Ik was er één van die “Ik heb geen tv” voor een lange tijd. Eigenlijk mijn hele volwassen leven, behalve die momenten waarop ik de woonruimte deelde met iemand die zijn eigen woonruimte meebracht naar het feest.
Mijn exacte motivatie is al die jaren later een beetje vaag, maar op een gegeven moment is het een levensstijl waar je een beetje aan went – een levensstijl die je werk als hardware-recensent af en toe een beetje gedoe kan maken.
Het is echter waar dat het onderscheid tussen het bezitten en niet bezitten van een televisie de afgelopen tien jaar steeds vager is geworden. Misschien net zo duister als de definitie van televisie zelf. Beschouw de reis van deze kabelschaar als een soort schip van Theseus. Op een gegeven moment hebben we onze ultieme banden verbroken, eerst met de terrestrische televisie en daarna met de kabelmaatschappijen.
Films, live televisie, sport – al deze bekende paradigma’s hebben zich aangepast aan het digitale tijdperk. Uiteindelijk is het aan u in hoeverre u wilt dat uw eigen huis op eerdere modellen lijkt. Persoonlijk ben ik geen voorstander van live televisie, en Oakland Athletics-eigenaar John Fisher zorgde er persoonlijk voor dat mijn belangrijkste band met professionele sporten werd verbroken.
Al mijn homefilm-/tv-kijken gebeurde eerst op een laptop en daarna op een tablet. In de jaren die volgden was elk standpunt dat ik aanvankelijk kon innemen tegen het bezitten van een televisie eigenlijk willekeurig, op twee na: ruimte en geld. Natuurlijk is de prijs van tv’s in de loop van de tijd blijven dalen, hoewel daarbij geen rekening wordt gehouden met zaken als geluidssystemen en alle andere efemere zaken. De ruimte daarentegen zal een zorg zijn zolang ik in een stad als New York woon met het salaris van een journalist.
Ik heb door de jaren heen nagedacht over de levensduur van projectoren; ik heb er hier en daar ook een paar getest. Er is iets heel aantrekkelijks aan een groot scherm dat je kunt verbergen als je het niet gebruikt. Tot voor kort leken de kosten en het gebruiksgemak echter ver achter te blijven bij de veel populairdere televisieoptie.
In de tien jaar sinds de oprichting in Shenzhen is Anker uitgegroeid tot een krachtig accessoirebedrijf. Over het geheel genomen heeft het bedrijf goed werk geleverd met een evenwicht tussen prijs, kwaliteit en creatief ontwerp. Ik heb in de loop der jaren een flink aantal van hun producten aanbevolen en ben al een tijdje in de verleiding gekomen om de Anker Nebula-projector te proberen.
Vlak voor de vakantie nam ik contact op met het bedrijf om een testexemplaar te bekijken en ging ik op zoek naar een redelijk geprijsd projectiescherm. Mijn oorspronkelijke doel was om iets tussen de 70 en 80 inch te krijgen, maar ik wist niet helemaal zeker of iets groters in mijn woonkamer en/of slaapkamer zou passen. Zelfs de onderkant is aanzienlijk groter dan de gemiddelde tv, die ergens tussen de 30 en 65 inch zit.
Het verhaal over hoe ik uiteindelijk een 100 inch projectiescherm in mijn slaapkamer kreeg, is een volkomen saaie combinatie van prijzen, vergelijkingswinkels en het lezen van recensies. Maar hier zijn we dan, van het bekijken van al mijn tv-programma’s en films op de iPad tot het moeten rondstappen van het filmscherm elke keer als ik midden in de nacht wakker word om naar het toilet te gaan.
Afbeeldingscredits: Brian Verwarming
Schermen zijn echter net als veel andere dingen in de technologie: als je er eenmaal aan gewend bent, vraag je je ineens af hoe je zoveel jaren zonder schermen hebt kunnen overleven.
De Anker Nebula Capsule 3, die eerder dit jaar werd uitgebracht, is vrijwel precies wat ik zocht in een projector. Het is extreem compact (het bedrijf vergelijkt het met de grootte en vorm van een frisdrankblikje), gemakkelijk te gebruiken en extreem op zichzelf staand. De prijsvraag is hier interessant. Het apparaat is te koop voor $ 800 (hoewel je het routinematig voor $ 50 minder kunt vinden op plaatsen als Amazon).
Je kunt voor een paar honderd euro een 60-inch 1080p smart-tv vinden. Zoals bij elke grote ticketaankoop moet hier een kosten-batenanalyse worden uitgevoerd. Een 100-inch tv kost je waarschijnlijk meer dan een duizendtal, terwijl de Capsule 3 een 120-inch beeld levert. Tel daar het projectorscherm bij op en dat is in mijn geval nog eens $ 70. Zoals veel schermen is de mijne eigenlijk een PVC-buisframe met een strak, zijdeachtig wit paneel.
De Capsule heeft een degelijke Bluetooth-luidspreker en ingebouwde Chromecast, wat in zijn voordeel is. Wat hier echter tegen werkt is het feit dat het beeld zelfs met een laserprojectiesysteem alleen in een volledig donkere kamer het gewenste effect geeft. U moet ook de juiste plaats vinden om de projector te plaatsen, zodat mogelijke obstakels worden vermeden. Er is ook een kalibratieproces waarmee u te maken krijgt elke keer dat u de projector of het scherm verplaatst.
Dat laatste is minder eng dan het klinkt. Het systeem doet goed werk door de schermgrootte automatisch te kalibreren en te verkleinen om obstakels te vermijden. Ik merkte echter vaak dat ik de meegeleverde afstandsbediening of de Nebula-app gebruikte om deze beter aan te passen aan de schermafmetingen.
Afbeeldingscredits: Brian Verwarming
In termen van compact ontwerp en draagbaarheid kun je de Nebula momenteel niet verslaan. Ik gebruik hem alleen thuis, dus hij staat meestal op het stopcontact. Maar tegen een toeslag kun je ongeveer 2,5 uur afspelen, dus daarmee kun je door veel films heen die niet door Martin Scorsese zijn geregisseerd. Als het weer warmer wordt, is het idee om het scherm op te rollen en de projector mee naar buiten te nemen zeker aantrekkelijk.
Met een prijs van $ 800 moet het waarschijnlijk meer als een tv-vervanger worden beschouwd dan als een secundair beeldscherm. Voor velen zijn de behoefte aan totale duisternis en problemen met het kalibratieproces reden genoeg om het niet aan te bevelen. Als je serieus een thuisprojector hebt overwogen en iets draagbaars en gebruiksvriendelijks wilt, zonder een fortuin uit te geven, dan is de Capsule 3 gemakkelijk de beste keuze.