of er een oorlog zal komen, maar of er nu of later een oorlog zal komen”, zegt hij.

Ongeveer 65 kilometer ten westen van Kiryat Shmon ligt de kustplaats Naharriya. Onderweg erheen golven de heuvels aan weerszijden van de snelweg af en toe van de rook – brandend van recente raketinslagen. De lucht ruikt naar kampvuur.

Nahariya is nog niet geëvacueerd. Veel van de 75.000 inwoners wonen hier nog steeds, waaronder Yaffa en Moshe Nahon. Ze hebben zojuist een ultramoderne veilige kamer geïnstalleerd in hun huis van 40 jaar.

Het beschermt tegen raketscherven, heeft een ondoordringbare deur en een luchtfiltratiesysteem in geval van een chemische aanval. Het hele ding kostte ongeveer $100.000, maar ze zeggen dat het de moeite waard is als het betekent dat hun drie kinderen en drie kleinkinderen nog steeds op bezoek kunnen komen en zich veilig kunnen voelen.

Ze zeggen dat bijna al hun vrienden en buren de afgelopen maanden een kamer als deze hebben gebouwd, nadat ze hadden gezien wat er op 7 oktober in het zuiden gebeurde en daarna de toename van het raketvuur hierboven. De vraag is zo groot dat het bijna onmogelijk is om een ​​aannemer te vinden.

Het echtpaar groeide op in het noorden en woonde hier hun hele leven, tijdens twee grote oorlogen met Libanon – de eerste in 1978 en opnieuw tegen Hezbollah in 2006. Ze zeggen dat de mensen hier die oorlog begrijpen, hoe verschrikkelijk die ook is. brengt blijvende rust.

“Als er oorlog is, zal het daarna stil zijn, en niet maar een klein beetje”, zegt Yaffa, terwijl hij terugdenkt aan de bijna achttien jaar van relatieve vrede na 2006. “Ik denk dat de mensen hier het nu al verdienen om in vrede te leven.”

Yaffa zegt dat ze eerder die dag een jong meisje een schuilkelder zag binnenrennen terwijl een sirene loeide. Het kleine meisje was zo zenuwachtig dat ze beefde.

“Kinderen zouden niet op deze manier moeten leven”, zegt Yaffa.

De promenade langs het strand van Naharije was in de vroege zomer meestal druk met mensen. Deze avond lopen er nog maar enkelen, genietend van de wind. Een man laat een kleine hond uit. Een jong stel zit naar de zonsondergang te kijken.

Opeens klinkt er een sirene. Mensen vervolgen hun wandelingen. Er waren hier vandaag nog meer zeemeerminnen.

Een nabijgelegen explosie scheurt door de lucht. De knal echoot vanuit nabijgelegen gebouwen.

Een man stopt om zijn hond te troosten. Het jonge stel kijkt ongemakkelijk om zich heen. En dan gaat het leven verder.

Itay Stern heeft bijgedragen aan dit rapport in Noord-Israël.