In navolging van de plannen van Painter en Meadows – die de afgelopen zes maanden tot angstaanjagend snelle verbeteringen hebben geleid – omvatten haar voorbereidingen uitgebreide trainingssessies bij warm weer met een groep andere Britse atleten in Zuid-Afrika. Daar was ze, tussen de andere beschermelingen van Painter, de enige atleet die ook een fulltime baan had, ‘om zes uur opstaan om wat werk te doen en tussen de trainingen door gesprekken te voeren’.
Nu ze op vakantie is, ‘met de laptop uit’, kan Bell op 30-jarige leeftijd eindelijk het leven leiden van een professionele atlete die zich richt op haar eerste Olympische Spelen. Het blijkt dat de droom waarvan men ooit dacht dat deze gebroken was, alleen maar werd uitgesteld.
Ze woont in Zuid-Londen met haar verloofde, een ‘zeer goede’ amateurwielrenner en vaak haar trainingspartner, en leeft momenteel volgens een routine die volgens haar ‘erg eentonig’ is: na 10 uur slaap staat ze rond 9.00 uur op. , drinkt zwarte koffie en roerei met paprika en tomaten, gaat naar training, eet dan kip, rijst en groenten als lunch, regelt een middagsnack van wat pindakaas op bananentoast, traint weer, eet dan ‘zoiets als zalm en groenten voor diner.
Hij loopt momenteel 30 mijl, doet een indoor fietstocht van 100 mijl en twee uur in de sportschool per week. “Als je je voorbereidt op een race, wil je je gewoon houden aan dingen waarvan je weet dat ze werken”, zegt ze. Tijdens de rust zal ze zich uitrekken, een ijsbad nemen of slapen. ‘Het is een saaie levensstijl’, zegt ze lachend. ‘Eén ding dat mij is opgevallen is dat professionele atleten zo actief zijn, maar als ze niet aan competitie doen, zijn ze gewoon… lui. En ik begrijp waarom.’
Ik denk dat ik het antwoord hierop weet, maar… nog drankjes? ‘Nee nee. Niets tot na de Olympische proeven. Maar als ik de Olympische Spelen haal, drink ik natuurlijk wel een glas champagne.’
Er gaapt momenteel een frustrerende kloof tussen deelname aan de basis en professionele ondersteuning in de atletiek. Mede dankzij Instagram, dat tot de rand gevuld is met belachelijk knappe fitness-influencers die hun marathonplannen filmen en hoogwaardige uitrusting verkopen, is hardlopen de laatste tijd cool geworden. Voor Generatie Z in de grotere steden is de ‘Friday night runclub’, compleet met trainers die de leiding nemen met boomboxes op hun rug vastgebonden, de nieuwe echte club.
Het fenomeen Parkrun hielp uiteraard ook mee. ‘Dat is geweldig, maar iedereen is geïnteresseerd in mijn 5K-tijd [the length of a Parkrun] en zo onder de indruk, terwijl mijn tijd op de 1.500 meter zoveel indrukwekkender is…’
De hele familie Bell doet soms samen Parkrun, ook met Kerstmis. Ze zullen af en toe concurreren met enkele grote namen.
‘Ja,’ komt Angela tussenbeide, ‘je vader heeft Seb Coe een keer verslagen, denk ik.’
Bells gezicht vertrok. ‘Eh, ik denk niet dat hij zijn uiterste best heeft gedaan…’
Ze wil gewoon dat het enthousiasme van het publiek naar het hoogste niveau wordt overgebracht. ‘Veel van mijn vrienden weten niet eens wie de favoriet is om deze zomer Olympisch goud te winnen. Ze kennen voetbalsterren, tennissers, leeuwinnen… maar niet de baan. Mensen kunnen hardlopen dus wel waarderen, maar niet op het hoogste niveau, er is een ontkoppeling… Het zou geweldig zijn als iedereen onze verhalen zou volgen.’
Dat zal, zo hoopt hij, deze zomer veranderen. En met sympathieke persoonlijkheden met inspirerende verhalen zoals zij in de race zou het misschien wel kunnen werken. Eerst moet ze daarheen gaan en het meeste uit die vakantie halen. Als hij echter in dit tempo doorgaat, zal hij het wellicht moeten verlengen.
‘Ik ga gewoon racen en plezier maken, en we zullen zien’, zegt ze. Een goede zaak, voegt ze eraan toe, is dat haar initialen GB zijn. ‘Dus op elk internationaal evenement heb ik altijd het gevoel dat absoluut iedereen mij aanmoedigt.’
Wat er deze zomer ook gebeurt, we zijn allemaal Team GB. En zelfs op het grootste podium kan ze zichzelf dat baanbrekende gesprek voeren: onthoud dat je back-to-back Zoom-oproepen kunt doen.