Ze zeggen dat je een crisis nooit moet verspillen; Ik had er een volledig dek van.
In april van dit jaar kreeg ik complicaties na een medische operatie. Mijn herstel, dat dagen had moeten duren, duurde vele maanden. Het effect op mijn financiën was catastrofaal. Ik werd depressief, maakte het uit met mijn vriendin en zag mijn vrienden niet meer.
Rond dezelfde tijd, nadat er gevaarlijke materialen in de muren van mijn gebouw waren ontdekt, waren alle ramen afgedekt met steigers en gaas. Ik leefde in het donker. Ik zag de bouwer af en toe, maar alleen als hij aan het douchen was of zijn broek verwisselde. Ik ben met beide gestopt.
In het slechtste geval bleef er één gedachte door mijn hoofd spoken: ik zou minder aan de telefoon moeten hangen. Omdat ik bedrust had, was ik voor boodschappen, vervoer, medische afspraken, amusement en mijn sociale leven op mezelf aangewezen. En ik was niet blij.
Mijn dagen waren cirkelvormig, zonder vooruitgang, als een wiel dat zijn doel niet kent. Ik betrapte mezelf erop dat ik urenlang als een zombie aan het scrollen was, mijn telefoon door de kamer gooide en riep: “Dief van mijn leven, dief van mijn vreugde!”, voordat ik weer in slaap viel.
Er moest iets veranderen. Ik heb gelezen dat een maand lang de schermtijd beperken verslavend kan zijn, maar door mijn telefoonverslaving verwachtte ik onmiddellijke resultaten. Ik wil een on-demand detox en ik heb een idee bedacht hoe ik die kan krijgen.
Week 1: VERSLAVING
Ziek compleet mijn telefoon. Daarmee bedoel ik: besteed er een week aan, zoveel als ik kan. Ik denk dat dit een extreme vorm van aversietherapie zal zijn: zoals vaders hun delinquente zonen een hele doos kamelen laten roken tot ze ziek zijn. Ik weet dat het gek klinkt, maar als het werkt, is het de moeite waard.
Maandag
Op de eerste dag breng ik zeven uur door op Instagram-reels, Reddit-video’s en YouTube. Het is net een Luis Buñuel-marathon. Ik zie een vrouw die doodsbang is voor olijven die worden achtervolgd door een chathost die met een pot ervan zwaait. Ik ben gefascineerd door de aanblik van Grace Jones hoelahoep, waar ik een paar minuten naar kijk voordat ik besef dat het een gif is. Ik ben in de war mukbang (Extreme Korean Eating) video’s, waarin vrouwen beleefd kuit van een paal doorslikken. Ik twijfel er meteen aan dit het is het niet waard.
Dinsdag
Mensen vallen op door hun vragende karakter. Zijn we alleen en wat overleeft ons? Hoe moeten wij leven? De Duitse dichter Rilke nodigde ons op onvergetelijke wijze uit om niet te zoeken naar antwoorden, maar te leren leven in vragen.
Hij heeft zich nooit aangemeld voor de dagelijkse nieuwsbrief van Quora, een vraag- en antwoordwebsite van de gemeenschap.
Zou Mike Tyson in zijn beste jaren een Kaapse buffel kunnen verslaan? Waarom moeten mensen zichzelf afvegen als ze poepen, terwijl dieren alleen maar hurken en spetteren? Wat maakt jou als gynaecoloog boos? Waarom werd Barney and Friends geannuleerd? Hoe voorkom ik dat mijn dochter iets van mijn eigendommen krijgt als ik slaag? Dat kon ze Mike Tyson versloeg in zijn beste jaren een Kaapse buffel? wat schreeuwt”Ik ben geestelijk gezond”? Speelt Meghan Markle in Ozempic? Als een blauwe vinvis iemand heel zou opeten (niet bijten), maar wel een zakmes had, zouden ze dan ongedeerd uit de maag van de walvis kunnen komen? Mike Tyson zou dat kunnen –
Woensdag
Er zijn te veel dieren op internet. Ik leer dat vampiervleermuizen ‘Franse kus’ geven met een hap bloed. Ik huil als ik zie hoe een kat voor een hond met dementie zorgt en voel me emotioneel gemanipuleerd. Ik zie een video waarin een aap luizen uit het tandvlees van een hond plukt, en een man schreef: ‘Vriendschapsdoelen.’ Ik weet niet wat dat betekent.
Mijn telefoon is de hele dag heet en ik haat het.
na het promoten van de nieuwsbrief
Donderdag
Ik heb er meteen spijt van dat ik me heb aangemeld voor Threads, ook wel Twitter zonder betrokkenheid genoemd. Ik kan mezelf er niet toe brengen om in te loggen op X, wat Twitter is zonder de betrokkenheid, plus sociopaten. Ik ben geschokt over hoe gemakkelijk het is om vier uur te verspillen aan TikTok, terwijl je kijkt naar neurotici die hun koelkasten herbouwen, dermatologen puistjes uitknijpen als in een sciencefiction-horrorfilm uit de jaren 80, en vintage comedy-clips uit 2014.
Ik legde de telefoon neer in bed. Ik voel mijn adem gevangen in mijn bovenborst. Gedurende de week – misschien wel veel langer – kreeg ik steeds meer het gevoel dat mijn hersenen niet konden ontspannen. Het gevoel is insectachtig, een kronkelende formatie. Ik kan nooit gedachten of sensaties vastleggen, ze zijn uit de schijnwerpers verdwenen. Het is marteling. Ik heb een pauze nodig, maar gun jezelf dat niet. Ik moet met de man communiceren.
Vrijdag
‘s Avonds klaagt de redacteur tijdens een boekenevent over de afgelopen week vierenhalf uur aan WhatsApp. Ik houd mijn schermtijdstatistieken bij: besteed zes uur vandaag op WhatsApp. Ze kijkt naar mijn holle ogen en bleke huid en vertelt me dat ze zich zorgen om mij maakt.
Zaterdag
Ik gaf mezelf toestemming om een paar uur vrij te nemen. Maar rondhangen met vrienden aan de bar, dat kan ik niet. Ik luister half, lees over kapsels, hechtingsstijlen, Harry Styles. Het is een vreselijke openbaring om in het gezelschap van vrienden te zijn en te beseffen dat ik me verveel. Ik ken deze mensen te goed, dus ze kunnen mij niet verrassen. Niet zoals de video waarin de kat de zeehond slaat.
Zondag
Deze week was een kolossale, onmenselijke mislukking. Semi-succesvol, want ik ben het beu om op mijn telefoon te kijken. Maar het allerbelangrijkste: ik bleef ernaar kijken. Het doet me denken aan een tienermeisje dat pizzataarten in de magnetron zette, de een na de ander, totdat ik ziek werd.
Als ik mezelf wil scheiden van mijn telefoon, moet het een gecontroleerd proces zijn en moet ik voor mezelf zorgen. Ik moet professionele hulp inroepen.
Volgende week: Rhik neemt zijn probleem serieus.