I een gecompliceerde relatie met marihuana heeft. Ik wou dat ik het leuker vond. Maar ik ben een controlefreak, dus het zorgt ervoor dat ik ongeveer drie minuten ontspan, voordat ik een paniekaanval krijg omdat ik de controle ben kwijtgeraakt.
Ik woon in Canada, waar het legaal is, met overheidswinkels vol gekke baccy-producten in alle soorten en maten. Ze hebben zelfs vreselijke ingeblikte drankjes, zoals een soort anti-Red Bull. Het is allemaal erg verleidelijk. En ik heb nog nooit stoned videogames geprobeerd.
Je ziet waar dit heen gaat, toch?
Ik heb drie games uitgekozen die ik nog niet heb gespeeld op drie verschillende consoles: Super Mario Odyssey op Switch, Dead Island 2 op Xbox One en Marvel’s Midnight Suns op PS4.
Ik neem de Switch van het kind mee naar mijn kantoor, waar de Xbox One staat, omdat ik niet gevuld wil worden gezien. Niet omdat ik me zorgen maak over het geven van een slecht voorbeeld: van mijn drie volwassen kinderen drinkt mijn oudste niet eens, mijn zoon (net als ik) is te neurotisch als het om wiet gaat, en mijn jongste – oftewel Trouble – is een totale sleur. jarenlang, dus de Good Ship Parenting Fail zeilde enige tijd geleden de zonsondergang tegemoet. Nee, ik weet gewoon dat ze het idee van hun door regels geobsedeerde, hyperefficiënte, strak opgewonden Schotse wietvader hilarisch zullen vinden. En ik heb lang geleden gezworen dat ik zou stoppen met het geven ervan elk veel succes totdat ze hetzelfde voor mij gaan doen.
Ik speel alle drie de spellen ongeveer een uur nuchter om een basislijn te krijgen, omdat ik zo wetenschappelijk ben met dit onderzoek dat ik net zo goed een laboratoriumjas kan dragen. Dan neem ik mijn eten en ga terug naar Mario.
Waarom speel ik niet de hele tijd Mario-spellen, vraag ik me af? De Odyssey is zo perfect gemaakt. Hoe meer ik speel, hoe meer ik het gevoel heb dat ik deel wil uitmaken van deze wereld van primaire kleuren en goede daden, waar zelfs de slechteriken niet zozeer kwaadaardig als wel misleid zijn. Ik zou ook graag in een wereld willen leven waarin de oplossing voor elk obstakel erin bestaat op een blok te springen en een leuke verrassing te krijgen: een utopie waar hard werken wordt beloond en het leven eerlijk is.
Ja. Het eten is begonnen.
De Joy-cons worden kleiner in mijn handen; mijn vingers zijn groter. Dave Gilmour zingt in mijn hoofd de tekst over het hebben van armen als twee ballonnen. Op lus. Dan zingt Mario ze.
Mijn oudste komt binnen.
“Gaat het, papa?”
“Ja. Waarom?”
“Ik dacht dat ik je keer op keer ‘het is zo leuk’ hoorde zeggen.”
‘Nou, dat is zo,’ zeg ik, wijzend naar het scherm.
“Ben je high?”
“Ja.”
‘Hilarisch,’ zegt ze. En hij zette zijn stoel omhoog.
Dan merk ik dat het heel moeilijk is om tussen bewegende platforms te springen als je uit je kalebas bent. Dus verder naar Dead Island 2.
na het promoten van de nieuwsbrief
Ik hield van het originele Dead Island en het vervolg zonder ganja het was geweldig. Stoned? Het is een nachtmerrie. Zombies maken mij bang. Ik blijf met dingen gooien die ik niet wil gooien, pauzeer het spel om naar de kaart te kijken en zie niet waar ik ben. En al die tijd schreeuwen mijn hersenen tegen me: ‘MAAR HET IS NIET OP EEN EILAND. WAAROM WORDT HET DOOD EILAND 2 genoemd?”
Er is te veel te doen. Te veel voorbeelden van het moeten oppakken van X, het in Y stoppen om Z te sluiten als zombies vallen. Ik krijg steeds de verkeerde bestelling. Het enige wat ik wil is… niets. En ik wil het heel langzaam doen. En dit spel is het tegenovergestelde van alles wat langzaam is. Alles is snel.
“WAAROM ZIJN ZOMBIES ALTIJD ZO SNEL IN GAMES!”
Opeens heb ik geen zin meer in het ganjaspel. Waarom zou je iets nemen dat is ontworpen om te voorkomen dat je je zorgen maakt en stress ervaart, en dan een spel spelen waarbij je je zorgen moet maken over dingen en gestrest moet zijn?
“Papa, zeg niet langer dat het geen eiland is”, adviseert mijn oudste. Dus stopte ik terwijl ik ver achterop zat, als zombiebruidbaas aan het einde van het level.
De PS4 staat in de woonkamer, dus nu moet ik in het openbaar een dope vader zijn. Mijn jongste dochter voegt zich bij het publiek. Ze is een beetje veroordelend, want in plaats van een feestje voor haar 18e wilde ze dat ik een waterpijp met haar rookte, en ik stemde eerst toe en weigerde toen. Blijkbaar was dit erger dan de tijd dat ik het zoeken naar een hond opgaf.
‘O geweldig, papa. Jij wordt niet high op de 18e van je favoriete kind, maar wel voor de Guardian? Dit is politieke correctheid die gek is geworden!”
Mijn zoon lacht mij ook uit, maar ik weet niet hoe, want hij is 5.000 kilometer verderop. Uiteindelijk besef ik dat mijn vriendinnen hem op FaceTime hebben.
Misschien komt het omdat de game een turn-based kaart-RPG is, wat betekent dat het lekker langzaam is, of omdat de superhelden gekke outfits en krachten hebben, maar Marvel’s Midnight Suns is eigenlijk leuk. Ik giechel om superheldenposts op sociale media; Ik juich de kampprestaties toe van degene die Tony Stark speelt. De animaties zijn ultra-levendig, het mooie is dat de cijfers de schurken wenken, en – belangrijker nog – de gameplay is belachelijk eenvoudig.
Misschien is de enige manier om marihuana en games te combineren, het vinden van een die dom en simpel is. BRB, ik ga elk Kirby-spel spelen dat ooit is gemaakt.